مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

قرآن، برترين كتاب مرجع
بهترين، مهمترين و اصليترين كتاب مرجع براي كارهاي مطالعاتي و تحقيقاتي ما، كلام آسماني حق، قرآن كريم مي باشد. مبادا كه در مراجعه ي به اين كتاب ارزشمند، و بهره وري از اين منبع شگرف الهي تعلل ورزيم و از آن درياي بي كرانه ي دانش و رحمت و شفا، و از آن گنجينه ي گرانسنگ و بي منتها غافل بمانيم، كه در اين صورت براستي نيازمنديم:
« يك طلبه، يك فقيه، براي تحقيق يك مسأله، محتاج كتاب لغت است؛ بلند مي شود كتاب لغت را بر مي دارد. مكرر اتفاق مي افتد كه محتاج كتاب «وسائل» و كتاب حديث و مجامع حديثي است؛ بلند مي شود بر مي دارد. اما چند بار اتفاق مي افتد كه طلبه براي رسيدن به يك مسأله ي فقهي يا اصولي ، مجبور باشد كه از جا بلند شود، قرآن را بردارد بگردد، چند آيه را پيدا كند و به آن مراجعه نمايد؟»( سخنراني مقام معظم رهبري در جمع طلاب علوم ديني در مدرسه ي فيضيه 11/9/1366)
در گذشته، مردان و زنان ما، حتي اگر توانايي فارسي خواني را نداشتند، به هر گونه ي ممكن قرآن را مي آموختند، مي خواندند و الفتي ديرينه و پايدار با كلام الهي داشتند. متأسفانه زمامداران رژيم پيشين، در آن دوران، نه تنها راه عادت به مطالعه را براي توده ي مردم ما هموار نساختند، بلكه همين پويش عظيم و پيوستگي به نور را نيز براي ملت مسلمان نخواستند و نتوانستند ببينند!

هفته ي كتاب و اهميت آن

اجراي هر برنامه يي كه به ورزش نسيم معرفت از سوي درياي كتاب و معاني ناب به سمت انديشه ها و دل ها و جان ها مدد برساند و به فرِّ فرهنگ جامعه بيفزايد، تلاشي دلكش و روح افزا و مبارك است:
« برگزاري هفته ي كتاب در كشور عزيز ما و اعلام آن به وسيله ي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، براي اين جانب مژده و مايه ي اميدواري است. امروز هر اقدامي كه به گسترش سطح آگاهي عمومي بينجامد و نيروي تفكر و قدرت درك معارف را در مردم با استعداد ما تقويت كند، حسنه يي بزرگ است. كتاب، دروازه يي به سوي جهان گسترده ي دانش و معرفت است و كتاب خوب، يكي از بهترين ابزارهاي كمال بشري است…. كسي كه با اين دنياي زيبا و زندگي بخش دنياي كتاب ارتباط ندارد بي شك از مهمترين دستاورد انساني و نيز از بيشترين معارف الهي و بشري محروم است. براي يك ملت ، خسارتي بزرگ است كه افراد آن با كتاب سرو كار نداشته باشند؛ و براي يك فرد ، توفيق عظيمي است كه با كتاب مأنوس و همواره در حال بهره گيري از آن يعني آموختن چيزهاي تازه باشد….
اميدوارم مسؤولان عزيز در وزارت ارشاد و ديگر دست اندركاران گرامي ترويج و تسهيل كتاب و كتابخواني ، با فرا رسيدن اين هفته، روزي نو و كاري نو و اميدي نو درباره ي اين موضوع مهم و حياتي پديد آورند و ما در آينده يي نزديك، نشانه هاي اين همه را در پيش روي خود ببينيم.»(پيام مقام معظم رهبري به مناسبت آغاز هفته ي كتاب4/10/1372)

انتخاب نه تحميل

حجاب يك انتخاب است، نه تحميل. آنان كه حجاب را آگاهانه بر مي گيزيند، مي خواهند «گوهر عفاف» خود را از تاراج مصون نگه دارند، چون از قيمت گوهري كه دارند با خبرند.

خانواده سالم؛ جامعه سالم
اگر در جامعه اي خانواده مستحكم شد و زن و شوهر حقوق يكديگر را رعايت كردند و با هم اخلاق خوش داشته و سازگاري كردند و با همكاري هم مشكلات را برطرف نموده و فرزندان را تربيت كردند، جامعه اي كه اين طور خانواده ها را داشته باشد، به صلاح خواهد رسيد و نجات پيدا خواهد كرد و اگر مصلحي در جامعه باشد، مي تواند اين طور جوامع را اصلاح كند. اگر خانواده اي نبود، بزرگترين مصلحان هم بيايند نمي توانند جامعه را اصلاح كنند.
هر كشوري كه در آن بنيان خانواده مستحكم باشد، بسياري از مشكلات آن كشور به خصوص مشكلات اخلاقي و معنوي آن به بركت خانواده سالم و مستحم برطرف مي شود يا اصلاً به وجود نمي آيد.
اين پيوند ازدواج و زناشويي ، يكي از نعمات بزرگ الهي و يكي از اسرار آفرينش است و يكي از موجبات بقا و ماندگاري و صحت و صلاح جوامع است.
تشكيل خانواده اگر به شكل سالمي صورت بگيرد و اخلاق حاكم بر زوجين، صحيح و منطقي و منطبق با اصول شرع - با آنچه كه خداوند معين فرموده- باشد، اين پايه اصلاح جامعه است و پايه سعادت همه افراد جامعه است. تشكيل بناي خانواده، يك نياز اجتماعي است. اگر چنانچه در يك جامعه اي ، خانواده ها درست بودند، سالم بودند، استحكام داشتند، تزلزل نداشتند، حدود و ثغور خانواده محفوظ بود، اين جامعه مي تواند به خوبي اصلاح بشود، افرادش مي توانند رشد فكري پيدا كنند و از لحاظ روحي كاملاً سالم باشند ، مي توانند انسان هايي بدون عقيده باشند.

