مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

شب یلدا قدم آرام  بردار

کمی هم احترام ما نگهدار

تو می بینی ربابم غصه دار است

بنی هاشم هنوزم داغدار است

صدای العطش در گوش مانده

بدن ها بی کفن هر گوشه مانده

شب یلدا تو هم چله نشین باش

سیه پوش غم سالار دین باش

فالی زنید و سوره یاسین بیاورید

از دست رفته دین شما، دین بیاورید

خیزید، مرهم از پی تسکین بیاورید

دست خداست، اینکه شکستید بیعتش

دستی خدای گونه تر از این بیاورید

وقت غروب آمده، سرهای تشنه را

از نیزه های برشده، پایین بیاورید

امشب برای خاطر طفل سه ساله ام

یک سینه ریز، خوشه پروین بیاورید

گودال، تیغ کند، سنان های بی شمار

یک ریگزار، سفره چرمین بیاورید

سرها ورق ورق، همه قرآن سرمدی ست

فالی زنید و سوره یاسین بیاورید

«علی معلم»

شکرت که فهم خطاب محمّدی روزیم شده است.
شکرت که یک زمینی آسمانی شد.
هر چه راز بود به پیغمبرت گفتی و آن ستوده بر ما ننهفت در یافتن آن ها، ما را دریاب!
داراتر از من کیست، که تو دارایی منی.

الهی

خانه کجا و صاحب خانه کجا؟ طائف آن کجا و عارف این کجا؟ آن سفر جسمانی است و این روحانی؛ آن برای دولتمند است و این برای درویش؛ آن اهل و عیال را وداع کند این ما سوا را؛ آن ترک مال کند و این ترک جان؛ سفر آن در ماه مخصوص است و این را همه ماه، و آن را یک بار است و این را همه عمر؛ آن سفر آفاق کند و این سیر انفس؛ را آن را پایان است و این را نهایت نبود؛ آن می رود که برگردد و این می رود که از او نام و نشانی نباشد؛ آن فرش پیماید و این عرش؛ آن محرم می شود و این محرم؛ آن لباس احرام می پوشد و این از خود عاری می شود؛ آن لبیک می گوید و این لبیک می شنود؛ آن تا به مسجدالحرام رسد و این از مسجد اقصی بگذر ؛ آن استلام حجر کند و این انشقاق قمر؛ آن را کوه صفاست و این را روح صفا؛ سعی آن چند مرّه بین صفا و مروه است و سعی این یک مره در کشور هستی،آن هروله می کند و این پرواز؛ آن مقام ابراهیم طلب کند و این مقام ابراهیم؛ آن آب زمزم نوشد و آن آب حیات؛ آن عرفات بیند و این عرصات؛ آن را یک روز وقوف است و این را همه روز؛ آن از عرفات به مشعر کوچ کند و این از دنیا به محشر؛ آن درک مِنی آرزو کند و این ترک تَمنّی را؛ آن بهیمه قربانی کند و این خویشتن را؛ آن رمی جمرات کند واین رجم همزات؛ آن حلق راس کند و این ترک سر؛ آن را « لا فسوق و لا جدال فی الحج» است و این را « فی العمر»؛ آن بهشت طلبد و این بهشت آفرین؛ لا جرم آن حاجی شود و این ناجی ؛ خنک آن حاجی  که ناجی است!

الهی نامه، آیه الله حسن زاده آملی، ص 28

ای صبح امید و انتظار در پس کدامین خورشید پنهان شدی که ما به خاطر آن از یکدیگر پیشی می گیریم و آنگاه اوج می گیریم چه اوج زیبایی وای چه  بهار غم انگیز و آسف بار که با آمدن آن خورشید نمایان می شود و ما هنوز در گرداب ظلمات و خودخواهی خود غرقیم و در جهل گرفتار. چه غروبی تلخ که با آمدنش شب را نوید می دهد و تاریکی را جایگزین غم از دست دادن خورشید می کنیم با هر غروب دل را می میمراند و با طلوعش نوید یک صبح زیبا و شاد را می دهد و مژده ی تبسم دوباره زیستن را همراه با آه و ناله ی به خاک نشسته میدهد چه خاکی که با هر بویی به خود می گراید و در مسیر گرد و غبار راهی به پیش نمی برده با کوله باری از حسرت در کویر تشنه جان می سپاریم. و به امید بر گرفتن از چشمه ی زلال چشم دوخته ایم تا عطش امانمان دهد و روح جلایی تازه پیدا کند. برگ های اطلسی به جوهر وجود شاخه می دواند و تلاطم رنگین ترین واژه ها در برابر سکوت زمزمه ی ایثار می شکند آنگاه که گیسوان طنابی به عرش نمایان شده را می دیدم که با تکاپویی همراه با به هم خوردن عشق و معشوق سرشار از هیاهو آئینه های صفحه ی کبود آسمانی را می شکافت و جرقه هایش در پس ابر به لرزه در می آمد غروب و طلوعی همراه با ذره های به رنگ طلایی در آمده بر گونه های نرگس سرازیر می شد به حرکت در آوردن قلم اقراء بأسم ربک الذی خلق برایم معنا می شد.( نوشته عاطفه سعیدی، طلبه ی سال سوم مدرسه علمیه قدسیه بهشهر)