مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ
گام ها استوار شده بودند و محكم براي فتح قله انقلاب؛ فريادها پرخروش؛ دل ها پراميد و مصمم؛در صف هايي به هم پيوسته و دل هايي از هم نگسسته… شب در عمق لحظه ها ريشه دوانده بود و تا افق هاي دور، فقط سياهي بود كه ديده مي شد!
تيرگي ها و سياهي ها، زلال جاري«فرهنگ اسلامي» را با «فرهنگ غربي» سد كرده بودند تا مردم فرو رفته در غفلت و بي خبري، سرگرم كار خويش باشند؛ بي آنكه بدانند چگونه آرام آرام در تار عنكبوتي پليد گرفتار مي آيند…آن روزها،«دين» را به مسلخ«تمدن و تجدد» برده بودند؛ رونق مي خواستند براي بازار مكاره شان… همان روزها بود كه پنجره ها رو به ديوارهاي سنگي باز مي شدند؛ همه جا بن بست بود و بن بست… كبوتران پرواز نكرده نكرده بايد مي نشستند؛ مجالي براي پرواز نبود كه «خان» ها و « ارباب » ها، قلب تپنده زمين را در مشت سنگي شان مي فشردند و بذر « از خود بيگانگي» را در مزرعه هاشانمي كاشتند تا آنچه برداشت مي كنند، وابستگي باشد و احتياجي كه در لحظه لحظه زندگي مردمان جاري و ساري شده باشد… « دكه هاي گمراهي» وجب به وجب كوچه پس كوچه ها را در نور ديده بودند تا ديگر هيچ كورسويي از اميد به جاده استقلال و آزادگي نباشد!
«كفر» لباس تجدد پوشيده بود تا مردم خود، با دست خود، « دين» را به مسلخ « تمدن» ببرند و تهي شوند از هر چه خداپرستي است و آلوده شوند به هر چه شيطان پرستي است…
نگاهي را نمي يافتي كه به جستجوي نور، شجاعانه و بي باك، لايه هاي سخت و آهنين تاريكي را بشكافد تا روزنه اي بگشايد به سوي هر چه راستي و درستي است… در چارسوي باور شهر، فقط زمستان بود و سياهي اش كه جريان داشت و قلب ها را به دست انجماد مي سپرد… غريب تر از « انسان» در اين شهر ظلمت زده نبود كه سرنوشت تلخ خويش را نااميدانه مي نگريست!
ناگاه زلزله اي در اركان هستي شهر افتاد، به فرياد شيرمردي از سلاله زهرا سلام الله عليها از تبار حسين عليه السلام كه آزادگي حسين عليه السلام را الگو كرده و فرياد برآورده بود بر سر مردمانش« لا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ » 1 را فرياد برآورده بود روح سرخ « كلمه الله» را تا مردمانش به آن ايمان بياورند … فرياد برآورده بود تا جاري و ساري كند در ميان شب هاي تيره شهرش« فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ »2 را؛ مردي كه در مكتب حسين عليه السلام زانو زده بود تا سر زير بار هيچ ذلتي ننهد؛ برخاسته بود تا سرنوشت ها را تغيير دهد، با جنبش گام ها و غرش فريادها و خشم هاي كوبنده و حالا… حالا ورق برگشته بود!
