مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

میلاد بانوی دو عالم، حضرت زهرا سلام الله علیها مبارک.

روز زن و مادر گرامی باد

.

امشب ملائک بر نبی تبریک گفتند                   تا صبح گرد خانه اش پرواز کردند

آندم که سر زد روی زهرا                            سادات زین مادر به عالم ناز کردند . . .

ای صبح امید و انتظار در پس کدامین خورشید پنهان شدی که ما به خاطر آن از یکدیگر پیشی می گیریم و آنگاه اوج می گیریم چه اوج زیبایی وای چه  بهار غم انگیز و آسف بار که با آمدن آن خورشید نمایان می شود و ما هنوز در گرداب ظلمات و خودخواهی خود غرقیم و در جهل گرفتار. چه غروبی تلخ که با آمدنش شب را نوید می دهد و تاریکی را جایگزین غم از دست دادن خورشید می کنیم با هر غروب دل را می میمراند و با طلوعش نوید یک صبح زیبا و شاد را می دهد و مژده ی تبسم دوباره زیستن را همراه با آه و ناله ی به خاک نشسته میدهد چه خاکی که با هر بویی به خود می گراید و در مسیر گرد و غبار راهی به پیش نمی برده با کوله باری از حسرت در کویر تشنه جان می سپاریم. و به امید بر گرفتن از چشمه ی زلال چشم دوخته ایم تا عطش امانمان دهد و روح جلایی تازه پیدا کند. برگ های اطلسی به جوهر وجود شاخه می دواند و تلاطم رنگین ترین واژه ها در برابر سکوت زمزمه ی ایثار می شکند آنگاه که گیسوان طنابی به عرش نمایان شده را می دیدم که با تکاپویی همراه با به هم خوردن عشق و معشوق سرشار از هیاهو آئینه های صفحه ی کبود آسمانی را می شکافت و جرقه هایش در پس ابر به لرزه در می آمد غروب و طلوعی همراه با ذره های به رنگ طلایی در آمده بر گونه های نرگس سرازیر می شد به حرکت در آوردن قلم اقراء بأسم ربک الذی خلق برایم معنا می شد.( نوشته عاطفه سعیدی، طلبه ی سال سوم مدرسه علمیه قدسیه بهشهر)

دوستی اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم

مسافری از خراسان به حضور امام باقر علیه السلام شرفیاب می شود. او تمام این راه دور را پیاده طی کرده است، پاهایش را که از کفش در آورد، شکافته شده و ترک برداشته بود، رو کرد به امام باقر علیه السلام و عرض نمود: به خدا سوگند ، هیچ چیز من را به اینجا نیاورد مگر دوستی شما اهل بیت. امام فرمود:« به خدا سوگند، اگر سنگی ما را دوست بدارد، خداوند آن را با ما محشور کند و قرین گرداند و هل الدین الا الحب ، آیا دین چیزی غیر از دوستی است؟( سفینه البحار، ج1، ص201، ماده ی حب). آنچنان که از روایات بر می آید، روح و جوهر دین غیر از محبت چیزی نیست، زیرا اساساً این علاقه و محبت است که اطاعت می آورد.( جاذبه و دافعه ی علی علیه السلام، ص59).

خمس

یکی از وظایف مسلمین و حقوق مالی اسلام خمس است. در هفت مورد بر مسلمان واجب است یک پنجم مال خود را به عنوان خمس بدهد:

1. منفعت کسب، هر کس از راه تجارت، زراعت، صنعت، کارگری، کارمندی، و هر شغل دیگر سودی ببرد، آنچه را در بین سال به مصرف خوراک ، پوشاک، اثاثیه ی منزل، خرید خانه، عروسی، مهمان داری و مسافرت برساند، خمس ندارد. اما اگر بعد از مخارج سالیانه اش چیزی باقی ماند، واجب است یک پنجم باقی مانده را به عنوان خمس بپرازد.

2. بهره برداری از معدن، مانند معدن طلا، نقره، نفت، آهن، مس، نمک، سرب، گوگرد، و امثال این ها؛

3. پیدا کردن گنج.

4. غنایم جنگ.

5. جواهری که به واسطه ی فرو رفتن در دریا به دست می آید.

6. اگر یهودی یا مسیحی، زمینی را از مسلمان خرید، باید یک پنجم خود آن یا یک پنجم قیمتش را به عنوان خمس بدهد.

7. مال مخلوط به حرام، مالی که با حرام مخلوط شده، اگر مقدار حرام را نداند و مالک آن را نشناسد، باید یک پنجم تمام مال را به عنوان خمس بپردازد تا بقیه حلال گردد.

یادآوری اول: کسی که خمس بدهکار آت باید آن را به مجتهد عادل حاکم شرع یا وکیل او بپردازد، تا در راه ترویج و عظمت اسلام و تأمین مخارج سادات فقیر به مصرف برساند.

یادآوری دوم: خمس و زکات، دو رقم بسیار سنگین بودجه ی مالی اسلام و مبلغ قابل توجهی است؛ اگر به طور دقیق وصول می شد و در اختیار حاکم شرع قرار می گرفت؛ می توانست امور اجتماعی مسلمین را اداره کند، با فقر و بیکاری و بی سوادی مبارزه نماید؛ به بی نوایان و تهی دستان رسیدگی کند، به اندازه ی احتیاج مردم، تأسیسات خیریه و عام المنفعه از قبیل: بیمارستان، مدرسه، مسجد، حمام، پل و راه ، به وجود آورد.( همه باید بدانند،ابراهیم امینی، ص 180).

جذامیها

در مدینه چند نفر بیمار جذامی بود. مردم با تنفر و وحشت از آنها دوری می کردند. این بیچارگان بیش از آن اندازه که جسماً از بیماری خود رنج می بردند، روحاً از تنفر و انزجار مردم رنج می کشیدند، و چون می دیدند دیگران از آنها تنفر دارند خودشان با هم نشست و برخاست می کردند. یک روز، هنگامی که دور هم نشسته بودند غذا می خوردند، علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام از آنجا عبور کرد . آنها امام را بر سر سفره خود دعوت کردند. امام معذرت خواست و فرمود:« من روزه دارم، اگر روزه نمی داشتم پایین می آمدم. ار شما تقاضا می کنم فلان روز مهمان من باشید». این را گفت و رفت. امام در خانه دستور داد غذایی بسیار عالی و مطبوع پختند. مهمانان طبق وعده ی قبلی حاضر شدند. سفره ای محترمانه برایشان گسترده شد. آنها غذای خود را خوردند و امام هم در کنار همان سفره غذای خود را صرف کرد.( وسائل، ج2، ص457- داستان راستان، ج2، ص108).