مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

عنوان پايان نامه: نقش ماهواره بر قشر جوان

استاد داور:حجّت الاسلام والمسلمین ابوالفضل اصغری

استاد راهنما: آقای محمّدجعفرآقاجاني

پژوهشگر: فاطمه محمّدی

تاريخ دفاع: آذر 1393

چکیده:

دشمنان اسلام و ایران، پس از شکست در جنگ سخت، به سوی جنگ­های نوین فرهنگی در چارچوب ناتوی فرهنگی روی آوردند. یکی از ابزارهای ناتوی فرهنگی، توانایی در بهره گیری از شبکه های ماهواره ای است که از طریق آن بتوان افكار و فرهنگ عمومی را دستخوش تغییر در نگرش ها، باورها و رفتارها کرد؛ چرا که رویکرد اصلی ناتوی فرهنگی، جنگ نرم و هدف اصلی آن، نابودی هویّت ملّی جوامع بشری به خصوص جوانان می باشد. دستگاه تبلیغاتی صهیونیستی که تسخیر رسانه های جهانی، از تفكّرات اصلی آنان می باشد، از تولید هر نوع فیلم که ترویج
ارزش­های مخالف با اسلام باشد، سرباز نمی زنند. خیانت و روابط آزاد زن و مرد، ترویج عادات خاصّ غربی، اختلال در اعتقادات دینی، تغییر در سبک زندگی و … از موضوعات مهمّی است که به عنوان آموزه های مورد هدف این شبکه ها، در حال برجسته سازی است. این برنامه ها، در خلوت خانواده­ها نفوذ و زمینه ی طلاق واقعی را گاه فراهم می آورند. پایبندی مذهبی افراد را به
روش­های مستقیم، با نقد آموزه های دینی و غیرمستقیم، با نمایش آداب و رسوم حاکم بر جوامع غربی، متزلزل می نمایند. تقریباً همه­ی شبکه های ماهواره ای، به دنبال جنبه های تبلیغاتی، درصدد ایجاد روحیه ی مصرف گرایی در بینندگان خود می باشند. محصولات ماهواره ای، با ایجاد ناهمگونی بین ارزش های بومی و مذهبی، توسط زبان تصویر که قدرت فوق العاده ای در جهت تحکیم یا تضعیف ارزش ها دارد، الگوهای ارائه شده را در بینندگان خود به خصوص جوانان نهادینه می نمایند. تحقیق فوق، با هدف بررسی «نقش ماهواره بر قشر جوان» در چهار بخش و با روش توصیفی – کتابخانه ای تدوین گردیده است. در بخش اوّل، محقّق به کلیّات تحقیق پرداخته و در بخش دوّم، رسانه و ناتوی فرهنگی مورد بحث قرار داده شده و در بخش سوّم، نقش برنامه های ماهواره ای بر فرهنگ، خانواده، باورهای دینی و سبک زندگی افراد و به طور خاص جوانان مورد بررسی قرار گرفته است و در بخش چهارم، نتیجه گیری، ارائه راهکار و پیشنهادات نگاشته شده است.

 واژگان كليدي:

رسانه، ماهواره، تهاجم فرهنگی، ناتوی فرهنگی، فرهنگ، خانواده، هویّت

جهت دسترسي به تحقيق حاضر به كتابخانه مدرسه علميه قدسيه مراجعه شود.

 ابديت فرهنگ اسلامي

بدون ترديد هنگاميكه كشش فرهنگ اسلامي تا مرحله جهان آفرينش و ارتباط آن با پروردگار وسعت داشته باشد، قهراً دامنه آن به ابديت منتهي خواهد شد، و با اين وصف، فرهنگي است با ثبات و جاودان و گردبادهاي حوادث آنرا نمي لرزاندو هيچگاه دستخوش تحول و تغيير نخواهد شد.