افطاري هاي مجلّل
اين روزها كه عطر نفسهاي شكوهمند رمضان در كوچه پس كوچه هاي قلبمان جاري است، بايد زندگي را جورديگري ديد اصلاً رمضان آمده است كه ديدگاه ظاهرمان را از هر آنچه ماديات است، فرو بنديم و با چشم دل، جهان را بنگريم، رمضان آمده است كه قلبهايمان را به وسعت بي كرانه حضرت دوست پيوند بزنيم؛ اما چقدر به اين عنايت خاص پرودگار پايبنديم؟
اذان افطار كه از گلدسته هاي مسجد به گوش مي رسد، ماشين هاي مدل بالا كنار برخي منازل بسيار لوكس صف مي بندد. چراغاني ها، ميزهاي آنچناني كه هرگز نظيرشان جايي ديده نشده است و غذاهاي چرب و شيرين كه معمولاًهم براي ميهمانان و ميزبان خيلي مناسب نيست. آن قدر دسرهاي عجيب و غريب روي ميز چيده شده است كه مهمانان از خوردن آن ناتوان هستند.
انواع شربت هاي رنگارنگ و ميوه هاي گران قيمتي كه در ظرف هاي بسيار گران با مدل هاي كاملاً شگفت انگيز تزيين شده اند . از آنها كه بپرسي چرا افطاري به اين سبك؟ جواب خواهند داد: خوب، ماه رمضان را بايد شكوهمند برگزار كرد. تازه اگر خيلي هم حرف بزنيم، خواهند گفت: هر كسي در شأن خودش پذيرايي مي كند اما چه كسي گفته است شكوهمند برگزار كرد. تازه اگر خيلي هم حرف بزنيم، خواهند گفت: هر كسي در شان خودش پذيرايي مي كند اما چه كسي گفته است شكوهمند برگزار كردن ماه رمضان به افطاري هاي پراسرافي است كه اين روزه داران محترم برگزار مي كنند؟ اصلاً كسي معني شكوهمند بودن را مي داند؟
ماه رمضان در نفس خود آن قدر عظمت دارد كه نيازي به آراستگي ها و تزيينات زودگذر مادي ندارد. آن قدر ارزشمند هست كه نيازي نيست ما با اين رفتار خود بخواهيم به ارزش آن بيفزاييم. آيا قديم ترها كه سفره هاي افطار كوچكتر بود و نان و پنير و سبزي و چاي شيرين آن را مي آراست ، رمضان شكوهمند نبود؟ اين افطاري هاي امروزي، فقط طعم چشم و هم چشمي مي دهد و بس. در بعضي اوقات هم كه ميزبان و مهمان فقط مي خواهند خودنمايي كنند و به اصطلاح، رمضان را باشكوه برگزار كنند. حالا اگر توي سفره ها از بره سرخ كرده و مرغ بريان و ماهي كباب و … هم هست، طعمش، طعم بالا رفتن چربي خون و فشار خون و … است. آخر شب نه مانده غذاهاي بسيار است كه دور ريخته مي شود و گناه، پشت گناه. اين در حالي است كه مهمانان محترم، به اندازه كافي شكمشان سير هست. يعني از آن طايفه افتاده اي از نظر مالي نيستند كه لازم باشد كسي يك شب را و آن هم به اين صورت، به ايشان خدمت كند. هر كدام از آنها با آن مكنت مالي كه دارند، مي توانند تعداد بي شماري گرسنه را سير كنند. البته اي كاش از اين دور هم نشستن، حداقل سنت حسنه صله رحم را رعايت نمايند و با هم خوب و خوش باشند؛ اما متاسفانه همين هم نيست؛ چرا كه در پايان، با مشاجرت اقتصادي، اجتماعي و حتي سياسي خاصي روبه رو مي شويم كه در اين ماه مبارك، به قهر و دعوا و … مي انجامد؟ همه اين ها(درد) (بي دردي) است. غافل از اينكه اين ماه، ماه دردآشنايي است. يعني بايد اطرافتان را خوب نگاه كنيد و دردها را پيدا كنيد. بعضي ها مي گويند افطاري هاي مجلل راتعطيل كنيد و به جاهايي مثل آسايشگاه معلولين و … خرج نماييد. اين، يك مسير قضيه است. حتماً همه مي دانند درست است كه آن يك شب ممكن است؛ به مهامانان اين اماكن خوش بگذرد؛ اما رمضان به ما ياد مي دهد كه نيكي كردن را بايد با استمرار انجام داد. نه اينكه با تمام شدن ماه رمضان، اين پيوندها فراموش شود و باز تا سال ديگر آيا برگردد يا خير. دوستان و بزرگواران روزه داري كه متمول هستند، بايد يادشان باشد كه مسئوليت آنها بيشتر از يك افطاري مجلل براي دوستان و فاميل و آشناياني همچون خود آنهاست. آنها در برابر پول و ثروتي كه دارند، بسيار مسئول و بايد يادشان باشد كه خدا مالك همه ثروت آنهاست و بايد آنچه از طرف خدا رسيده است، در راه خدا نيز صرف شود و اين ماه نيز ماه امتحان آنهاست. اميد آنكه همه از امتحانات الهي سربلند بيرون آيند.