مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

بررسی شبهات و آسیب های مجالس عزاداری اهل بیت علیهم السلام

آسیب های شکلی
1- تحریفات عاشورا
سال ها از رخ دادن حادثه شگفت انگیز کربلا می گذرد و در خلال این سال ها عده ای سودجو و بعضی دیگر نادان، گاهی برای منحرف ساختن اذهان از علت قیام امام حسین علیه السلام و یا به دلیل جهل، خرافات یا برداشت های خود را به این واقعه تاریخی وصله زدند و به اصطلاح، آنرا تحریف کردند.
تحریف از ماده حرف است و به معنی منحرف کردن و کج کردن یک چیز از مسیر و مجرای اصلی است. برخی از داستان هایی که به دروغ به زندگی سیدالشهدا علیه السلام نسبت می دهند، عبارتند از:
1- داستان عروسی قاسم علیه السلام که ظاهراً خیلی مستحدث است و از زمان قاجاریه تجاوز نمی کند.(از زمان ملا حسین کاشفی).
2- داستان فاطمه صغری علیه السلام در مدینه و خبر دادن مرغ بر او.
3- حضور لیلا در کربلا و امر حضرت علیه السلام به او که برود در یک خیمه جداگانه موی خود را پریشان کند.
4- داستان طفلی از ابی عبدالله که در شام از دنیا رفت و بهانه پدر می گرفت و سر پدر را آوردند و همان جا وفات یافت.
5- بازگشت اسرا به کربلا در اربعین و ملاقات امام سجاد علیه السلام با جابر. (اما اینکه جابر مزار پاک سیدالشهدا علیه السلام را زیارت کرده است، صحت دارد).
6- داستان دختر یهودی که فلج بود و قطره ای از خون اباعبدالله به وسیله یک مرع به بدنش چکید و بهبود یافت.
7- هشتصد هزار نفر بودن لشکر عمر سعد بلکه یک میلیون و ششصد هزار نفر و هفتاد و دو ساعت بودن روز عاشورا، با یک حمله ده هزار نفر را کشتن، هجده گز بودن نیزه ی هاشم مرقان و … .
8- داستان طفلی که در حین اسارت گردنش را بسته بودند و سوار می کشید تا طفل خفه شد.
9- حضرت زینب سلام الله علیها در حالت احتضار آمد به بالین امام علیه السلام قرمقها بطرفه فقال لها اخوه ارجعی الی الخیمه- پس حضرت با گوشه با گوشه ی چشم به وی نگاهی انداخت و فرمود:« به خیمه بازگرد که دلم را شکستی و غمم را افزودی».
10- امام چند بار به دشمن حمله کرد و هر نوبت ده هزار نفر را کشت.
11- داستان اباعبدالله هنگام رفتن به میدان جنگ و طلب کردن است سواری و این که کسی نبوده برای ایشان اسب را بیاورد و حضرت زینب سلام الله علیها آن را آورد.
12- داستان حضور زینب در قتلگاه می گویند تا امام را دید که در حال جان دادن است، خود را به روی بدن امام علیه السلام اندخت و گفت: تو برادر منی، تو امید مایی، تو پناه مایی، تو پشتیبان مایی.
13- بوسیدن گلوی حضرت علیه السلام توسط زینب سلام الله علیها قبل از اعزام به میدان جنگ و این که زینب سلام الله علیها ذکر می کند که مادرم وصیت کرد به من. (حماسه حسینی)

ادامه »

