مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

مهر خدایی

خدای من! خواندمت، پاسخم گفتی؛ از تو خواستم، عطایم کردی، به سوی تو آمدم، آغوش رحمت گشودی، به تو تکیه کردم، نجاتم دادی؛ به تو پناه آوردم، حمایتم کردی، خدایا! از خیمه گاه رحمتت، بیرونمان نکن؛ از آستان مهرت، نومیدمان نساز؛ آرزوها و انتظارهایمان را به رخمان نکشان و از درگاه خویش، ما را نران.( گاهنمامه قدسیه) بابایی

فانوس برای کوری راه کم است

دیگر فانوس نمی خواهم. فانوس برای کوری راه کم است. بوی ریحان بر ثانیه های بی قرار می وزد و بُغض نابهنگام آسمان، باغچه را خیس می کند. بوی ریحان مرا دلتنگ تر می کند. وقتی یادم می آید که مادربزرگ سبدش را به نذر آمدنت پُر ازنان و پنیر و ریحان می کند و به بچه ها می دهد تا برای آمدنت دعا کنند. آیینه ،هر روز خواب خدا را می بیند. از او می پرسم چرا باید این همه دلتنگ شد. دیگر تا به کی صبوری؟ و او پاسخی نمی دهد. من هم مسیر دقایق، سردرگم، در کوچه های غمدار که راه را از بیراه نمی دانند و بی قرار می دوند تا به نمی دانم کجا برسند. عقربه ها می دانند که دیگر برگشتی نخواهند داشت. زمین به حدیث تنهایی خود خو گرفته و من که بی فاصله با خود نشسته ام و جمعه ها را یکی یکی می شمارم، دست باد بالاتر از دستان من می وزد و برایت هر روز جمعه دست تکان می دهد و نامه های خط خورده ی مان را به پرواز در می آورد. واژگان پریشانی ام را برایت می نویسند و خبر دلواپسی ام را هر جمعه به تو می رسانند. زمین بی وزن تر از همیشه ما را در خود می فشارد و ما هر نفس تو را فریاد می زنیم.

ای موعود! زمین بی تو زانوانش را بر خاک می ساید و تو را می نوازد. ماه ها از پس ایام می روند و هر ماه غریبانه تر می آید.

کی می آیی؟ از نزدیک ترین مسیر، خود را به جهان بر براد رفته ی ما برسان.

ای موعود! سرنوشت جمعه ها را تا کی غمگین ببینیم؟ ما هر روز رویاهای مان را می بینیم و سکوت را که پرده نشین شده در فریادهای بی حوصله حبس می کنیم. با آمدنت دل را چراغانی خواهیم کرد و نبض زمان دوباره زاده خواهد شد.

ای اله من!

تو را مي ستايم و اساساَ تو سزاوار ستایشی بر خوش رفتاریهایت با من و انبوهی بخشش هایت بر من. و اگر نبود احسان تو ونعمت سرشاری که بر من روا داشتی به بهره و نصیبت خود دست نمی یافتم.

تویی که در وقت درماندگی دعایم را اجابت کرده ای و به هنگام در افتادن به گناه، از سقوط رهانیدی.

به وقت خواستن تو را بخیل و تنگ نظر نیافتم و هرگاه که راده تو کردم تو را گرفته و درهم ندیدم بلکه تو را شنونده دعایم یافتم. به نیت بد رسوایم نکردی و به گناه تباهم نساختی. هر کس بر تو توکل و اعتماد کند آغوش مهرت را به رویش می گشایی و هر کس تو پناه آورد گره از کارش می گشایی.

از تو می خواهم که مرا ببخشایی و بیامرزی چرا که بی گناه نبوده ام که عذر آورم و راه گریزی ندارم تا بگریزم.

ای اله من! از همه گناهانم به سوی تو گریخته ام. در حالی که توبه کارم؛ توبه ام را بپذیر و پناه می جویم. پناهم ده.

از تو می خواهم ناکامم مفرما، و به رشته تو چنگ می زنم رهایم مکن.

پس اگر چه سپاس تو کم تر گویم مرا از خیر دنیا و آخرت بی نصیب مفرما و آن گناهانی را که از من می دانی بیامرز.

تقدیم به جانبازان

سی سال می شود،

پدرم قد نکشیده

نه با تشویق

نه با ترفیع

از روزی که پاهایش را زدند…

منتظر بال است.

دلنوشته

روزهایم پر از دغدغه ها و مشغله هاست. پر از کارهای عقب افتاده، شتاب های بی نتیجه، مشکلات گره خورده، من برای آغاز روز باید پُر باشم از توان، از نشاط، از نیرو. این روزها را نمی توان با خستگی و افسردگی آغاز کرد و من گنجینه ای دارم پر از آرامش و نشاط، سحرگاه وقتی سکوت در همه ذرات عالم جاری می شود، من سراغ تو را می گیرم و نام تو را صدا می زنم. آسمان عمیق و ژرف سحرگاه ، بوی رحمت تو را در دلم پر می کند. من هستم و تو، و چه دلنشین وجود کوچک من از آرامش گوارای مهر تو لبریز می شود. من به مدد مهر و رحمت تو ای مهربان ترین، برای آغاز روزی هر چه سخت مهیا هستم.