مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

انتخاب نام نیک برای کودک نشانگر شخیصت دینی و فکری و اجتماعی پدر و مادر است.
شیخ حسن حلّی نام فرزندش را جعفر نهاد. کلمه ی جعفر در قاموس عاشقان اهل بیت(ع) واژه ای آشنا و زیبا و دل انگیز است. جعفر نام پیشوای ششم شیعیان و احیاگر مکتب توحیدی تشیع و گسترش دهنده ی فرهنگ غنی اسلام است و بدین جهت این مکتب را مکتب جعفری نامیدند. شیخ حسن حلی که خود از عالمان عارف و مبلغان صادق الهی بود اسم کودکش را جعفر نهاد. این کودک بعدها لقب ” محقق ” گرفت و آوازه اش به همه جای عالم رسید.
ابوالقاسم جعفر دوران کودکی را در زادگاهش حلّه در محیطی که پر از معنویت و روحانیت بود بسر برد و در خانواده ای مذهبی و دانش پرور رشد کرد. جعفر از آغاز کودکی، با هوش و استعداد سرشاری شروع به فراگیری دانش و فضائل اخلاقی و معنوی نمود، مقدمات و علوم دینی را نزد پدر و دانشمندش فرا گرفت؛ و از عالمان دیگر شیعه نیز بهره ها برد و در علوم ومعارف اسلامی از جمله در فقه و اصول و کلام تسلط کامل یافت. و علوم دیگر از جمله ریاضیات و … را به قدر لازم فرا گرفت.
حاصل این درس ها و بحث ها و تلاش های علمی، مجموعه ای از نظرات دقیق علمی و سیاسی بود که سرمایه زندگی و شخصیت والای او شد و بدین گونه نخستین مرحله ی آموزش و پرورش خود را پشت سر گذاشت.
از خاطرات شیرین و بیادماندنی علامه حلی در دوران تحصیل در محضر دایی محقق خویش، نقل کرده اند که علامه، بسیار کوچک بود و در مجلس درس محقق شرکت می کرد، و گاهی بنا به اقتضای سن کودکی و بنا بر اصل ” فرار از مدرسه ” که در زندگی اغلب نوابغ علمی تاریخ بشر دیده شده است از مجلس درس فرار می کرد. محقق، هم معلّم دلسوز او بود و هم دایی مهربانش، غلامه پاره جگر محقق بود، و از طرفی استعداد شگفت انگیزی داشت و محقق نمی خواست که استعداد این کودک ضایع گردد. بنابراین وقتی که علامه از درس گریخت، محقق برمی خواست و به دنبال این شاگرد مستعد و فراری به راه می افتاد و تند تند می رفت، و چون به علامه نزدیک می شد تا دستش را بگیرد و به مکتب برگرداند، یکی از چهار آیه ی سجده های قرآن را با صدای بلند قرائت می کرد، و محقق فقیه و شریعت شناس مجبور می شد بنا به حکم واجب شرعی دست از تعقیب این کودک بازیگوش بردارد و به سجده بیافتد، و بدین گونه علامه پا به فرار می گذاشت و به دنبال رویاها و بازی های کودکانه اش می رفت تا خستگی را از خود براند و برای جلسه ی دیگر در فردای آن روز آماده گردد.
آثار محقق حلّی هر یک ستاره ای تابناک در آسمان علم و معرفت است که تا ابد خواهد درخشید.
خداوند متعال به محقق حلّی ذوق و استعدادی سرشار داده بود، و او نیز از این نعمت بزرگ الهی توانست به خوبی بهره مند شود، و در نتیجه کوشش و تلاش در مدتی نچندان دور مجتهدی عارف و محقق توانا، اسلام شناس و خدمتگزارلایق و دلسوز به اسلام و مسلملنان گردید. او علاوه بر تربیت شاگردان ممتاز، آثار مهمی نیز در زمینه ی علوم اسلامی از خود باقی گذاشت، او به خاطر تلاش های فراوان مهارت خاصی در علوم مختلف داشت و تألیفات مهمی در زمینه ی فقه ، اصول، کلام،منطق و ادبیات به جامعه ی اسلامی عرضه کرد.
محقق حلّی این دانشمند بزرگ و نامی ، مرجع عالم تشیع، عارف وارسته،شاعر متعهد، نویسنده ی نوآور و خدمتگزار صادق اسلام و مسلمانان، چراغ دیده ی دانش پژوهان و مرزبان فقاهت، سرانجام پس از عمری پربار در 13جمادی الآخر روز پنج شنبه 676 هـ . ق در شهر حلّه دار فانی را وداع گفت و به جوار حق شتافت و سبب مرگ این فقیه را سقوط از پشت بام خانه اش نوشته اند.
محقق گرچه در قفس دنیا بود ولی در فضای بهشت تنفس می کرد. چرا که تمام لحظه های عمر پربارش را با احکام الهی و کلام اهل بیت(ع) و هدایت مردم سپری کرده بود.
مقبره شکوهمند این نام آور شیعه،در حلّه است.