مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

آری  من جا مانده ام ، جامانده ایی که می داند خواهد رفت

من جامانده از زیارت و حرم

من جامانده از پیاده روی و تاول کف پاها

من جامانده از شور حماسه اربعین

من جامانده از عبور مرز

من جامانده از تمام حس و حال وصف نشدنی بین الحرمین

من ماندم در خودم شاید جاماندنم حکمتی دارد که سراسر ماندن باشد

من ماندم تا ماندنی ها را ببینم و درک کنم

من ماندم تا برسم به آن جایی که بخواند مرا ، بخواهد مرا

من ماندم با گریه هایی برای شهید اشک

من ماندم با جشمانی در انتظار

من جامانده راه اربعینم

راهی که می دانم روزی خواهم رفت

راهی که حکمت جاماندم در آن باشد هم قدم شوم با مهدی فاطمه

یا مهدی فاطمه قسم به سر بریده حسین بیا که دیگر انتظار سخت و طاقت فرسا شده

بیا که قلب ها بی تاب و دیده ها تار گشته

بیا که اربعین حسین کسی جامانده ی راه نباشد

اللهم عجل لولیک الفرج

به نام خدا
تو صاحب زماني اي صاحب زمان
پادشاه دوراني اي صاحب زمان
من نيستم آنكه تو خواهي امّا
تو هستي آنچه را كه من خواهم اي صاحب زمان
دلم غريبه است به سان كويت
كاش مي شد روزي بنشينم روبه رويت
دلم پريشان است و چشم هايم گريان
بگو كي و كجا آيم به سويت
خاكيم به مثال جاده هاي پرپيچ و خم بي رهگذر
آيا تو گنه كاري مثل من را نشان مي دهي رويت
مي خواهم من نگاه كنم تو نه
تو نه چون من سياه رويم
كاش بداني دلم هواي تو كرده
پس چرا نيست نشاني از رويت
اي صاحب زمان…
تقديم به امام زمانم
( دل نوشته: ام كلثوم شبستاني طلبه سطح دو مدرسه علميه قدسيه بهشهر)

خوش آمدي اي محمد صلي الله عليه و آله وسلم
آهنگ ورودت،( … حِجَارَةً مِنْ سِجِّيلٍ …)1 اصحاب فيل بود و با ورود نازنينت، همين بس كه شياطين آسمان ها رانده شدند، با نغمه ي دل انگيزت درياچه ي ساوه به خشكي گراييد و طاق كسراي ويران شد.
با پرتو عميقت بت ها فرو ريخته شد. با تشعشع نورت آتشكده ي فارس پس از قرن ها به خاموشي گراييد.
با تو ولادت تو هر بتي واژگون شد. با وجود گرانبهاي تو اي سرمشق انسانيت، روشنايي به جهان لبخند زد.
اي پيام آور دوستي و مهرباني، اي راهنماي كمال انساني خوش آمدي.
اي چشمه سار پاكي و ايمان.
اي روح عبادت در كوه مادي مكّه
اي جان محبت در بسترت، علي
اي شور عشق به ولي
اي نجات انسان در مرداب جاهلي
و اي سرود اعيان در جماعت سه نفري
اي كه نوايت سرود آزادي
اي كه معراجت عروج انساني
اي ورودت سپهر صبوري
اي معلم ايثار و فداكاري
تو سپيده دم صبح جمعه ربيعي
خوش آمدي خوش آمدي
—————————-
1. هود(11)، 82.

از علي بشنو مقام فاطمه
بشنو از بلبل روايت مي كند* از مقام گل حكايت مي كند
بلبلي پا تا به سر شيداي گل* بلبلي شيداي سر تا پاي گل
بلبلي كان سر مستور خدا* هم پرش مرآتي از نور خدا
بلبلي هفت آسمان زيرپوش* اشيانش عرش و عالم محضرش
بلبلي كعالم طفيل هست او* اختيار كل هستي دست او
بشنو از عالم ز شأن عالمه* از علي بشنو مقام فاطمه
من عليم مدح زهرا گفتن است* مدح آن بانوي يكتا مي كنم
شاه بيت هر سرودم نام اوست* ذكر قامت تا سجودم نام اوست
عشق زهرا در ميان سينه ام* برده زنگار غم از آينه ام
مهر و ماه و آنجم من فاطمه است* ساقي و مي خُم من فاطمه است
فاطمه نطق مرا گويا كند* نام زهرا عقده از دل واكند
فاطمه يعني زبان و روح من* فاطمه يعني اميد و نوح من
فاطمه يعني تمام هستي ام* فاطمه يعني شراب مستي ام
فاطمه يعني اصول دين من* فاطمه يعني شراب مستي ام
فاطمه يعني چشمه ي جوشان عشق، سايه اش شيرازه ي ديوان عشق
فاطمه يعني بلنداي عفاف* عصمت الله است و سيماي عفاف
فاطمه يعني تمام انبيا* نام او رمز قيام انبيا
فاطمه يعني محمد در حجاب* شمه اي از طلعت او آفتاب
فاطمه يعني مدال اهل بيت* ذكر روز و ماه و سال اهل بيت
فاطمه يعني خداوند ثبات* فاطمه ركن تمام كائنات
من مسيحاي علي اعجاز كن* مشكل مشكل گشا را باز كن
من شريك هم غم و هم توام* ديده بگشا من پسر عم توام
خيز و رفع از اين غمناك كن* باز هم اشك علي را پاك كن
گرچه دارم همسري فاطمه سلام الله عليها* حيدريم حيدري فاطمه( به نقل از كتاب فاطمه سلام الله عليها كوثر رسول، گنجي )

« عمه سادات! سلام عليك»

به حريم حرمت مي آيم. آشفته و شوريده سر، خسته و تنها، غرق در غربتي ديرينه كه هر غروب، باياد تو در سينه ام رخنه مي كند و تنها ضريح مقدس توست كه نگاه مضطرب و نابسامان مرا آرام مي كند.

به حريم حرمت مي آيم تا بغض مانده در گلو را مجال شكستن دهم و اشك را فرصتي ، تا وجودم را صاف و زلال سازد.

به سوي حريم مقدس حرمت مي آيم، خسته از تمام نامردي ها و نامردمي ها، از تمام روزمرگي هاي خود، غرق در گناه.

خسته مي آيم و محتاج تا با تمام تشنگي و نياز، مانند كبوتران حرمت، مسافراني كه از دوردست ها به اميدت مي آيند و پيشاني بر ضريح مقدست مي سايند تا هم نغمه با فرشتگان، زمزمه كنم:« عمه سادات سلام عليك»چه قدر ستودني است قم، آن زمان كه نگاه تو بر سرش سايه افكنده و چه قدر آبي است آسمانش، آن زمان كه مناره هاي بارگاهت چون دستان سبز دعا نوازشش مي دهند.

چه منتي است كه تو به سوي شهر ما بيايي و چه سعادتي كه ساكن ديار ما گردي!

اگر نبود آمدنت و اقامت سبزت ، شهري نبود كه از آن ما باشد.

به سويت مي آيم تا در درياي عشق غوطه ور شوم و دلم را به اميد نگاه بلند و آسماني ات، هم رنگ دريا سازم.

* اكرم السادات هاشمي پور