مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

ما، آنها، بعضی ها

آدم های بزرگ درباره ایده ها سخن می گویند.

آدم های متوسط درباره ی چیزها سخن می گویند.

آدم های کوچک پشت سر دیگران سخن می گویند.

***

آدم های بزرگ درد دیگران را دارند.

آدم های متوسط درد خودشان را دارند.

آدم های کوچک بی دردند.

***

آدم های بزرگ عظمت دیگران را می بینند.

آدم های متوسط به دنبال عظمت خود هستند.

آدم های کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می بینند.

***

آدم های بزرگ به دنبال کسب حکمت هستند.

آدم های متوسط به دنبال کسب دانش هستند.

آدم های کوچک به دنبال کسب سواد هستند.

***

آدم های بزرگ به دنبال طرح پرسش های بی پاسخ هستند.

آدم های متوسط پرسش هایی می پرسند که پاسخ دارد.

آدم های کوچک می پندارند پاسخ همه ی پرسش ها را می دانند.

***

آدم های بزرگ به دنبال خقلق مسأله هستند

آدم های متوسط به دنبال حل مسأله هستند

آدم های کوچک مسأله ندارند.

***

آدم های بزرگ سکوت را برای سخن گفتن بر می گزینند.

آدم های متوسط گاه سکوت را بر سخن گفتن ترجیج می دهند.

آدم های کوچک با سخن گفتن بسیار، فرصت سکوت را از خود می گیرند.

——————————–

برگرفته از مجله خوبان.

عدم ضرورت صحبت بی مورد زنان با نامحرم

امام، صحبت بی مورد زن ها را با نامحرم ضروری نمی دانستند، مثلاً در خانه خودشان وقتی که یکی از نوه های پسرشان مکلف می شد، دیگر با آن ها در یک اتاق نمی نشستیم. و جالب این جاست که وقتی ما نزدشان بودیم، نمی گفتندکه ما از اتاق بیرون برویم، بلکه به او می گفتند بیرون برود. یا اگر من پهلوی ایشان بودم و نوه مکلف شده شان که مثل پسر خودم بود، می خواست وارد اتاق شود می گفتند: کسی این جا هست.1

————————————

1. فاطمه طباطبایی، ویژه نامه روزنامه جمهوری اسلامی،14/3/1369

چادر برای زن بهتر است!

نظر امام (رحمت الله علیه ) درباره چادر روشن است. وقتی من از فرانسه آمدم، هنوز مانتو و شلوار تنم بود. از مهران که پایم صدمه دیده بود و با عصا راه می رفتم، با مانتو و شلوار خدمتشان رسیدم تا گزارش دهم فرمودند: شما چادر ندارید؟بگویم، احمد برایتان چادر بخرد؟

گفتم: نه حاج آقا! چادر دارم؛ چون به کوه می رفتم و اسلحه روی دوشم بود و فشنگ به کمرم و قمقمه به پهلویم آویزان بود و گاهی نیز سه پایه تیربار را روی دوش می گرفتم، چادر سر کردن برایم خیلی مشکل بود.

فرمودند: چادر برای زن بهتر است!

من از همان جا آمدم و چادر سر کردم و دیگر برنداشتم.1

——————————————-

1. مرضیه حدیده چی(دباغ)، پابه پای آفتاب، ج1، ص336.

مناجات و شناخت احتیاجات روحی فرزندان

پرودگارا! به من و همسرم توفیق ده تا باعث رشد همه جانبه فرزندانمان شویم!

خدایا! ما می دانیم که رفتار فرزندانمان نتیجه معلومات و اظهاراتشان است و ما می توانیم، رفتارشان را اصلاح کنیم تا به عمق اعمالی که می خواهند، دست پیدا کنند؛ پس، تو خود ما را در این راه یاری فرما!

ای خدای مهربان! کودک ما، به مراقبت بیشتری نیاز دارد تا زمانی که شیرخواره و کوچک است؛ پس، به ما توفیق بده که سلامتی روحی و جسمی فرزندمان را تأمین کرده و به وظایف خطیرمان عمل کنیم و به من و همسرم توفیق ده تا احتیاجات فرزندانمان را رفع کرده و محیط منزل را سرشار از آرامش گردانیم!

