مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

نیکی به مقدار معرفت
مرد مستمندی از اعراب به نزد امام حسین علیه السلام آمد و گفت:« ای پسر پیامبر! هزار دینار قرض دارم که قدرت پرداخت آن را ندارم، با خود گفتم، مشکل خویش را با مرد کریمی در میان بگذارم و سرانجام به این نتیجه رسیدم که جز اهل بیت کسی مشکل مرا حل نمی کند و اینک خواهان کمک و عنایت شما هستم».
امام علیه السلام او را اهل دانش و معرفت یافت؛ لذا بدو گفت:« از رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم شنیدم که نیکی و احسان به هر کس باید به قدر معرفت وی باشد. اکنون سه پرسش از تو می کنم ، اگر به هر سه پاسخ دهی، این کیسه ی زر را به تو می بخشم. اگر به دو تا از آنها پاسخ گویی، دو سوم آن را و اگر به یکی را جواب دهی یک سومش را به تو عطا می کنم».
مرد عرب گفت:« هر چه می خواهی بپرس. اگر دانستم پاسخ می گویم و گرنه از توخواهم آموخت».
امام حسین علیه السلام پرسید:« بهترین کارها چیست؟ مرد عرب گفت: « ایمان به خدای یگانه». امام سوال کرد:« چه چیزی انسان را از هلاکت نجات می دهد؟ مرد عرب گفت: اعتماد بر خدا» امام پرسید: « زیور انسان چیست؟» مرد عرب گفت: دانشی که با بردباری همراه باشد» امام حسین علیه السلام گفت:« اگر نبود؟» عرب گفت: ثروتی که با بذل و بخشش همراه باشد. امام دوباره پرسید :« اگر نبود؟» عرب گفت: « فقری که با استقامت همراه باشد»
امام باز پرسید:« اگر آن هم نبود؟ مرد گفت : آن وقت برقی از آسمان بیاید و وی را خاکستر کند. در این هنگام امام لبخند زد و کیسه ی دیناری که هزار دینار در آن بود به همراه انگشتری گران بها به مرد عرب بخشید و عرب آنها را گرفت و گفت: خداوند خود بهتر می داند که رسالتش را در کجا قرار دهد».1
——————————
1. بحارالانوار، ج44 ص 190.

پسران آفتاب سلام!

به پاسداشت اعیاد شعبانیه
طنین هلهله ی ملکوتیان در آسمان می پیچد. شادی و سرور در دل های مؤمنین آب می شود تا عزیز کردهای خدا پا بر چشم بگذارند. دستان زمین را ببین که به پیشواز آسمان بالا رفته تا بخواهند هر آنچه که می خواهند. همچنان به آسمان نگاه کن که شعبان بهترین روزهای سال را در آغوش گرفته و به دیدار زمینیان می آید تا رخ ماهتاب خود را بر برکه ی زلال زندگی بکستراند. پسرانی از جنس نور می آیند و همسایه ی دل های بهاری مؤمنان می شوند در روزهای شادی اعیاد شعبانیه آسمان از فرط شادی تمام ستاره هایش را پیش کش زمین می کند تا جانی دوباره در رگ های زمین بدمد و زمین و آسمان پیوندی دوباره بگیرند.
زمین آماده می شود تا به بهترین شکل به استقبال ماه خدا برود و به بزرگترین رویای خود می رسد و مهد پرورش قهرمانان کربلا می شود. اگر عاشق باشی می توانی نبض عشق را در تپش قلب مادران نور بگیری و آن را تفسیر دوباره کنی، چشم باز کن و ببین که سبز ترین پیچک ها گرد دامان مادران آفتاب بالا می روند.
گلها به عشق دیدار دردانه های خدا تب می کنند و خدا شبنم را به واسطه ی محبتشان بر پیشانی آنها می گذارد. اینک خداوند به دست فرشتگان جامه ای از تار و پود عشق دوخته و بر تن پسران شعبانیه می پوشاند تا بنده ترین بندگان خدا میهمان زمین شوند.

چشم باز کن و هوشیار باش، مبادا قدم سبزشان گلباران بندگی ات نباشد…!