حالا صداي قدم هاي نور را مي شد حتي در دهليزهاي تنگ و تاريك زمان شنيد، پشت شب را مي شد ديد كه با طنين استوار فرياد « هيهات من الذله»مي لرزيد… صداي بلال از مأذنه هاي خاموش شهر بلند شده بود كه اذان مي گفت و نواي بيداري را در جان ها فرياد مي كرد و خفتگان را به حياتي دوباره فرا مي خواند تا حنجره هاي داوودي در رهگذر باد و چشم انداز آفتاب و در موج خون و شط شهادت، سرود رهايي سر دهند؛ صبح صادقي دميده شده بود از مشرق اراده و خواستن كه در سكوت سرد زمستان بيداد، گرماي عدالت را در تمامي لحظه ها سريان مي داد!
لحظه ها و ثانيه ها در هم گره خوردند و صور انقلاب، دم مسيحاي مردي را در جان هاي تشنه جاري كرد كه ياران را در عرصه هاي حق و محشر نهضت، به عاشورايي بودن مي خواند و قصه اش، قصه اي بود حقيقتي كه «يكي بود» ش با مستضعفان و پابرهنگان آغاز مي شد و يكي نبودش با مستكبران و زورگويان و حاصلش هم سد قيامي به دور از دنياي « دو نبش ها و سرقفلي ها … قيامي كه به مردمش آموخت « يكي نبود» ها انگل جان اين مردم اند و مسبب سفره هاي بي رنگ شان؛ آن ها كه كيسه هاشان را به قيمت جيب هاي خالي اين مردم پر مي كنند؛ بر سكوي اول احتكار فاتحانه مي ايستند و حسرت اجراي عدالت را بر دل هاي مستضعفان مي نهند؛ آن ها كه همه چيز را با نگاه « ارز» مي بينند و با « سكه هاي طلا» مي شنوند، با دست سرمايه لمس مي كنند و با طعم ثروت مي چشند…
اينكه ريشه هاي جوان چشم گشوده و بالنده شده اند، جوانه ها زمزمه هستي را شنيده اند و با نوايش تنومند شده اند، كنگره هاي كاخ ستم فرو ريخته است و باتلاق هاي فساد و تباهي در حال خشكيدن است. خواب آلودگان زمانه غرق در شوت و ثروت پرستي ، متحيرانه چشم گشوده اند و فرو ريختن لحظه لحظه شان را مي بينند… اينك ابهت پوشالي بر تخت نشستگان قدرت، بيش از پيش شكسته است و قدرت هاي ظاهري ديروز، امروز محتاجاني شده اند كه مي كوشند براي حفظ ظاهر و غافل اند كه باطنشان، ديرزماني است كه هويدا شده است و اين، معجزه انقلاب پير برنادلي است كه روزي از ميان تاريكي ها برخاست و فرياد سرداد « لا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ»3 تا جهانيان دريابند كه با دست هاي خويش مي توانند آزادگي شان را رقم بزنند، نه وابستگي…
——————————–
1. رعد(13)، 11.
2. مائده(5)، 56.
3. رعد(13)، 11.

