مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

چهل غروب غم انگیز بی خورشید

چهل روز گذشته است؛ چهل سپیده سرخ در خون تپیده؛ چهل غروب غم انگیز بی خورشید؛ چهل روز درمه آلودگی حزن و اندوه پیچید! چهل روز بی علی اکبر و عباس، بی علی اصغر و قاسم، بی عون و جعفر .. و … بی حسین!

اینجا همان سرزمینی است که دلت همانند گلبرگ های پرپر و زیر پا له شده، به تاراج رفت!

همان سرزمینی که هر جایش قدم گذاشتی، ردی از خون آبله های اسارت و دربه دری را دیدی! همان سرزمینی که دل سه ساله دختر از داغ سر بریده پدر آب شد، اما آبی ننوشید! و این سرزمین هنوز روایت می کند این کابوس تلخ را بریده بریده! می سوزد و خاکستر می شود. هنوز هم غباری سرد و غریب، آسمان این سرزمین را پوشانده است! زمین بریده و آسمان شرحه شرحه آن همه زخم را هر روز روایت می کند و به سوگ می نشیند!

چهل روز گذشته است و تو چهل کربلا داغ دیده ایی و چهل علقمه اشک ریخته ای! چهل بار درد سیلی را تجربه کردی و چهل بار با حنجره ی شش ماهه، داغ دل را فریاد زده ای ، چهل وادی درد کشیده ای و چهل شام اسیر گشته ای! چهل خرابه ضجه زده ای و چهل خیمه به عزا نشسته ای!

حسین علیه السلام اگر گفت: می روم که جای نشستن نیست؛ برای اصلاح امت جدم؛ امتی که هر چه فریاد کشید« لم تستحلون دم». پاسخی از آن ها نشنید! تو نیز برخاستی که جای نشستن نبود؛ برای اصلاح امت جدت فریاد برآوردی: « آیا گریه می کنید؟ و فریاد بلند می کنید؟ آری به خدا بایستی زیاد گریه کنید و کمتر بخندید که دامن خویش را به عار و ننگی آلوده کرده اید که هرگز شست و شویش نتوانید کرد.چه سان توانید خون پسر خاتم نبوت و معدن رسالت را شست! خون سرور جوانان اهل بهشت و پناه نیکان شما و گریزگاه پیش آمده های ناگوار شما و جایگاه نور حجت شما و بزرگ و رهبر قوانین شما. بدانید که گناه زشتی را مرتکب شدید، از رحمت خدا دور باشید و نابود شویدکه کوشش ها به هدر رفت و دست های شما از کار بریده شده و در معامله خود زیان کردید. وای بر شما ای مردم کوفه ، می دانید چه جگری از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را بریدید و چه پرده نشینی را از حرمش بیرون کشیدید؟ و چه خونی از او ریختید؟ و چه حرمتی از او هتک کردید.1

و باز هم پاسخی نداند که نه آن روز بر ندای حسین علیه السلام پاسخی داشتند که بدهند و نه امروز در برابر فریاد تو…! آن روز آسمان بی تاب رسیدن حسین علیه السلام آغوش گشوده بود و امروز سرزمین کربلا بی تاب رسیدن تو اغوش گشوده است! اینک که تو بازگشته ای، توفان خوابیده است، هیاهوها آرام گرفته و دیگر تازیانه ای بر اندام های خمیده و بر بدن های بی سر فرود نمی آید. آنان به خیال خام خود، بر زخم خای عداوت به جا مانده از بدر و احد و خندق، مرهم نهاده اند، اما هرگز نفهمیدند خویشر را رسوا کردند درهمه تاریخ و اینک که تو بازگشته ای… و لعن الله امه قتلتکم… اینک نفرین ها روشنی ها را از چشم های خاندان ستم گرفته اند. نفرین ها چراغ زندگی مردان شقاوت را شکسته اند؛ نفرین ها بنای شهرت و مقام و جوایز را در هم کوبیده اند؛ نفرین ها سر نیزه های خشونت و فریب را قطعه قطعه کرده اند و توفان مرگ را در سینه های ستم ، شعله ور…

