مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

افطاري هاي مجلّل
اين روزها كه عطر نفسهاي شكوهمند رمضان در كوچه پس كوچه هاي قلبمان جاري است، بايد زندگي را جورديگري ديد اصلاً رمضان آمده است كه ديدگاه ظاهرمان را از هر آنچه ماديات است، فرو بنديم و با چشم دل، جهان را بنگريم، رمضان آمده است كه قلبهايمان را به وسعت بي كرانه حضرت دوست پيوند بزنيم؛ اما چقدر به اين عنايت خاص پرودگار پايبنديم؟
اذان افطار كه از گلدسته هاي مسجد به گوش مي رسد، ماشين هاي مدل بالا كنار برخي منازل بسيار لوكس صف مي بندد. چراغاني ها، ميزهاي آنچناني كه هرگز نظيرشان جايي ديده نشده است و غذاهاي چرب و شيرين كه معمولاًهم براي ميهمانان و ميزبان خيلي مناسب نيست. آن قدر دسرهاي عجيب و غريب روي ميز چيده شده است كه مهمانان از خوردن آن ناتوان هستند.
انواع شربت هاي رنگارنگ و ميوه هاي گران قيمتي كه در ظرف هاي بسيار گران با مدل هاي كاملاً شگفت انگيز تزيين شده اند . از آنها كه بپرسي چرا افطاري به اين سبك؟ جواب خواهند داد: خوب، ماه رمضان را بايد شكوهمند برگزار كرد. تازه اگر خيلي هم حرف بزنيم، خواهند گفت: هر كسي در شأن خودش پذيرايي مي كند اما چه كسي گفته است شكوهمند برگزار كرد. تازه اگر خيلي هم حرف بزنيم، خواهند گفت: هر كسي در شان خودش پذيرايي مي كند اما چه كسي گفته است شكوهمند برگزار كردن ماه رمضان به افطاري هاي پراسرافي است كه اين روزه داران محترم برگزار مي كنند؟ اصلاً كسي معني شكوهمند بودن را مي داند؟
ماه رمضان در نفس خود آن قدر عظمت دارد كه نيازي به آراستگي ها و تزيينات زودگذر مادي ندارد. آن قدر ارزشمند هست كه نيازي نيست ما با اين رفتار خود بخواهيم به ارزش آن بيفزاييم. آيا قديم ترها كه سفره هاي افطار كوچكتر بود و نان و پنير و سبزي و چاي شيرين آن را مي آراست ، رمضان شكوهمند نبود؟ اين افطاري هاي امروزي، فقط طعم چشم و هم چشمي مي دهد و بس. در بعضي اوقات هم كه ميزبان و مهمان فقط مي خواهند خودنمايي كنند و به اصطلاح، رمضان را باشكوه برگزار كنند. حالا اگر توي سفره ها از بره سرخ كرده و مرغ بريان و ماهي كباب و … هم هست، طعمش، طعم بالا رفتن چربي خون و فشار خون و … است. آخر شب نه مانده غذاهاي بسيار است كه دور ريخته مي شود و گناه، پشت گناه. اين در حالي است كه مهمانان محترم، به اندازه كافي شكمشان سير هست. يعني از آن طايفه افتاده اي از نظر مالي نيستند كه لازم باشد كسي يك شب را و آن هم به اين صورت، به ايشان خدمت كند. هر كدام از آنها با آن مكنت مالي كه دارند، مي توانند تعداد بي شماري گرسنه را سير كنند. البته اي كاش از اين دور هم نشستن، حداقل سنت حسنه صله رحم را رعايت نمايند و با هم خوب و خوش باشند؛ اما متاسفانه همين هم نيست؛ چرا كه در پايان، با مشاجرت اقتصادي، اجتماعي و حتي سياسي خاصي روبه رو مي شويم كه در اين ماه مبارك، به قهر و دعوا و … مي انجامد؟ همه اين ها(درد) (بي دردي) است. غافل از اينكه اين ماه، ماه دردآشنايي است. يعني بايد اطرافتان را خوب نگاه كنيد و دردها را پيدا كنيد. بعضي ها مي گويند افطاري هاي مجلل راتعطيل كنيد و به جاهايي مثل آسايشگاه معلولين و … خرج نماييد. اين، يك مسير قضيه است. حتماً همه مي دانند درست است كه آن يك شب ممكن است؛ به مهامانان اين اماكن خوش بگذرد؛ اما رمضان به ما ياد مي دهد كه نيكي كردن را بايد با استمرار انجام داد. نه اينكه با تمام شدن ماه رمضان، اين پيوندها فراموش شود و باز تا سال ديگر آيا برگردد يا خير. دوستان و بزرگواران روزه داري كه متمول هستند، بايد يادشان باشد كه مسئوليت آنها بيشتر از يك افطاري مجلل براي دوستان و فاميل و آشناياني همچون خود آنهاست. آنها در برابر پول و ثروتي كه دارند، بسيار مسئول و بايد يادشان باشد كه خدا مالك همه ثروت آنهاست و بايد آنچه از طرف خدا رسيده است، در راه خدا نيز صرف شود و اين ماه نيز ماه امتحان آنهاست. اميد آنكه همه از امتحانات الهي سربلند بيرون آيند.