مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

فقط در ناملایمات است که فضایل انسان به اوج می رسد. در غیاب باد یک توده پنبه مانند یک کوه استوار است. (مثل هندی)
روزی یک مبلغ مذهبی که در یکی از روستاهای برزیل کار می کرد، هنگام اتمام تعطیلاتش و بازگشت به روستا با خود یک ساعت آفتابی آورد. او می خواست با کمک این ساعت، تعیین زمان و ساعت دقیق شبانه روز را به روستاییان یاد بدهد. ساعت خریداری شده را پیش کدخدا می برد و پیشنهاد می کند که آن را در مرکز روستا نصب کنند.
روستاییان با دیدن ساعت آفتابی به وجد و سرور می آیند. هیچ یک از آنان پیش از آن، در عمر خود چنین ساعتی را ندیده بودند. دفعه بعد او هنگام بازگشت به روستا، با منظره عجیبی روبرو می شود. اهالی روستا درو هم جمع شده بودند و برای حفظ ساعت از گزند آفتاب بر روی آن، یک سقف محکم ساخته بودند.
شاید به روستاییان بخندید، امّا بسیاری از ما همان کاری را با خود می کنیم که روستاییان با ساعت آفتابی می کنند. برای حفاظت از خود از گزند حوادث ترجیح می دهیم در منطقه راحتی و آسایش خود بمانیم و آن را ترک نکنیم، امّا متوجه نیستیم با این کار، علّت وجودی خود را از دست می دهیم، به جای رشد و بالندگی، امنیت را انتخاب می کنیم و با این انتخاب، از رسالت واقعی خود دور می شویم.
می گویند: کشتی ها در بندر از امنیت خاص برخوردارند امّا کشتی ها برای آن ساخته نشده اند که در بندر بمانند.