مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

جنگ، انسان، حیوان

عقرب

اوایل جنگ بود. قبل از آن هر چه داد و بیداد راه انداختیم و گزارش فرستادیم که عراق درمرزهایش مشکوک عمل می کند، گوش کسی بدهکار نشد تا آن زمان ما در منطقه ی کوشک مستقر بودیم. روزها دفاع میکردیم و شب ها شییخون می زدیم. با هر گلوله ای که شلیک می کردیم پنجاه تا خمپاره تحویل می گرفتیم. شب و روزمان قاتی شده بود. آن قدر درگیر جنگ و جابه جایی بودیم که فرصت نمی کردیم یک چرت کوتاه بزنیم. در کوشک هم گرما آن قدر بیداد می کرد که اگر وقت استراحتی پیش می آمد مجبور می شدیم از کمر به بالا لخت شویم. یک شب در داخل یک سنگر بی در و پیکر از حال رفته بودیم که فریاد دردناک احمد یاری از خواب بیدارمان کرد. اول فکر کردیم که دشمن شبیخون زده است. به سرعت دست به اسلحه بردیم و چشم به مقابل دوختیم که دیدیم خبری نیست. با این خیال که سرباز گلوله خورده است سینه خیز به سوی او رفتیم هوا تاریک بود و او را درست نمی توانیستیم ببینیم که کجایش تیر خورده. نور چراغ قوه را که روی او انداختیم نفس بلندی از سینه مان بیرون آمد. عقرب سیاه بزرگی را روی سینه اش دیدیم. عقرب را کشتیم اما هر جای سینه اش را بازدید کردیم جای نیشی ندیدیم. از طرفی سرباز هم قادر به حرف زدن نبود و هر لحظه رنگش سیاه تر می شد. در موقعیتی بودیم که تا شهر فاصله ی زیادی داشتیم و تیم اورژانس خودمان هم در منطقه ی دیگری بود. ناراحت و نگران چشم به او دوخته بودیم که یکی از نیروها یک آمپول آتروپین(برای درمان و جلوگیری از اثرات بمب های شیمایی در جنگ از ان استفاده می شد) از جیب ماسکش بیرون آورد و با گفتن:«باداباد» قبل از اینکه مانعش شویم به ران او تزریق کرد.

آن شب تا نزدیک صبح بالای سرش نشستیم و نظاره گر تشنج و هذیان هایش بودیم تابی حال شد. هیچ یک از نیروها اصلاً امید نداشت که جان سالم به در ببرد. اما وقتی صبح سُر و مُر و گنده از جا بلند شد همه صلوات فرستادند. از آن بود که فهمدیم آز آمپول آتروپین برای درمان نیش مار و عقرب و رتیل هم می شود استفاده کرد. بارها این کار را کردیم و نتیجه داد.

راوی: سرهنگ فنی هوایی هوا نیروز عبدالله صالحی که در اوایل جنگ از سنگربانان دژهای مرزی خرمشهر و جمعی لشکر 92 زرهی اهواز بود.(جنگ، انسان، حیوان، ص 119).

بیانیه طلاب مدرسه علمیه قدسیه بهشهر در محکومیت اهانت به حضرت رسول اکرم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم

نفرین و عذاب خداوند متعال بر آن کافران و منافقانی باد که در زمان رسول گرامی صلی الله علیه و آله و سلم با انواع مخالفت ها و کارشکنی ها از پیشرفت اسلام جلوگیری کردند تا آنجا که با پرتاپد سنگ پیشانی و دندان هایشان را شکستند و او را از وطن آواره ساختند و درصدد قتل او بر آمدند و بعد از رحلت حضرتش با بستن درب خانه وحی و به آتش کشیدن بیت الهی و هتک حرمت ناموس خدا و شکستن پهلوی فاطمه زهرا سلام الله علیها و اسائه ادب به اهل بیت و منزوی ساختن معلم و مربی معصوم الهی ، خواستند برای همیشه مردم را از اسلام حقیقی محروم ساخته و آنان را در ظلمت و تاریکی قرار دهند. ولی اراده ی پرودگار منان بر آن تعلق گرفته که روزی اسلام نبوی و ولایت علوی و شریعت فاطمی و فقه جعفری را بدست پر قدرت فرزند برومند رسول معظم صلی الله علیه و آله و سلم و امیر المؤمنین علیه السلام و برخاسته از دامن پربرکت فاطمه مبارکه سلام الله علیها حضرت حجه بن الحسن العسکری روح و ارواح العالمین له الفداء گسترش دهد، و آن را بر جهان حکم فرما سازد تا آنجا که از همه ی نقاط زمین شهادت به توحید و رسالت و ولایت و ولایت یعنی « أَشهَدُ اَن لا إِلهَ إلَّا اللهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ وَ اَنَّ عَلِیّاً وَ اَولادَهُ المَعصُومِینَ حُجَجُ اللهِ» بگوش برسد.

ما طلاب مدرسه علمیه قدسیه به همراه اساتید این مدرسه اهانت به ساحت مقدس حضرت رسول خاتم النبیین صلی الله علیه و آله و سلم را محکوم و انزجار و نفرت خود را  اعلام می نماییم.

