مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

ثروتمند باش

فرض کنید بیابانی در پیش است. باید از آن عبور کرد. هر کس ایده ای دارد، یکی برای عبور از اسب یا شتر استفاده می کند، زحمت دارد ولی از پای پیاده بهتر است. یکی سر و صورت خود را پیچیده و پای پیاده را بر می گزیند، چون وسیله الی جز این ندارد شاید روزی به مقصد برسد ولی بسیار عذاب خواهد کشید. یکی هم خیلی ثروتمند است و با ماشین شاسی بلند لاستیک پهن خود، کل صحرا را بدون هیچ زحمتی زیر باد خنک کولر ماشین در عرض چند دقیقه می پیماید. دنیا مثل این صحرا محل گذر است و گریزی جز عبور از آن نیست. هر چه ثروت و امکانات ما برای این گذر بیشتر و بهتر باشد عبور بی دردسری خواهیم داشت. ماشین راهوار و آخرین سیستم ما در این راه می تواند هر آنچه باشد که ما را به خدا نزدیک تر می کند؛ از نماز و روزه و دعا و ذکر گرفته تا خدمت به خلق، نیکی و احسان به همنوع ، تحصیل علم، امر به معروف، صله رحم و نیکی به پدر و مادر و خانواده و انتظار فرج و تمام آنچه که خدا توسط رسولش به ما آموخته باشد بیایید در این راه بسیار ثروتمند باشیم و بهترین امکانات و توشه را داشته باشیم؛ زیرا فقط اینجاست که ثروتمندی مایه افتخار و سربلندی و فقر نشان سرافکندگی است. حمیرا نظری

اعتماد به خدا

شیخی خاطره سفر حج خود را چنین نقل کرده است:« خواستم به حج بروم چون به بادیه رسیدم، رسنی و دلوی داشتم. تشنه شدم. چاهی دیدم، کره آهویی از آن چاه آب می خورد چون به سر چاه رفتم آب پایین رفت، گفتم : خدایا! ارزش من از این آهو کمتر است؟ چون این بگفتم آوایی شنیدم که در گوشم گفت: ای مرد! این آهو دلو و رسنی نداشت، اعتماد او به ما بود. تو با دلو خود آب کش».(تذکره الاولیا)

شکایت از روزگار

مفضل بن قیس سخت در فشار زندگی واقع شده بود. فقر و تنگدستی ، قرض و مخارج زندگی او را آزار می داد. یک روز در محضر امام صادق علیه السلام لب به شکایت گشود و بیچارگی های خود را موبه مو تشریح کرد:« فلان مبلغ قرض دارم، نمی دانم چه جور ادا کنم . فلان مبلغ خرج دارم و راه در آمدی ندارم. بیچاره شدم، متحیرم؟، گیج شده ام. به هر در بازی می روم به رویم بسته می شود…» در آخر از امام تقاضا کرد درباره اش دعایی بفرماید و از خداوند متعال بخواهد گره از کار فروبسته ی او بگشاید. امام صادق به کنیزکی که آنجا بود فرمود: « برو آن کیسه ی اشرفی که منصور برای ما فرستاده بیاور». کنیزک رفت و فوراً کیسه ی اشرفی را حاضر کرد. آنگاه به مفضل بن قیس فرمود:« در این کیسه چهارصد دینار است و کمکی است برای زندگی تو».

مفصودم از آنچه در حضور شما گفتم این نبود، مقصودم فقط خواهش دعا بود. بسیار خوب دعا هم می کنم. اما این نکته را به تو بگویم، هرگز سختی ها و بیچارگی های خود را برای مردم تشریح نکن، اولین اثرش ایناست که وانمود می شود تو در میدان زندگی زمین خورده ای و از روزگار شکست یافته ای. در نظر ها کوچک می شود، شخصیت و احترامت از میان می رود.( بحارالانوار، ج11، ص114- داستان راستان، ص 61)

کرامت

شیخ را گفتند: فلان کس بر روی آب راه می رود! شیخ گفت: سهل است، بزغی(وزغی) و صعوه ای( پرنده ای کوچک) بر روی آب می روند. شیخ را گفتند: فلان کس در هوا پَرَد! شیخ گفت: زنبور و مگسی نیز در هوا بپرند. او را گفتند : فلان کس در یک لحظه از شهری به شهری می رود! شیخ گفت: شیطان نیز در یک نفس از مشرق به مغرب می رود. این چنین چیزها را بسی قیمتی نیست. مرد آن بُود که در میان خلق بنشینید و برخیزد و بخسبد و با خلق در آمیزد و یک لحظه از یاد خدا غافل نباشد.(اسرار التوحید)

عبادت نوجوان

مالک بن دینار می گوید:« شبی خانه ی خدا را طواف می کردم، نوجوانی را دیدم پرده ی کعبه را گرفته و می گوید:« پرودگارا ! لذت ها تمام شدند، ولی آثار آنها باقی مانده است. یا رب! چه بسا یک ساعت شهوت، حزن طویلی در پی داشته باشد. پرودگارا! عقوبت و ادب کردن تو جز با آتش نیست …» و او در این حال بود که فجر طالع شد. مالک گوید:من دستانم را بر سرم گذاشتم و با گریه و ناراحتی گفتم:« مادرت به عزایت بنشیند مالک! در این شب، نوجوانی در عبادت بر تو سبقت گرفت».( هدایه السالک، ج1، ص 163)