مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

بقاي امر دين

آيه الله العظمي بهجت: خوشا به حال كساني كه بفهمند انجام كار آخرتي سخت است. طلاب بايد ازهر فرصت و فراغت استفاده كنند و سعي كنند و سعي كنند درس بخوانند قبل از آن كه روزي بيايد كه ديگر نتوانند به تحصيل خود ادامه دهند. طلاب بايد بدانند كه روزي بيايد كه ديگر نتوانند به تحصيل خود ادامه دهند. طلاب بايد بدانند كه وقت گذشته، هر كس در ايام فراغت درس خواند، خواند، و گرنه اگر اندك شورشي در اين ممالك اسلامي به وجود بيايد، ديگر به واسطه ي وجود موانع نمي توانند درس بخوانند. اگر جلوي درس خواندن طلاب را گرفتند، كار اسلام و مسلمانان تمام است؛ زيرا بقاي امر دين و احياي مذهب به بقاي طلاب علوم ديني است، و بقاي آن ها به درس خواندن و كتاب ها و درس هاي طلاب موجب بدبيني مردم به ظالمين و ستمگران است،لذا اگر دسترسي پيدا كنند و بتوانند ، از آن جلوگيري مي كنند.*

————————————-

*در محضر آيت الله بهجت، ج1، ص323.

تعريف نماز

نماز به معناي پرستش، نياز، سجود، بندگي و اطاعت است و عبادت مخصوص و واجب مسلمانان است كه پنج بار در شبانه روز به جا مي آورند.1 به تعبير ديگر، نماز به معناي كرنش و تكريم و تعظيم است و به نماز آمدن يعني خم شدن به نشانه ي تكريم و تعظيم.2
الصَّلاة كه معادل عربي نماز است، ريشه ي آن (ص، ل، و) مي باشد و به معناي نيايش، عبادت، به ياد خدا بودن و دعا است و صَلَّي- صَلاةً يعني دعا كرد و نماز خواند.3 برخي معتقدند كه صَلاة ناقص يايي است يعني ريشه ي آن (ص، ل، ي) مي باشد كه اين واژه، ريشه ي دو معنايي دارد: يكي به معناي آتش و آن چه مانند آن گرمي دارد و ديگري نوعي عبادت است.4
به هر صورت صلّاة لفظي است كه ابتدا براي دعا به طور مطلق وضع شده بود و آن گاه در دين اسلام، به تناسب آن معنا، براي عمل خاصّي كه مركّب از قيام و ركوع و سجود و مانند آن است، مورد استفاده قرار گرفت. اما آن چه كه مدّ نظر و مورد بحث ما است، صلّاة به معناي عبادت مخصوص مسلمانان است كه با اركان و جزئيّات مخصوص انجام شده و با تكبيره الاحرام شروع و به سلام ختم مي شود.

———————————–

1 . حسن عميد، فرهنگ فارسي عميد، ص 1170
2 . دهخدا، فرهنگ دهخدا، ص 772
3 . رضا مهيار، ترجمه ي المنجد لابجدي، ص 557
4 . حميد محمدي، مفردات قرآن، ص 148

پيام حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها به زنان منتظر آقا امام زمان عج الله تعالي فرجه الشريف در امروز چيست؟

آيت الله طبسي: البته پيام حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها فقط براي زنان نيست، براي كل مسلمين است، بلكه پيام ايشان به همه ي انسان هاست؛ كه اين پيام را ما مي توانيم از لابه لاي فرمايشات ايشان در خطبه ي فدكيه دريابيم.

پيام اولشان حفظ و حراست و حمايت از رهبري تا پاي جان است. پيام دوم ايشان توجه به مباني و اصول اسلام است. مواظب باشيم كه به اين تعاليم پشت نكنيم، دهن كجي نكنيم و بدانيم كه بي توجهي به تعاليم اسلام و پشت كردن به آنها زمينه ي روي كار آمدن نااهل هاست و نتيجه ي آن هم پرداخت هزينه هاي سنگيني مثل اهداي قرباني هاي فراوان است.

د ر توقيعي آمده است كه حضرت مهدي عج الله تعالي فرجه الشريف مي فرمايد:« ان في ابنه رسول الله …»معناي اين جمله چيست؟

آيت الله طبسي: در آخر كتاب«غيبت» طوسي و كمال الدين و تمام النعمه» شيخ صدوق و جاهاي ديگر اين توقيع از امام زمان عج الله تعالي فرجه الشريف آمده است. توقيعات امام زمان عج الله در همان دوران غيبت صغرا كه ارتباط بين امام زمان عج الله با مردم به وسيله وكلاي خاص برقرار بود از ناحيه ي مقدسه صادر شده است كه اين فراز، يكي از آن توقيعات است.