امروز چهل روز از مرثیه بی پایان خدا در خاک می گذرد و چهل عمره از بادیه پیمایان عرفات کربلا؛ چهل روز پیش هفتاد و دو دریا در بیابان نینوا غنودند تا درامواج خروشان دو توفان فریاد، حقیقت را به عالم هستی جریان داده باشند و اینک در چهلمین روز تنها چیزی که برای همه تان تداعی می شود . حدیث خون و پیروزی است…

اکنون ما با تو زینب! میراث دار همان کاروانی هستیم که بال های یا کریم هایشان را در نینوا شکستند… و تو ای حسین! ای تسلیم محض ! صراط مستقیم از رد خون تو آغاز شد و پس از بیان های سرگردانی زینبت میان هلهله های شامیان و سنگسار حقیقت، به قلب ما رسید؛ زیرا تو از دل برخاسته بودی؛ ازدل حقیقت و لا جرم بر دل نشستی…

—————————————————–

1. شیح طوسی، امالی ، ج1، ص90.

تقدیم به جانبازان

سی سال می شود،

پدرم قد نکشیده

نه با تشویق

نه با ترفیع

از روزی که پاهایش را زدند…

منتظر بال است.

آمرزش به خاطر فرزند صالح

حضرت عیسی علیه السلام از کنار قبری گذر کرد که صاحب آن را عذاب می کردند. اتفاقاً سال دیگر گذرش بر آن قبر افتاد. دید که عذاب برداشته شده و صاحب قبر در شکنجه نیست. عرض کرد:

- خدایا! سال گذشته از کنار این قبر گذشتم، صاحبش درعذاب و شکنجه بود و امسال عذاب ندارد. علتش چیست؟

خداوند به آن حضرت وحی فرمود:

- یا روح الله! این شخص فرزند صالحی داشت که وقتی بزرگ شد و تمکن یافت راهی اصلاح کرد و یتیمی را پناه داد و من او را به خاطر کار کا ر نیک پسرش آمرزیدم.1

—————————————–

1. بحارالانوار، ج6، ص220،ج14، ص287، ج 75، ص 2 و 496

شهادت اویس قرنی

18 صفر

« اویس بن عامر تمیمی» ازپارسیان نام دار صدر اسلام، ملقب به « سید التابعین» و از اصحاب و حواریون حضرت علی علیه السلام بود. وی در « قرَن» از نواحی یمن دیده به جهان گشود و زمانی که خبر رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به او رسید، ایمان آورد. اویس به خاطر پرستاری از مادرش نتوانست پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم را از نزدیک زیارت کند. پیامبر او را « نفسُ الرَّحمان» نامید و فرمود:« من از سوی یمن، بوی خدا می شنوم». اویس قرنی یک بار برای دیدن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به مدینه آمد، اما چون مادرش اجازه توقف بیش از نیم روز در مدینه را به وی نداده بود، برای حفظ حرمت کلام مادرش، بدون این که موفق به زیارت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم گردد به یمن بازگشت. سرانجام او در جنگ صفین به یاری حضرت علی علیه السلام شتافت و در نبردی سخت با سپاهیان معاویه بن ابی سفیان، به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

سرمای طبیعت، گرمای معنیویت

بهره وری از زمان و شرایط، هنری است که در آموزه های اسلامی به آن ترغیب شده است. در دانش روان شناسی نیز، یکی از نشانه های هوشمندی، توانایی سازگاری با محیط و شرایط شمرده شده است. با فرا رسیدن زمستان، نگاه های گوناگونی پدید می آید؛ برخی از کوتاهی روزهای آن و گروهی دیگر از سرمای شدید آن یاد می کنند. برخی هم طولانی شدن شب ها را بهانه ای برای نشستن پای تلویزیون و هدر دادن زمان می دانند. اما سبک زندگی دینی، نگاهی تازه به مؤمنان می بخشد. در این نگاه، کوتاهی روز فرصتی برای خودسازی از راه روزه گرفتن و طولانی شدن شب، موهبتی برای انس با خداوند معرفی شده است. در سخنی از امام صادق علیه السلام می خوانیم:« زمستان، بهار مؤمن است؛ شب هایش طولانی است وبرای عبادت نیمه شب از آن کمک می گیرد و روزهایش کوتاه است و برای روزه گرفتن از آن مدد می جوید». با این نگاه تازه، می توان طرحی نو در انداخت.1

—————————————–

1. میزان الحکمه، ج6، ص397