اولين دیدار خضرا به همراه آخرین دیدار کعبه
نفس ها در سینه حبس، اشک مجال دیدن نمی داد جایی قدم نهادیم که جایش قدمگاه رسول الله است. به ناگه چشم ها پس از دیدار گنبد خضرا به سوی غربتی سوزناک که از جانب بقیع به گوش می رسید سوق داده شد. آری مدینه ای که شب ها حرم و خیابان هایش نورانی است در مقابل آن تاریکی بقیع به همراه تک چراغ مهتاب خود روح انسان را اندوهگین می ساخت. شاید بتوان غربت را در وجود دو اختر آسمانی معنا کرد هنگام هر اذان دیگر از نام مولایمان یاد نمی شد. این خود غربت شهر را دو چندان می کرد. حس غریبی وجودمان را فرا گرفت . روز وداع با مدینه اشک ها همچون دّر و مروارید بر گونه هایمان جاری شد می خواستیم حتی اگر شد یک ساعت بیشتر بمانیم. عیدی خودمان را از مولایمان که دیدار کعبه بود گرفتیم. آری لبیک گویان به سوی کعبه آمدیم « لبیک اللهم لبیک لبیک لا شریک لک لبیک» خانه ای که صاحب خانه اش خدا و مهمانانش قلب پاک مؤمنان است شاید بتوان با چشم دل موعود را در بین این حلقه های زنجیر که گرد خانه اند پیدا کرد. نماز عشق در این خانه معنای واقعی خود را با حس آشنایی خانه ی معبود پیدا می کرد.
کبوتران حرم ما را به سوی غربت بقیع سوق می دهند شهری که عالم از غریبی آن می گرید. قبرستان ابوطالب خود به تنهایی غربت دیگری در مکه دارد. غار حرا حاکی از عظمت و شکوهی الهی فرا نخواند شاید این آخرین سفر به سوی معبود باشد. بنابراین در این وادی تنهایی، تنها ظهور مولا را می طلبیم.1
———————–
1. گاهنامه قدسیه شماره 1، سمانه پیله کوهی ( طلبه مدرسه علمیه قدسیه بهشهر)

روح الله، روح خدا

شب بود و ظلمت آن قدر بر فضا چیره شده بود که حتی اجازه ی فردا شدن نداشت، ظلم و سیاهی بیداد می کرد. فساد از در و دیوار فرو می ریخت. هر روز رنگ و لعابی رایج می شد و دریغ از …

انسانیت زیر سوال رفته بود و هیچ کس نشانی از مرد و مردانگی را به یاد نداشت و همه حتی افسانه ی مرد شدن را از ذهن ها برده و همین بود که غیرت مردانه ات را برافروخت.

دست بر فضا کشیدی و آن تاریکی را زدودی. آری این تو بودی که بار دیگر مردانگی را به تمام معنا، تمام قد، جلو چشمان حیرت زده شان به نظاره گذاردی.

آری، این تویی روح خدا، تو که چون سرو استوار در برابر همه نابرابری ها ماندی، چون شمع سوختی تا نور را به دیگران هدیه کنی.

از همان اوان کودکی مرانگی د رتو جوانه زد و با عشق ولایت اراده ی آهنینی در تو ساخت که فولاد تن تاختی و ابر قدرت ها را خاموش کردی.

نمی دانم آزادی را چه کسی چگونه برایت معنا کرد، اما هر که بود ناز شستش که تو را پروارند؛ چرا که یک ملت را، یک کشور را، به تمام و کمال با شعار استقلال و آزادی از هر قید و بندی آزاد کردی.

استقلال را با رسوا کردن هر بیگانه ای به تفسیر کشیدی.

مصمم، یک صدا، جمهوری اسلامی را خواستار شدی و چه خوش گفتی، نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر.

و شایسته گفتی« مرد از دامن زن به معراج می رود» که در روز ولادت سالروز زن را به تقدس مادر زنده ی تاریخ کردی. بگذار بگویم که تو شایسته ی معراج انسانیت بودی . تا مرزهای عصمت فاطمی پیش رفتی و «( و لکم فی رسول الله اسوه حسنة) با با تمام حضور معنا کردی.

اما اگر تو نبودی حجم فریاد ملت در گلو می ماند و خفه می شد. آن همه شور و هیجان دین خاموش می شد و کجا فریاد کاشانی ها و مدرس ها و صفوی ها به گوش تاریخ می رسید، کدام هجرت کبری و صغری در تاریخ ثبت می شد و کدام دلهره و اضطراب در دل خاموش و سرد کفر، کاخ هایشان را فرو می ریخت.

اگر نبودی، ما از ظلم خفه می شدیم. اگر نبودی اصلاً ما نبودیم، زبان ملی مان هم عوض می شد. دیگر ایرانی باقی نمی ماند که ما را ایرانی خطاب کنند. دیگر همه چیزمان غربی می شد.

رهبرمان هم در کلاس تو بوده که حال رهبر آزادگان نام گرفته.

ابراهیم وار علیه السلام بت جهل را شکستی و شاه، آن بت بزرگ را به آن جا که لایقش بود فرستادی.

و روزهایی که حیات را از تو وام گرفته، شهادت می دهد ساده زیستی و برای ترویج آیین محمد صلی الله علیه و اله وسم ماندی تا به مهمانی حق دعوت شدی.

تو آمده بودی تا خورشید شرق را به طلوع خود نشانه دهی اراده مان را به اراده مان را به اراده ی خود گره زدی و به ما آموختی که بر پاهای خود بایستیم . واینک در سال حماسه ی اقتصادی و حماسه ی سیاسی به نام و یاد تو افتخار می کنیم، ایرانی هستیم.

سالگرد ارتحال بنیانگذار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی قدس سره تسلیت باد.