بسم الله الرحمن الرحيم
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1) وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2) وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3) وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4) وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا (5) وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6) وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7) فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8) قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا (9) وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا (10) كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11) إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا (12) فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13) فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14) وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15)

 به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

به خورشيد و گسترش نور آن سوگند، (1)

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد، (2)

و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد، (3)

و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند، (4)

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده، (5)

و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده، (6)

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته، (7)

سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است، (8)

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده (9)

و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است! (10)

قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند، (11)

آنگاه كه شقى‏ترين آنها بپاخاست، (12)

و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى كه معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!» (13)

ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند); از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد

و با خاك يكسان و صاف كرد! (14)

و او هرگز از فرجام اين كار ( مجازات ستمگران) بيم ندارد! (15)

راوی می گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم که مراد خداوند از « سوگند به شمس و نور آن» چیست؟ فرمود: مقصود خورشید رسالت خاتم النبین صلی الله علیه و آله و سلم است که به سبب او خداوند متعال آئین و روش صحیح زندگی را به مردم آموخت. سپس پرسیدم مراد از« سوگند به قمر که به دنبال خورشید در آید » چیست؟ فرمود: مقصود ماه ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام است که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم عهده دار  منصب هدایت خلق می باشد و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم علم و دانش را به او آموخت.( نورالثقلین، ج5، ص585، و البرهان، ج4، ص466).

شهر قم و نام افتخار آفرین آن

قاضی نورالله شوشتری نقل می کند: که حموی و دیگران گفته اند:« قم ازمداین مستحدثه اسلامی است و اهالی آن، همیشه امامیه بوده اند و ابتدای بنای آن در سال 83 هجری قمری و در زمان عبدالملک مروان بوده است. قاضی خود می گوید: بلده ی قم، شهری عظیم و بلده ای کریم است واز جمله بلادی است که همیشه ی دارالمؤمنین بوده و بسیاری ازاکابر و افاظل و مجتهدان شیعه ی امامیه، از آنجا برخاسته اند و انتساب به چنین بلدی، اقوی ادله ی صحت عقیده  ی منسوب الیه است.( قاضی نورالله شوشتری؛ مجالس المؤمنین، ج1، ص82)

ظاهراً اسم قم اسمی است که عرب بر آن شهر، اطلاق کرده است. و از روایات استفاده می شود که این اسم، منشأ دینی دارد و با مناسبات ایمانی و عقیدتی بدین نام مرسوم شده است و اینک به این چند روایت توجه کنید:

علامه مجلسی می فرماید:« در روایات شیعه آمده که چون رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به معراج برده شد، ابلیس را دید که در این بقعه و سرزمین، جایگزین شده رسول خدا به او فرمود: قُم یا ملعُون؛ ای ملعون! برخیز. پس آن سرزمین به قم موسوم گردید».( مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج57، ص217، ح42)

از حضرت هادی علیه السلام نقل شده که فرمودند:« قم را قم نامیدند، چون کشتی نوح ، در داستان توفان، بدانجا رسید ایستاد و متوقف شد.(محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج57، ص213، ح24.

حضرت صادق علیه السلام به عفان بصری فرمودند: می دانی که چرا قم، بدین نام، موسوم شده است؟ او عرض کرد : خدا و رسول او و شما بهتر می دانید. حضرت فرموده اند: زیرا اهل قم قائم آل محمد با قائم آل محمد، صلوات الله علیه اجتماع کرده و با او قیام می نمایند و بر این امر، استقامت ورزیده او را یاری می کنند.(بحارالانوار، ج57، ص216،ح38).

البته این وجوه و مناسبات، قابل جمع نیز می باشد؛ یعنی می تواند تمام این وجوه، وجه مناسب نام گذاری این شهر، به قم باشد. کما اینکه روایت سوم، خود، متضمن سه وجه مناسبت است که هر یک برای نام گذاری کافی بوده؛ یکی حضور مردم قم با حضرت قائم علیه السلام دیگری قیام آنان با آن حضرت، وسوم استقامت آنان در این راه.

اشخاصی که عدالت در آنها شرط است

حالا عدالت در چند کس شرط است: اول علماء که قوام و نظام شریعت به سبب عالم عادل است. بسیاری از احکام شرعیه موقوف به عدالت است مثل شهادت ، اگر شهود عادل نباشد عالم نمی تواند هیچ حکمی را به علم خود جاری کند نمی تواند، عمل کند و هم چنین طالق باید در حضور و شاهد عادل عالمی که مردم تقلیدش را می کنند باید عادل باشد.

دوم- از اشخاصی که باید عدالت داشته باشد قاضی است که می خواهد ما بین مردم حکم کند اگر عادل نباشد حکم به غیر ما انزل میکند رشوه می گیرد، تصرف درمال و عرض مردم می کند مال بچه یتیم و صغیر را می خورد تصرف در مال وقف می کند.

سوم- از اشخاصی که باید عادل باشد سلطان است که اگر بخواهد سلطنت و مملکت او برقرار بماند باید با رعیتش به عدل رفتار کند.( ثمرات الحیات/ ج2، ص570)

عبارات تأکیدی

- پذیرفتن خطا، زیباترین شیوه ای ایت که نشان می دهد عاقل هستیم.

- بزرگترین پیشرفت انسان آن است که خود را بازسازی کند!

- در دیگران به دنبال خوبی بگرد، به ویژه هنگامی که شخص مورد نظر مشکل آفرین است و مرتکب خطا شده.

- آن گونه به دیگران مهر بورزید که گویی هرگز رنجشی در دل نداشته اید.

- یادمان باشد: ترویج مهربانی و بخشش، ارزشمند زندگی کردن است.

- ما زندگی نمی کنیم تا آن را به پایان برسانیم، بلکه منظور این است که بدانیم چرا زندگی می کنیم؟!