امتياز ثبات و ابديت فرهنگ اسلامي در جميع جوانب مذهب در عقائد و احكام و اخلاق پرتو افكنده و در تحقق يافتن اهداف رسالت جهاني پيغمبر اكرم (ص) نقش اساسي را ايفا مي كند، تا آنجا كه سبب اطمينان قلب، و آرامش روح ، تقويت اراده و ارضائ عواطف نامحدود انسان مي گردد و اورا به پيروزي و موفقيت تحريص و تشويق نموده، اعم از اينكه به هدف برسد يا اينكه پيش از موفقيت ، مرگ فرا رسد و طومار  حياتش را درهم بپيچد، خواه راه صواب را بپيمايد و خواه گاهي اشتباه كرده و در راه خطا گام بردارد و بالاخره در راه تحصيل پيروزي وموفقيت بايد بكوشد چه در اين راه مشهور گردد و نام او بر سر زبانها افتد و چه در بوته اهمال و گمنامي بماند.البته اين مطلب اساسي را نيز نبايد از نظر دور داشت كه فرهنگ الهي و جاويدان اسلام با اين وصف كه داراي امتياز ابديت ميباشد، مانع « آزادي و اجتهاد» نيست، زيرا همانطور كه ياداور شديم دامنه آن به قدري پهناور است كه سير در ملكوت آسمانها و غور در اعماق زمين را در بر گرفته و بر اساس نواميس عمومي و لايتغير جهان باب اجتهاد و آزادي فكر را در مسير كمال و پيشرفت باز گزارده است. فرهنگ اسلامي فرهنگي است متحرك و سازنده  و دائماً انسان را در راه پيشروي و تقدم در همه جوانب گوناگون تطور عقلي تشويق مي كند و هر اكتشاف جديد و شناسايي رمزي از رموز طبيعت را جزء هدف خلقت انسان و كمال او مي شناسد، پرده برداري از اسرار طبيعت در قاموس فرهنگ اسلامي راهي به سوي شناسايي پروردگار شناخته شده، و سير در اين راه را به عنوان يك عبادت و نزديكي به خدا و كمال انساني لازم مي شمرد. ( صدر، 1368 ، صص 77-70)

فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ
گام ها استوار شده بودند و محكم براي فتح قله انقلاب؛ فريادها پرخروش؛ دل ها پراميد و مصمم؛در صف هايي به هم پيوسته و دل هايي از هم نگسسته… شب در عمق لحظه ها ريشه دوانده بود و تا افق هاي دور، فقط سياهي بود كه ديده مي شد!
تيرگي ها و سياهي ها، زلال جاري«فرهنگ اسلامي» را با «فرهنگ غربي» سد كرده بودند تا مردم فرو رفته در غفلت و بي خبري، سرگرم كار خويش باشند؛ بي آنكه بدانند چگونه آرام آرام در تار عنكبوتي پليد گرفتار مي آيند…آن روزها،«دين» را به مسلخ«تمدن و تجدد» برده بودند؛ رونق مي خواستند براي بازار مكاره شان… همان روزها بود كه پنجره ها رو به ديوارهاي سنگي باز مي شدند؛ همه جا بن بست بود و بن بست… كبوتران پرواز نكرده نكرده بايد مي نشستند؛ مجالي براي پرواز نبود كه «خان» ها و « ارباب » ها، قلب تپنده زمين را در مشت سنگي شان مي فشردند و بذر « از خود بيگانگي» را در مزرعه هاشانمي كاشتند تا آنچه برداشت مي كنند، وابستگي باشد و احتياجي كه در لحظه لحظه زندگي مردمان جاري و ساري شده باشد… « دكه هاي گمراهي» وجب به وجب كوچه پس كوچه ها را در نور ديده بودند تا ديگر هيچ كورسويي از اميد به جاده استقلال و آزادگي نباشد!
«كفر» لباس تجدد پوشيده بود تا مردم خود، با دست خود، « دين» را به مسلخ « تمدن» ببرند و تهي شوند از هر چه خداپرستي است و آلوده شوند به هر چه شيطان پرستي است…
نگاهي را نمي يافتي كه به جستجوي نور، شجاعانه و بي باك، لايه هاي سخت و آهنين تاريكي را بشكافد تا روزنه اي بگشايد به سوي هر چه راستي و درستي است… در چارسوي باور شهر، فقط زمستان بود و سياهي اش كه جريان داشت و قلب ها را به دست انجماد مي سپرد… غريب تر از « انسان» در اين شهر ظلمت زده نبود كه سرنوشت تلخ خويش را نااميدانه مي نگريست!
ناگاه زلزله اي در اركان هستي شهر افتاد، به فرياد شيرمردي از سلاله زهرا سلام الله عليها از تبار حسين عليه السلام كه آزادگي حسين عليه السلام را الگو كرده و فرياد برآورده بود بر سر مردمانش« لا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ » 1 را فرياد برآورده بود روح سرخ « كلمه الله» را تا مردمانش به آن ايمان بياورند … فرياد برآورده بود تا جاري و ساري كند در ميان شب هاي تيره شهرش« فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ »2 را؛ مردي كه در مكتب حسين عليه السلام زانو زده بود تا سر زير بار هيچ ذلتي ننهد؛ برخاسته بود تا سرنوشت ها را تغيير دهد، با جنبش گام ها و غرش فريادها و خشم هاي كوبنده و حالا… حالا ورق برگشته بود!
حالا صداي قدم هاي نور را مي شد حتي در دهليزهاي تنگ و تاريك زمان شنيد، پشت شب را مي شد ديد كه با طنين استوار فرياد « هيهات من الذله»مي لرزيد… صداي بلال از مأذنه هاي خاموش شهر بلند شده بود كه اذان مي گفت و نواي بيداري را در جان ها فرياد مي كرد و خفتگان را به حياتي دوباره فرا مي خواند تا حنجره هاي داوودي در رهگذر باد و چشم انداز آفتاب و در موج خون و شط شهادت، سرود رهايي سر دهند؛ صبح صادقي دميده شده بود از مشرق اراده و خواستن كه در سكوت سرد زمستان بيداد، گرماي عدالت را در تمامي لحظه ها سريان مي داد!
لحظه ها و ثانيه ها در هم گره خوردند و صور انقلاب، دم مسيحاي مردي را در جان هاي تشنه جاري كرد كه ياران را در عرصه هاي حق و محشر نهضت، به عاشورايي بودن مي خواند و قصه اش، قصه اي بود حقيقتي كه «يكي بود» ش با مستضعفان و پابرهنگان آغاز مي شد و يكي نبودش با مستكبران و زورگويان و حاصلش هم سد قيامي به دور از دنياي « دو نبش ها و سرقفلي ها … قيامي كه به مردمش آموخت « يكي نبود» ها انگل جان اين مردم اند و مسبب سفره هاي بي رنگ شان؛ آن ها كه كيسه هاشان را به قيمت جيب هاي خالي اين مردم پر مي كنند؛ بر سكوي اول احتكار فاتحانه مي ايستند و حسرت اجراي عدالت را بر دل هاي مستضعفان مي نهند؛ آن ها كه همه چيز را با نگاه « ارز» مي بينند و با « سكه هاي طلا» مي شنوند، با دست سرمايه لمس مي كنند و با طعم ثروت مي چشند…
اينكه ريشه هاي جوان چشم گشوده و بالنده شده اند، جوانه ها زمزمه هستي را شنيده اند و با نوايش تنومند شده اند، كنگره هاي كاخ ستم فرو ريخته است و باتلاق هاي فساد و تباهي در حال خشكيدن است. خواب آلودگان زمانه غرق در شوت و ثروت پرستي ، متحيرانه چشم گشوده اند و فرو ريختن لحظه لحظه شان را مي بينند… اينك ابهت پوشالي بر تخت نشستگان قدرت، بيش از پيش شكسته است و قدرت هاي ظاهري ديروز، امروز محتاجاني شده اند كه مي كوشند براي حفظ ظاهر و غافل اند كه باطنشان، ديرزماني است كه هويدا شده است و اين، معجزه انقلاب پير برنادلي است كه روزي از ميان تاريكي ها برخاست و فرياد سرداد « لا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ»3 تا جهانيان دريابند كه با دست هاي خويش مي توانند آزادگي شان را رقم بزنند، نه وابستگي…
——————————–
1. رعد(13)، 11.
2. مائده(5)، 56.
3. رعد(13)، 11.

«دهه فجر» میقات ده روز یاران امام راحل (ره) است که پیش پای آمدنش ، فرشی از بشریت گستردند، و «مهرآباد» تا « بهشت زهرا» را از حضور خویش آکندند. بهمن ماه خداست. فصل صداقت است، بهاران ایمان است، بهمن « بهار در زمستان» است…