مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

پرتوی از بلاغت امام حسن علیه السلام

هر که به خداوند و قضا وقدر او ایمان نمی آورد البته کافر شده است. و هر که گناهش را به گردن پرودگارش اندازد، مرتکب فجور شده است. همانا خداوند به اجبار اطاعت نمی شود و با تسلط بر او به کسی نمی بخشد، زیرا او بر آنچه آنان در تصرف دارند، مالک مطلق است و بر آنچه آنان را بر انجام آن توانا کرد، تواناست. پس اگر به طاعت عمل کردند خداوند میان آنان و کردارهایشان حایل نمی شود، ولی اگر به طاعت نخواهند عمل کنند خداوند هم آنان را به اجبار به عمل وا نمی دارد و اگر خداوند مخلوقات را بر طاعت خویش مجبور می کرد اجر و پاداش را از آنان بر می داشت و اگر خود آنان را بر انجام گناهان وامی داشت، بندگان را عذاب نمی کرد و اگر ایشان را به حال خود وا می نهاد این علامت ناتوانی او محسوب می شد، اما خدواند به مخلوقاتش خواست و مشیّتی دارد که از دید آنان نهانش ساخته است. پس اگر آنان به طاعت خداوند عمل کنند آن طاعت ها بر ایشان منت است و اگر به معصیت رفتار کنند آن معاصی ، بر ضد آنان گواه است.1

——————————————-

1. زندگانی چهارده معصوم، سید محمد تقی مدرسی، ص 384.