پرودگارا! نبوغ؛ مرحله مهمی در زندگی فرزندان است. به من و همسرم توفیق ده تا در این روز، آنان را به سمت حرکت، شناخت، تحولات و مسؤولیت های خاص این مرحله هدایت کنیم!

رعایت حق فامیلی

ماه رجب بود و « علی بن جعفر» برادر امام کاظم علیه السلام به مکه رفته بود تا حج عمره به جای آورد. برادرزاده ی امام کاظم علیه السلام که « محمد بن اسماعیل» نام داشت نزد علی بن جعفر آمد و گفت:« عموجان! من خیال رفتن به بغداد را دارم و دلم می خواهد با عمویم موسی بن جعفر خداحافظی کنم و دوست دارم تو نیز همراه من باشی». علی بن جعفر پذیرفت و به اتفاق به دیدن امام کاظم علیه السلام رفتند. اندکی از مغرب گذشته بود. در زدند. امام درب منزل را گشود و با برادر خود سلام و احوالپرسی کرد. علی بن جعفر خم شد و دست امام را بوسید و گفت:« برادر زاده ی شما محمد بن اسماعیل از راه دوری آمده و می خواهد به بغداد برود اکنون آمده تا با شما خداحافظی کند». امام فرمود:« اکنون کجاست؟»محمد برای رعایت ادب در گوشه ی تاریکی از کوچه ایستاده بود.

علی بن جعفر او را صدا زد. محمد نزدیک آمد و دست و پیشانی امام را بوسید و گفت: « فدایت شوم ، مرا پندی دهید». امام فرمود:« به تو سفارش می کنم در مورد ریختنم خون من از خدا بترسی» محمد تعجب کرد و عرض کرد: « مولای من! هر کس به شما بدی کند، خدای شر او را به خودش برگرداند».او به بدخواهان امام نفرین کرد و دوباره همان جمله را گفت و او نیز همان پاسخ را داد. برای بار سوم نیز این قضیه به همین شکل تکرا رشد. محمد به کناری رفت و امام به علی بن جعفر فرمود:« تو همین جا بمان» سپس به داخل خانه رفت و کیسه ای صد دیناری به او داد و فرمود:« این را به محمد بده و بگو آن را در سفر همراه داشته باشد». علی کیسه را ستاند و بیرون آمد. ولی امام دوباره پیش از بیرون رفتن او را صدا زده و صد دینار دیگر به او داد و فرمود:ـ« این کیسه را هم به او بده». به امام گفت:« قربانت شوم! اگر به آنچه به او فرمودی از او می ترسی پس چرا او را در آن سفر یاری می کنید؟»

امام که می دانست محمد بن اسماعیل نزد هارون الرشید خواهد رفت و سخن چینی خواهد کرد، گفت:« اگر من به او بپیوندم، اما او حق خویشی را ادا نکندو از من ببرد، خدا عمرش را کوتاه خواهد کرد». سپس کیسه بزرگی که سه هزار درهم در آن بود آورد و فرمود و فرمود که این کیسه را هم به او بدهد.

علی خداحافظی کرد. در راه بازگشت کیسه ی صد دیناری را به او داد و گفت که آن را امام داده است. او بسیار خوشحال شد و امام را دعا کرد. کیسه ی دوم و سوم را هم به او داد و شادمانی او بیشتر گردید و امام را فراوان دعا نمود. او با علی بن جعفر خداحافظی کرد و به بغداد رفت. پس از مدتی درنگ در بغداد سرانجام فریب خورد و نزد هارون الرشید بدگویی امام را کرد و حتی هارون الرشید را امیرالمؤمنین نامید. هارون الرشید از خوش خدمتی محمد بن اسماعیل خرسند شد و صد هزار درهم برای او فرستاد. ولی پرودگار او را به بیماری سختی دچار کرد و در نتیجه آن بیماری او را هلاک گردانید و نتوانست از هدیه هارون الرشید بهره مند شود.1

———————————-

1. اصول کافی، ج2، ص458.