مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

تفاوت قيام جَمل با نهضت عاشورا
يكي از عجايب نهضت مقدس سيد الشهداعليه السلام آن است كه آن حضرت قيام خود را از مدينه آغاز كرد و سپس به مكه رفت ، چند ماه در مكه مكرمه بود و مردم مكه و مدينه و همه ي آن ها كه براي حج و عمره آمده بودند از قيام حضرت آگاه شدند، حضرت نيز با فرستادن نامه و نماينده به اطراف، مردم را دعوت نمود.
شخصيت والاي سيدالشهدا عليه السلام بر كسي پوشيده نبود و كسي نبود كه ايشان را به طهارت و بزرگي نستايد، زيرا نوه ي پيامبر گرامي اسلام و آخرين از اصحاب كسا كه پيامبر را درك كرده بود و صحابه ي پيامبر و ديگران به صورت مستقيم يا با واسطه ، گفتار پيامبر و رفتار ايشان را با حضرت ديده يا شنيده اند مخصوصاً جمله« الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنه» حسن و حسين دو سرور جوانان بهشت هستند، و اينكه آيه تطهير در شأن او و پيامبر و حضرت فاطمه و علي و امام حسن نازل شده و ايشان را از هر آلودگي پاك و منزه دانسته است.
و از طرفي همگي به فساد و فسق و آلودگي يزيد ين معاويه اذعان داشتند، عبدالله بن حنظله در بازگشت از شام به مردم مدينه گفت ما از نزد مدري مي آييم كه اصلاً دين ندارد، شراب مي خورد، طنبور مي نوازد، سگ بازي مي كند، وي با مادر و دختر و خواهر خود همبستر مي شود، شراب مي خورد و نماز را ترك مي كند، اي قوم ! از خدا بترسيد، بخدا سوگند ما بر يزيد خروج نكرديم مگر اينكه ترسيديم- اگر اقدام نكنيم- از آسمان بر سرما سنگ ببارد…( تاريخ طبري، تاريخ ابن عساگر و … رك : الغديرج 10 ص255)
شگفتا كه مسلمانان مكه و مدينه و عالم اسلام به جز اندكي، از قيام حضرت استقبال نكردند، و امثال ابن عباس و محمد بن حنفيه و عبدالله بن عمر و عبدالله بن جعفر و ديگر خواص به جاي آنكه مردم را به همراهي با حضرت بسيج كنند، سعي در ممانعت حضرت از خروج و منصرف كردن ايشان داشتند و حتي با وجود آنكه حضرت اصرار بر ادامه راه داشت، حضرت را ياري نكردند.
با اينهمه همين مردم مدينه و مكه چند سال قبل يعني در زمان خلافت اميرالمؤمنين ، كه آوازه او و فضائل ايشان مورد توافق همگان و خليفه ي مسلم عالم اسلام بود، وقتي دختر ابوبكر يعني عايشه همسر پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به همراهي طلحه و زبير، بر عليه حضرت قيام كردند، ده ها هزار نفر به ياري آن ها شتافتند ، بيعت را شكستند و اولين نبرد داخلي مسلمانان را به راه انداختند و ده ها هزار نفر را به كشتن دادند، و مي گويند: وي بعداً پشيمان شده و توبه كرده است!
سخن در توبه يا عدم توبه نيست، سخن در اين است كه وي و اصحاب وي قطعاً خطاكار بودند و اهل سنت نيز به اين معترفند، چه شد كه عايشه وقتي عليه امام بر حق ، قيام مي كند در جامعه ي آن روز ده ها هزار نفر استقبال مي كنند؟ آما در زمان سيد الشهدا ء وقتي آن حضرت با همه ي طهارت و عظمت و بزرگي كه داشت، وقتي بر عليه يزيد فاسق فاجر ظالم قيام كرد، جامعه آن روز با بي تفاوتي او را رها كردند تا خود و خاندان و يارانش به دست بني اميه به شهادت برسند!!