مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

نقش نماز در پيشرفت و تعالي جامعه منتظر
1. نماز بازدارنده از جرائم است
يكي از آثار و بركات نماز اين است كه مثل يك اهرم بازدارنده عمل مي كند و انسان را از لغزش و گناه باز مي دارد، چنان كه قرآن كريم مي فرمايد:« وَأَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ».( عنكبوت/45) طبق آمار درصد زيادي از مجرمين و خلاف كاران كساني هستند كه يا از نماز دور هستند و يا اگر هم نماز مي خوانند، بخاطر سبك شمردن و بي توجهي به آن، اثرپذيري لازم را از نماز ندارند، چنان كه امام صادق عليه السلام مي فرمايند:« نماز به همان مقدار كه جلوي گناه را مي گيرد پذيرفته مي شود». لذا اگر روح نماز در جامعه اي دميده شود، قطعاً جرم و جرائم در آن كاسته مي شود و بالتبع چنين جامعه اي بالنده و شكوفا خواهد شد.
2. نماز، اتحاد در جامعه را رقم مي زند
نماز داراي دو بعد فردي و اجتماعي مي باشد و در دين اسلام به نماز جماعت و نماز جمعه ارزش و اهميت فوق العاده اي داده شده است. مسجد نيز به عنوان يك پايگاه عبادي - سياسي از صدر اسلامي تاكنون نقش به خصوصي را ايفا كرده است. در سايه اين تجمعات كه براي اقامه نماز صورت مي گيرد. تمام اقشار جامعه از هر صنف و گروهي كه باشند در كنار هم، سر بر سجده مي گذارند و مشغول راز و نياز مي شوند و اين خود باعث همبستگي و اتحاد بيشتر بين آحاد جامعه مي شود.
3. نماز موجب عزت جامعه اسلامي مي گردد
با توجه به اين كه اكنون عصر رسانه و تبليغات مي باشد، هر گروه و مذهبي كه در هر جاي جهان زندگي مي كند، سعي بر آن دارد كه عقايد خود را به ديگران بشناساند و مروج دين خود باشد . براي شخصي كه در يك جامعه اسلامي زندگي مي كند، چه حركت و عملي با شرافت و با فضيلت تر از اين كه اقتدار اسلام و شكوه مسلمين را زياد كند. لذا انسان با شركت در نماز جماعت قدمي در جهت تقويت اسلام و مسلمين بر مي دارد و در نتيجه جامعه اسلامي مقتدر مي گردد.
4. نماز موجب تعاون در جامعه مي شود
تعاون در سايه مشاركت گروهي مردم صورت ميگيرد، لذا در جماعات مسلمين كه براي خواندن نماز تشكيل مي گردد، نمازگزاران از مشكلات جامعه و حوايج برادران و خواهران ديني خود بيشتر اطلاع پيدا مي كنند ، از طرف ديگر چون شركت در اجتماعات ديني حس انسان دوستي مسلمانان را تقويت مي كند، از اين رو سعي بر آن دارند در حد توان خود به رفع مشكلات جامعه و اشخاص نيازمند بپردازند، به همين دليل شركت در نماز جماعت و نماز جمعه موجب تعاون بيشتر در جامعه مي گردد.( برگرفته از ماهنامه امان، شماره 26، آبان و آذر، 89)

نگراني حضرت زهرا سلام الله عليها
زهرا سلام الله عليها به علي عليه السلام عرض كرد: من خوشوقتم از اينكه از اين درد و رنج خلاص مي شوم و به نعمت هاي الهي مي رسم؛ ولي نگرانم از اينكه تو رامظلوم در ميان درياي دشمنان مي گذارم. يا علي عليه السلام، تو بايد بعد از من، چقدر صدمه و رنج ببيني تا از چنگال اين زندگي خلاص شوي و به وصالت در جهان ديگر نائل شوم؟ مي دانم كه گرفتاري و پريشاني تو بعد از من بيشتر خواهد بود. علي عليه السلام در حالي كه سخت از جملات فاطمه عليه السلام كه گويي از وحي آسماني بر مي خاست، متأثر شده بود، براي تسلي زهرا سلام الله عليها، فرمود: زهراي عزيزم! عيبي ندارد. اين پيشامدها براي من، خيلي ناچيز است.( مناقب ابن شهر آشوب، ج3، ص330- نهج الحياه، ص 3 - بحارالانوار، ج48، ص136).

معناي نام زهرا سلام الله عليها

جابربن عبدالله هم از امام صادق عليه السلام پرسيد: براي چه فاطمه سلام الله عليها، زهرا ناميده شد؟ آن حضرت فرمودند: براي اينكه خداوند فاطمه سلام الله عليها را از نور با عظمت خويش خلق كرده، پس چون نور فاطمه سلام الله عليها طلوع كرد آسمان ها و زمين به واسطه نور او منور شدند، چشم ملائكه از آن نور خيره شد و از عظمت پرودگار به سجده افتادند و گفتند: پرودگارا، اين نور از چيست؟ خداوند به آنان وحي نمود كه اين نور از نور من است، آن را در آسمان جاي دادم و از عظمت و جلال خود او را خلق كردم و از صلب بزرگترين پيامبران خود او را خارج خواهد ساخت ، از همين نور جانشيان او را بيرون مي آورم، همان هايي كه امر مرا بر پاي مي دارند و مردم را به سوي من هدايت مي كنند و جانشينان و حاكمان من در زمين خواهند بود.(ريحانه ي خانه ي وحي، ص123، علل الشرايع، ص179.

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

سه اصل مهم
امام صادق عليه السلام فرمودند:
كسي كه مي خواهد از گناهان دوري كند، بايد از سه اصل پيروي كند: از لغزش هاي مردمان در گذرد؛ در كارهاي مردم جستجو نكند و ستايش و مذمت در نظر او يكسان باشد. اصل ورع آن است كه انسان همواره به حساب خود برسد و راست سخن بگويد و ارتباط خود را با مردم نيك سازد ؛ از شبهات دوري كند، شك و شبهه و عيب ها را از خود جدا سازد، از سخنان لغو و بي معنا خودداري نمايد، درهايي را به روي خود باز نكند كه بعد نتواند آن ها را ببندد، با كسي كه خوب او را نمي شناسد، هم نشين نشود.
با كساني كه دين را سبك مي شمارند، رفاقت نداشته باشد، در مسائلي كه تحمل آن را ندارد و دلش آن ها را قبول نمي كند، معارضه نداشته باشد، اگر سخني را از گوينده اي نفهميد ، با او مخالفت نكند و گفته كسي را كه از خدا قاطعانه سخن مي گويد، بشنود.( بحارالانوار ، ج67، ص 296)