قرآن ، رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را به عنوان الگو به بشريت معرفي مي كند :« و لكم في رسول الله اسوه حسنه؛ رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم براي شما الگوي نيكويي است». در جاي ديگر، پيامبر مكرم اسلام فرمود:« فاطمه روحي التي بين جنبي، فاطمه روح من است كه بين دو پهلوي من قرار دارد«.

پس اگر ما حضرت زهرا سلام الله عليها را الگو و اسوه ي خود قرار ميدهيم، در واقع روح رسول الله و جان رسول الله را الگو و اسوه ي خود قرار داده ايم ؛ بنابراين وقتي هم كه امام زمان عج الله تعالي فرجه الشريف مي فرمايد:« ان في ابنه رسو ل الله الي اسوه حسنه» در حقيقت تبعيت از همان آيه ي شريفه قرآن است و الگوي او همان رسول الله است.1

————–

1. مجله امان، شماره41، ص 19

ميراث مجد و بزرگی
حسین علیه السلام نیز میراث دار جد بزرگوار و پدر نیکش بود. درباره ی او گفته شده:« امام حسین علیه السلام در بین اهل بیتش جایگاه بلندی دارد که از ستارگان برتر است. او با صفای درونش در معارف الهی متعبر گشت و از حقایق آن مطلع شد و فرزندانش در مسیر فضل و بزرگی قدم گذاشتند و دشمن و دوست در شنیدن فضایل آنها برابر هستند.
وقتی که میراث مجد و بزرگی را تقسیم می کردند او به بهترین آن دست یافت. چرا او چنین نباشد در حالی که آن دو فرزندان فاطمه سلام الله علیها و علی علیه السلام و نوه ی پیامبر صلی الله علیه وسلم هستند. فرع و اصل آنها کریم و بزرگوار است که آنان دو امام هستند؛ خواه قیام کند خواه از قیام باز ایستد. امام حسین علیه السلام کسی است که حق تیزی شمشیر و نیزه را ادا کرد و پیکر دشمنانش را پاره پاره بر زمین رها نمود. در همان سالی که معاویه ، حجر بن عدی و اصحابش را به قتل رساند با امام حسین علیه السلام روبه رو شد و به امام حسین علیه السلام گفت: « آیا به تو خبر رسیده با حجر بن عدی و اصحابش که شیعیان پدرت بودند چه کرده اند؟ » امام حسین علیه السلام پاسخ داند:« نه». معاویه گفت: « ما آنها را کشتیم و کفن کردیم و بر آنها نماز خواندیم» امام حسین علیه السلام خندید و فرمود:« آنان در روز قیامت دشمن تو خواهند بود. به خدا قسم اگر ما شیعیان تو را می کشتیم نه کفن می کردیم و نه بر آنها نماز می خواندیم. من درباره ی تو شنیده ام که از پدرم بد می گویی و عیوبی را به بنی هاشم نسبت می دهی. به خدا قسم با کمانی غیر از کمان خود تیر انداخته ای و به هدفی غیر از هدف خویش زده ای و دشمنی کسی را که نزدیک است خریده ای و از عمر بن عاص که ایمانش خیلی قدیمی نیست و نفاقش جدید نیست پیروی می کنی، حال خود انتخاب کن یا رها ساز».1
انس می گوید: « نزد امام حسین علیه السلام بودم که کنیزی به او شاخه گلی هدیه داد. امام فرمود:« تو آزادی» . انس می گوید:« به امام گفتم: او به تو فقط شاخه گلی بی ارزش هدیه داد تو او را آزاد می کنی؟» امام فرمود:« خدا ما را این گونه پرورش داده که می فرماید: وَ إذا حُییتُم بِتَحَّیه فَحَیُّوا بِأحسن مِنها أو رُدُها؛ چون به شما نیکی شد شما به صورتی بهتر از آن پاسخ بگوید یا همان را در پاسخ برگردانید».2 امام فرمود:« بهتر از هدیه ی او، آزادی اش است».3
روزی امام حسین علیه السلام به برادرش امام حسن علیه السلام گفت:« ای حسن! دوست داشتم که زبان تو از آن من باشد و قلب من از آن تو».4
و در دعایی از امام حسین علیه السلام این گونه وارد شده است:« خدایا مرا با احسان ذره ذره روبه رو نسازو مرا با عقوبت و بلا عذاب نکن».5
روزی غلامی اشتباهی مرتکب شد که مستحق عقاب بود. امام دستور داد که او را بزنند. غلام گفت:« ای مولای من! وَالکاظمین الغَیظ؛ خشم خود را فرو می برید» امام فرمود:« رهایش کنید». غلام گفت:« وََالعافینَ عَن الناسِ؛ از مردم می گذرند»6. امام فرمود:« تو را عفو کردم». مرد گفت:« والله یحب المحسنین؛ خداوند نیکوکاران را دوست دارد». امام فرمود:« تو را به خاطر خدا آزاد می کنم». سپس به او فرمود :« دو برابر آن چیزی که قبلاً به تو می دادم به تو می دهم».7
فرزدق می گوید:« وقتی که از کوفه بیرون آمدم با اما حسین علیه السلام روبه رو شدم. او به من فرمود: ای ابافارس چه خبر؟ گفتم: راستش را بگویم؟ امام فرمود: بله. گفتم دل های مردم با شماست اما شمشیرهای مردم با بنی امیه هستند و دین فقط بر زبانشان جاری است.تا وقتی دین روزیشان را مهیا کند دور آن می گردند ولی موقعی که در بلا گرفتار شوند دین داران کم خواهند شد».8
هر کس بخواهد بر نیکی ها و برتری و جایگاه و برهان و دلیل ایشان دست پیدا کند باید در کلام و موعظه و خطبه ها و نامه های آنها مشتمل بر کلمات فاخر و محاسن و سنت هاست دقت نماید. سخن آنها با کارشان مناسب است و از کوزه همان چیزی تراوش می کند که در آن است. کسی که خداوند هدایتش کرده مثل انسان گمراه نیست و کسی که از پلیدی پاک گشته مثل کسی که در باطل غوطه ور شده نیست.
کریم، دنباله روی کریمان است و شرف او نشانه ی شرف نیاکان اوست. نجیب، فرزند نجیب است و چه بسیار فرق است بین غریبه و آشنای با مکارم اخلاق. هر کدام از اهل بیت ویژگی های سایر ائمه را در خود جمع دارند همان گونه که گل نشانه ی بهار است.
———————————-
1. کشف الغمه، ج2، ص296- بحارالانوار، ج44، ص129.
2. نساء، 86
3. کشف الغمه، ج2، ص31.
4. بحارالانوار، ج44، ص195.
5. کشف الغمه، ج2، ص 31
6. آل عمران، 134.
7. کشف الغمه، ج2، ص 31