• از امام حسن علیه السلام سؤال شد
• سداد( درستی ) چیست؟ فرمود: بر طرف نمودن زشتی به وسیله خوبی
• شرف چیست؟ فرمود: نیکوکاری با فامیل و پذیرفتن جریمه ایشان
• شجاعت و مردانگی چیست؟ فرمود: دفاع از پناهنده و پایداری در میادین نبرد و جمله حوادث و دلیری به هنگام پیش آمد ناگوار
• سرافرازی چیست؟ فرمود: این است که در غرامت عطا بخشی و از جرم بگذری
• بزرگواری چیست؟ فرمود: نگاهداری دین و آیین و خویشتن داری و نرمخویی و دقت در عمل و پرداخت حقوق و مهرورزی با مردم
• کرم چیست؟ فرمود: بخشش پیش از درخواست و غذا دادن و سیر کردن مردم در زمان قحطی
• فرومایگی چیست؟ فرمود: کاستی در بخشش و دشنام و ناهنجاری در گفتار
• بلند نظری چیست؟ فرمود: بخشش در خوشی و ناخوشی (رفاه و تنگدستی)
• بلند نظری چیست؟ فرمود: آنچه در کف داری شرف بدانی و آنچه انفاق کنی تلف بشماری
• برادری چیست؟ فرمود: همراهی در سختی و خوشی
• دنائت چیست؟ فرمودک خرد بینی و دریغ از اندک
• بی نیازی چیست؟ فرمود: رضای به قسمت هر چند کم باشد
• فقر چیست؟ فرمود: حرص بسیار به هر چیز
• بی باکی چیست؟ فرمود: رویارویی با حریفان
• قدرت چیست؟ فرمود: سختگیری و نبرد با زورمندان
• خواری وذلت چیست؟ فرمود: ستیز نمودن با فرمانده ات و آن کسی که بر آسیب تو قادر است
• برتری و مزیت چیست؟ فرمود: بجا آوردن خوبی و صرف نظر از بدی
• شرف چیست؟ فرمود: همراهی با برادران و نگاهداری از همسایگان
• حلم چیست؟ فرمود: خشم فرو خوردن و اختیار خود داشتن
• سفاهت(بی عقلی) چیست؟ فرمود: پیروی فرومایگان و همراهی گناهان
• شجاعت چیست؟ فرمود: سازگاری با یاران و صبر و پایداری به هنگام عیبجویی
• ترس چیست؟ فرمود: دلیری بر دوست و گریز از دشمن
• نادانی و کم خردی چیست؟ فرمود: ندانستن نفع و ضرر مالی و بی اعتنایی به آبرو
• پستی و فرومایگی  چیست؟ فرمود: همه چیز را برای خود خواستن و یاری ندادن همسر
• گشاده دستی و جود چیست؟ فرمود: بخشش در حد توان 

         تحف العقول/ ترجمه جعفری، ص 208

گوهر شناسی بَحیرای راهب

بحیرا، راهب مسیحی که وجودش خالی از گوهر عشق نبود، در اولین برخورد با بزرگترین گوهر گرانبهای محبت- که در میان عالم جسم و جسمانیان پنهان شده بود - از تشعشعات وجودی اش او را شناخت و تشخیص داد؛ حال آنکه همراهان و مصاحبان او چه بسیار شب ها و روزها با او بودند اما هرگز درخشش وجود و جانتابی او را ندیدند.

داستان چنین بود:

ابوطالب علیه السلام در کاروانی تجارتی قصد حرکت به سوی شام داشت. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم که در آن موقع نُه یا دوازده ساله بودند- پیشنهاد و اصرار کردند که همراه عموی خود به سفر بروند. کاروان حرکت کرد. در میان راه در محلی به نام« بُصری» نزول کردند. راهبی نصرانی در صومعه ای در نزدیکی آن مکان زندگی می کرد و از نظر نصرانیان علم و دانشی فراوان داشت. کاروان های تجارتی قریش بارها از آن صومعه عبور کرده بودند اما با بحیرا به صحبت ننشسته بودند. این بار بحیرا طعام مفصلی ساخت و برای آنان برد و اصرار نمود که تمامی کاروان در این غذا شرکت کننند اما دید آن را که می خواهد هنوز حضور ندارد.پرسید : آیا همه ی شما حضور دارید؟ گفتند: همگی حضور داریم؛ تنها کودکی از ما حضور ندارد. بحیرا از آنان خواست که آن کودک را نیز حاضر کنند. در این هنگام ابوطالب علیه السلام او را آورد و همراه کاروان بر سر سفره نشانید. بحیرا با دیدن نوجوان بهدقت او را زیر نظر گرفت. به اندام و قیافه و چهره ی او می نگریست. وقتی غذا پایان یافت و مردم متفرق شدند، بحیرا به لات و عُزّی قسمش داد که سؤالاتش را پاسخ دهد. آن حضرت فرمودند:« مبغوض ترین اشیاء نزد من لات و عزی است»بحیرا گفت: به حق « الله» سؤالهایم را جواب بدهیم. حضرت فرمودند:« بپرس!» سپس بحیرا سؤالاتی نمود و او که صلوات او و خاندانش باد جواب داد. پس، عمویش ابوطالب علیه السلام را خواست و سفارش نمود که این گنج گرانبها را به شدت مراقبت کند و هر چه زودتر به شهر و خاندانش برساند و از سفر منصرف گردد… ( عیون الاثر فی فنون المغازی و الشمایل و السیر، ابن سید الناس، 40/1-43؛ نیز ، رک توتیای دیدگان/ ب154)

