مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

پيوند نماز با كمك به محرومان
يكي از بركات نماز در مساجد، امدادگري است. هميشه محرومان به مساجد روانه مي شدند و مشكلات خود را با مردم در ميان مي گذاشتند و در آن مكان مقدس آن را حل مي كردند. سابقه اين كار از زمان رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم بوده است و قرآن صحنه اي را نقل مي كند كه فقيري وارد مسجد شد و از مردم استمداد كرد. كسي به او توجهي نكرد و فقير با ناله به خداوند حال خود خود را گفت.
حضرت علي عليه السلام مشغول نماز بود و اين صحنه را متوجه شد، به فقير اشاره كرد و او جلو آمد و حضرت در حال ركوع انگشتر خود را به او داد، آيه نازل شد كه : سرپرست شما فقط خداوند و پيامبرش و كساني هستند كه در حال ركوع انفاق و به فقرا رسيدگي مي كنند: « إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ».(مائده، 55).
همچنين كه مردم آيه را شنيدند به مسجد آمدند تا ببينند اين آيه درباره چه كسي نازل شده است. فهميدند كه مورد آيه شخص علي بن ابيطالب عليه السلام است. به هر حال، امداد رساني به جبهه هاي جنگ و كمك به فقرا از مسجد، در سايه بركات نماز بوده و خواهد بود.
مسلمين از پايگاه مساجد به جبهه مي رفتند، انقلاب اسلامي ايران هم از مساجد شروع شد. در قرآن بارها نماز و انفاق ، نماز و زكات ، نماز و قرباني در كنار هم آمده و در حديث مي خوانيم: نماز كسي كه زكات ندهد قبول نيست.( پيوند هاي نماز ، محسن قرائتي ، ص81)