نیکی به مقدار معرفت
مرد مستمندی از اعراب به نزد امام حسین علیه السلام آمد و گفت:« ای پسر پیامبر! هزار دینار قرض دارم که قدرت پرداخت آن را ندارم، با خود گفتم، مشکل خویش را با مرد کریمی در میان بگذارم و سرانجام به این نتیجه رسیدم که جز اهل بیت کسی مشکل مرا حل نمی کند و اینک خواهان کمک و عنایت شما هستم».
امام علیه السلام او را اهل دانش و معرفت یافت؛ لذا بدو گفت:« از رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم شنیدم که نیکی و احسان به هر کس باید به قدر معرفت وی باشد. اکنون سه پرسش از تو می کنم ، اگر به هر سه پاسخ دهی، این کیسه ی زر را به تو می بخشم. اگر به دو تا از آنها پاسخ گویی، دو سوم آن را و اگر به یکی را جواب دهی یک سومش را به تو عطا می کنم».
مرد عرب گفت:« هر چه می خواهی بپرس. اگر دانستم پاسخ می گویم و گرنه از توخواهم آموخت».
امام حسین علیه السلام پرسید:« بهترین کارها چیست؟ مرد عرب گفت: « ایمان به خدای یگانه». امام سوال کرد:« چه چیزی انسان را از هلاکت نجات می دهد؟ مرد عرب گفت: اعتماد بر خدا» امام پرسید: « زیور انسان چیست؟» مرد عرب گفت: دانشی که با بردباری همراه باشد» امام حسین علیه السلام گفت:« اگر نبود؟» عرب گفت: ثروتی که با بذل و بخشش همراه باشد. امام دوباره پرسید :« اگر نبود؟» عرب گفت: « فقری که با استقامت همراه باشد»
امام باز پرسید:« اگر آن هم نبود؟ مرد گفت : آن وقت برقی از آسمان بیاید و وی را خاکستر کند. در این هنگام امام لبخند زد و کیسه ی دیناری که هزار دینار در آن بود به همراه انگشتری گران بها به مرد عرب بخشید و عرب آنها را گرفت و گفت: خداوند خود بهتر می داند که رسالتش را در کجا قرار دهد».1
——————————
1. بحارالانوار، ج44 ص 190.