اعتراض به هتك حرمت به ساحت مقدس پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم

ما كاركنان ، اساتيد و طالب مدرسه علميه قدسيه بهشهر از همه ي مسئولين و نظام مي خواهيم كه به طور واضح در برابر اين گستاخي شارلي ابدو واكنش نشان دهند نا خداي نكرده اين شائبه به وجود نيايد كه مقدسات اسلامي قرار است بهانه ي نشان دادن چهره ي معتدل و رحماني از اسلام مورد تمسخر قرار بگيرد.

«لبيك يا رسول الله»

بسم الله الرحمن الرحیم

«و ما أرسلناک إلا رحمة للعالمین»/ سوره انبیاء، آیه ۱۰۷

اساتيد و طالب حوزه علميه قدسيه خواهران بهشهر اقدام موهن نشريه فرانسوي  در اهانت به پيامبر اعظم الشأن را محكوم نموده . و از مجامع حقوقي و بين الملي خواستاريم تا عاملان اين اقدام ننگين را به سراي اعمال خويش برسانند.

رحلت جان كاه و سرآغاز غربت،28 صفر
اين روزها حال و هواي مدينه دگرگون است. آسمان غم بار است و زمين اندوهناك. خورشيد، اشتياق تابش ندارد و گويا درياها و اقيانوس ها، به جزر و مدّ خويش غم پاره هايي براي سرودن دارند، ديگر تا هميشه، چلچله ها، نوحه سرايي مي كنند و بهار، سيه پوش است. انگار زمين و آسمان و هر آن چه در آنهاست، خزان زده و پاييزي شده اند.
كوچه هاي مدينه انبوه غربت گشته و سينه ي دريادلان با ايمان به تنگ آمده است. حتي دختركان دم بخت، رغبت شوي ندارند. تمام حجله ها، نواي غمناك فراق، زمزمه مي كنند. بايد گريست، نه اشك، كه خون جگر.
به هر كجا و ناكجا كه قدم بگذاري، صداي هق هق گريه است كه مي شنوي! به هر ديده كه بنگري، چشمان گداخته از اشك است كه مي بيني .
افسوس! خبر اين بار خبر نيست! غمي جان سوز است. آيا مي شود تنها براي يك بار، روايتگر تاريخ به سخن نيايد؟! هيهات! پس چگونه بر اين مصيبت مي توان صبر پيشه ساخت؟!
وقتي كوه ها به لرزه در مي آيند و درياها به خروش، چه سان آدمي در خويش نلرزد و هم پاي اقيانوس ها به تلاطم در نيايد؟!
آه… جوانان! عَلَم عزا برداريد. اي سال خوردگان! نوحه سر دهيد و شما تازه عروسان! سياه پوش به حجله رويد. آي مدينه! فرياد ناله ات كو؟! چرا در و ديوار كوچه هايت خاموش و تنها نظاره گرند؟! اي زمين و سرزمين ! بياييد براي هميشه عزادار بمانيم. آه انسان ها! عهد ببنديم كه هرگز چشمه ي لبخند بر لبانمان نجوشد.
سوگند ياد كنيم كه تا قيامت نوحه بخوانيم و سراپا، بموييم.
رسول خدا صلي الله عليه و‌اله و سلم سر بر دامان علي مرتضي عليه السلام نهاده و در آغوش او از ميان ما رخت بر بسته1 . اي واي! پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بدرود زندگي گفته است! آه! چه سوزناك است! اما بايد باور كرد. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم رحلت فرموده اند.
و اينك آغاز سوزها و ناله هاست. سرآغاز گريه ها و ضجه هاست. زيرا كه پس از سه روز، بدن شريف پيامبر صلي الله عليه و اله و سلم در دل شب، چه غريبانه به خاك مي رود2 و مردم در خوابي سنگين غنوده اند.3 حتي شيخين! هم فرصت حضور در غربت تدفينش را ندارند4 تنها، بانوي جواني با دو كودك خردسالش، سرشك خون مي بارد و زمزمه ي اندوه بر لب دارد:
« يا رسول الله! ماذا لَقينا بعدَك مِن فلانٍ و فلانٍ؛ اي واي پدرجان! بعد از تو چه رنج ها و ظلم هايي كه فلاني و فلاني- شيخين-! بر ما روا داشتند!».5
پرودگارا تو از امت پيامبرت صلي الله عليه و آله و سلم تنها دوستي اهل بيتش را مزد بيست و سه سال زحمت رسالت خواستي و فرمودي:
« قل: لا أسألكُم عَلَيهِ أجراً إلا الموده في القربي؛ پس يا رسول الله، بنگر كه امتت چگونه پاس حرمت آن همه سفارش به محبت و اطاعت از اهل بيتت را نگاه داشتند»6.
و شما اي وجدان هاي بيدار! چگونه مي توانيد از ياد ببريد انبوه اهتمام قرآن و پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را و اندوه آزار امت را؟!
——————————–
1. مجمع الزوائد، ج1، ص293؛ ج9، ص35 و 36.
2. البدايه و النهايه، ج5، ص270و 271
3. شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ج1، ص128
4. كنزالعمال ، ج3، ص140.
5. الامامه و السياسه، ج1، ص13.
6. تفسير ابن جرير طبري، ج25، ص16 و ص17.

به مناسبت اربعین سرور و سالار شهیدان و ایام اسارت اهل بیت رسول الله همایش امربه معروف با محوریت تذکر لسانی، وظیفه همگانی ویژه خواهران و افتتاح دبیرخانه بینش مطهر (سیر مطالعاتی کتب شهید مطهری) در مدرسه علمیه قدسیه برگزار می گردد.
از شما بزرگواران دعوت به عمل می آید..

سخنران: دکتر یدالله پور استاد حوزه و دانشگاه

زمان: چهارشنبه 19/09/93 ساعت 9:30

آدرس:خیابان امام خمینی(ره)، جنب داروخانه شبانه روزی دکتر تبرایی، مدرسه علمیه قدسیه خواهران شهرستان بهشهر