امامت و نصب در نگاه حضرت رضا علیه السلام

در میان مردم مرو، پیروان اهل بیت براین باور بودند که امام می باید از سوی خداوند والا نصب شود و ولایت را بر عهده گیرد؛ اما دیگران می گفتند که امام را نه نصب الهی، که انتخاب مردمی معین می کند و او در حقیقت وکیل امت است. امام رضا علیه السلام پس از آمدن به مرو و آگاهی از این مسئله فرمودند:« امامت را نشناختند تا امام را بشناسند. همان گونه که الله جل جلاله باالوهیت شناخته می شود، امام با امامت ؛ آن گاه ویژگی های امام را بر شمردند: الإمام واحد دهره لا یدانیه أحدٌ؛ امام یگانه دوران خویش است».( الکافی، ج1، ص201)

نصب امام تنها برای سامان دادن به جهات عملی فردی یا اجتماعی مردم نیست بلکه تبیین معارف الهی، تشریح احکام فقهی و حقوقی اسلام، قضا و داوری، اجرای حدود، تعزیرات و دفاع از کیان دین، گشایش دشواری های علمی و عملی انسان ها نیز از وظایف امام است. از سوی دیگر، همان طور که انسان ها به امام نیازمند، فرشتگان هم به او محتاج اند. زیرا امام، معلم اسماء الله است و ملائک علوم را از ایشان می گیرند و مشکلات علمی و عملی خود را در پرتو او می گشایند. ذات اقدس حق به آدم علیه السلام فرمود که تو خلیفه ی من و امام این دورانی، پس ملائکه را از گرایش اسمای الهی با خبر کند:« یأدَمُ اَنبِئهُم بِاَسمائِهم».(بقره/ 33)

امام- انسان کامل معصوم- مظهر اسم اعظم- اعظم الاسماء است. اسمای الهی هر اقتضایی دارند، به برکت اسم اعظم و مظهرش تأمین می شود. این نمودی از مقام والای امام است. همان گونه که دورترین ستارگان آسمان را کسی نمی تواند رصد کند چه رسد به اینکه بخواهد به آن دسترسی پیدا کند، عقل احدی نیز به فهم کنه امامت هیچ امامی بار نمی یابد.

هر گز عقل بشر به اوج آسمان امامت راه نیافته و فکرش به بلندای آن مقام رفیع نمی رسد تا شایستگی باید امامت را جعل و امام را معین کند: هو بحیث النجم من ید المتناولین و وصف الواصفین؛ فأین الاختیار من هذا و أین العقول عن هذا و أین  یوجد مثل هذا».(الکافی، ج1، ص201)

کرامات معصومیه

زدودن زنگار گناه

حجه الاسلام و المسلمین جناب آقای حاج شیخ اسماعیل حسین زاده ی سرابی ، که از فضلای برجسته و مورد وثوق می باشند، از مرحوم حجه الاسلام و المسلمین حاج میرزا تقی زرگر، که از شخصیت های بارز حوزه ی علمیه ی قم بودند و در سال 1398 هـ. فوت کردند مکاشفه ای را به شرح زیر نقل فرمودند: روزی در صحن مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها در خدمت مرحوم آقای زرگر نشسته بودیم، فرمود:

« یک روز درهمینجا نشسته بودم یک مرتبه حالت مکاشفه به من دست داد، دیدم که در ایوان طلا دوش های فراوان است که از آنها آب می ریزد، هر یک از زروار که از حرم مطهر خارج می شود زیر این دوش ها می ایستد کاملاً شستشو می کند و سپس راه می افتد و هرگز احدی از زائران حضرت معصومه ازاین معنی مستثنی نبود و همه آنجا شستشو می کردند و می رفتند». این حالت در حدود 5-10 دقیقه ادامه یافت، سپس چشم عوض شد و همه چیز را به صورت عادی دیدم.( کرامت های کریمه ی اهل بیت علیها السلام، ص123)