مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

atentStyles DefLockedState="false” LatentStyleCount="156″>

چند سفارش از امام كاظم عليه السّلام به ياران خود

احمد بن محمد بن احمد كوفى (عاصمى)، از عبد الواحد بن الصواف، از محمّد بن اسماعيل همدانى روايت كرده است كه امام كاظم عليه السّلام مى‏فرمايد: امير المؤمنين عليه السّلام به ياران خود چنين سفارش مى‏فرمود: شما را به تقواى الهى سفارش مى‏كنم كه موجب غبطه جوينده اميدوار، و اعتماد گريزنده پناهنده است، و تقوى را شعار درونى خويش قرار دهيد و خدا را خالصانه ياد آوريد كه بدين ترتيب بهترين زندگى را خواهيد داشت، و طريق رستگارى را خواهيد پيمود. به دنيا همچون زاهدى بنگريد كه از آن جدا خواهد شد، زيرا دنيا جايگزين ساكن را از خود خواهد راند و مسرف در امن را به درد خواهد آورد.

آنچه از دنيا روى گرداند و پشت كرد و رفت، ديگر اميدى در برگشت آن نيست و كسى نمى‏داند كه آنچه از آن آيد چيست تا انتظار آن را بكشد. در پى آسايش آن بلا، و ماندگارى آن فنا است. شادمانى آن به حزن آميخته است و ماندگارى در آن با ضعف و سستى، همراه. دنيا چونان باغى است كه چراگاهش سرسبز و آباد است، و هر كس آن را ببيند در شگفت آيد، آبش خوشگوار است و خاكش پاك، ريشه درخت و گل و گياهش نم و رطوبت را به خود كشيده تا هر گاه گياه به پختگى دست يازيد و شاخه‏هاى آن اعتدال يافت ناگاه طوفانى بوزد و برگهايش را پرپر كند و بر زمين ريزد و هر چه به رشته زيبايى درآورده از هم بپاشاند چنان كه خداوند مى‏فرمايد: هَشِيماً تَذْرُوهُ الرِّياحُ وَ كانَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ مُقْتَدِراً «1».

پس دنيا را چنان بنگريد كه شما را بسيار شگفت زده مى‏كند اما اندك سودى به شما رساند.2

________________________________________

1.كهف/45

2. كلينى، محمد بن يعقوب - آژير، حميدرضا، بهشت كافى ، ص46/ ترجمه روضه كافى، 1جلد، انتشارات سرور - قم، چاپ: اول، 1381ش.

توكل

انسان متوكل، در همه كارهايش بر خداوند تكيه مي كند و اميدش را از غير او مي برد. خداوند منان نيز چنين انتظاري از بندگانش دارد: Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

’« وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ؛ بر خدا توكل كنيد ، اگر ايمان داريد»1

رسول گرامي صلي الله عليه و آله و سلم نيز بر پايه روايتي معناي توكل را از جبرئيل امين چنين شنيدند:

معناي توكل اين است كه انسان يقين كند به اينكه سود و زيان و بخشش و حرمان به دست مردم نيست و بايد از آنها نااميد بود و اگر بنده اي به اين درجه از معرفت برسد كه جز براي خدا كاري نكند و جز به او به كسي اميدوار نباشد و از غير او نهراسد وغير از خدا چشم طمع به كسي نداشته باشد، اين همان توكل به خداست.2

كسي به نام علي بن سُويد از امام كاظم عليه السلام درباره تفسير آيه «وَمَن يَتَوَكل عَلَي الله فَهُوَ حَسبُهُ» پرسيدم و آن حضرت در پاسخ او مي فرمايد:

توكل مراتب گوناگون دارد، از جمله درجات توكل آن است كه در تمام امور به خدا توكل كني و از آنچه خدا براي تو مقدر كرده است، راضي باشي و بداني كه خدا براي تو جز خير و فضيلت نمي خواهد. نيز بداني كه در تمام اين امور اختيار با اوست؛ پس با واگذار كردن امور به او، به خدا توكل كن.3

انسان متوكل هرگز به مردم و دارايي هاي آنان اميدي ندارد.

امام سجاد عليه السلام در اين باره مي فرمايد:« تمام كسب خير را در قطع طمع از آنچه در دست مردم است مي دانم و آن كه به مردم در چيزي اميد نبسته باشد و همه كارهاي خويش را به خدا واگذارد خداوند همه خواسته هاي او را برآورده مي كند».4

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم به متوكلان چنين م‍ژده مي دهد:

« هر كس به خدا توكل كند، خدا هم، هزينه و روزي او را از جايي كه حساب نمي كند، بر آورده مي كند و هر كس به دنيا بپيوندد، خدا او را به آن وا مي گذارد.5

———————————-

1. مائده، 23

2.بحارالانوار، ج68، ص138.

3. همان

4. اصول كافي، ج2، ص127.

5. تنبيه الخواطر، ج1، ص222.

رعايت ادب در معاشرت با ديگران

ادب و مواظبت بر فضائل اخلاقي از بزرگترين سرمايه هاي معنوي براي هر انسان محسوب مي شود. انسان با رعايت آداب اخلاقي و اجتماعي جايگاه خود را در جامعه تحكيم بخشيده و دل ها را به سوي خود جذب مي كند. دوست و دشمن، افراد با ادب را ستوده و از اعماق جان به آنان به ديده ي احترام مي نگرند . امام صادق عليه السلام رعايت اصول اخلاقي و توجه به آداب انساني را از وي‍ژگي هاي مكتب تشيع دانسته و آن را بر شيعيان راستين امري ضروري  و لازم مي شمارد و مي فرمايد:« شيعه ي ما نيست كسي كه بزرگترها را احترام نكند و كوجكترها ترحم ننمايند».*

—————————–

*بحارالانوار، ج 75، ص 138

روزه و غيبت

هشت روايت درباره ي باطل شدن روزه با غيبت رسيده است. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند:« إذا اغتَابَ الصائِمُ أفطَرَ؛ هر گاه روزه دار غيبت كند روزه اش را خورده است»1 نيز مي فرمايد:« مَن اغتابَ اِمرَأً مُسلِماً بطل صَومُهُ و نُقضَ وُضُوؤهُ؛ هر كه غيبت مسلماني كند، روزه و وضويش باطل مي گردد».2

———————–

1. عوالي اللالي ، ج1، ص263، ح 53.

2. الفقيه، ج 4، ص 15، ح 4968