مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

ای اله من!

تو را مي ستايم و اساساَ تو سزاوار ستایشی بر خوش رفتاریهایت با من و انبوهی بخشش هایت بر من. و اگر نبود احسان تو ونعمت سرشاری که بر من روا داشتی به بهره و نصیبت خود دست نمی یافتم.

تویی که در وقت درماندگی دعایم را اجابت کرده ای و به هنگام در افتادن به گناه، از سقوط رهانیدی.

به وقت خواستن تو را بخیل و تنگ نظر نیافتم و هرگاه که راده تو کردم تو را گرفته و درهم ندیدم بلکه تو را شنونده دعایم یافتم. به نیت بد رسوایم نکردی و به گناه تباهم نساختی. هر کس بر تو توکل و اعتماد کند آغوش مهرت را به رویش می گشایی و هر کس تو پناه آورد گره از کارش می گشایی.

از تو می خواهم که مرا ببخشایی و بیامرزی چرا که بی گناه نبوده ام که عذر آورم و راه گریزی ندارم تا بگریزم.

ای اله من! از همه گناهانم به سوی تو گریخته ام. در حالی که توبه کارم؛ توبه ام را بپذیر و پناه می جویم. پناهم ده.

از تو می خواهم ناکامم مفرما، و به رشته تو چنگ می زنم رهایم مکن.

پس اگر چه سپاس تو کم تر گویم مرا از خیر دنیا و آخرت بی نصیب مفرما و آن گناهانی را که از من می دانی بیامرز.