مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

اي منتظر به راه يار، دعاي فرج بخوان

با چشم اشكبار ، دعاي فرج بخوان

عجّل علي ظهورك ، يا بن الحسن بگو

پنهان و آشكار ، دعاي فرج بخوان

نفس بده كه برايت نفس نفس بزنم

نفس به جز تو نخواهم براي كسي بزنم

مرا اسير خودت كرده اي دعايي كن

كه آخرين نفسم را در اين قفس بزنم

اين تذهبون؟
جماعت!
كجا مي رويم؟
چرا به زمين و آسمان بد مي گوييم؟
چرا از روزگار گله مي كنيم ؟
چرا تحمل خودمان را نداريم؟
چرا با لبخند بيگانه ايم؟
چرا غصه ها به جانمان چنگ انداخته ؟
چرا از يكديگر خسته ايم؟
چرا به آب و آسمان نگاه نمي كنيم ؟
چرا انتظار بهار را نمي كشيم؟
چرا ديگر صورت هامان(ناضره ) نيست؟
چرا چشم هامان« الي ربك ناظره» نيست؟
مگر فراموشمان شده زمين از آن خداست و «يورثها من يشاء من عباده»؟
مگر فراموشمان شده «و العاقبه للمتقين»؟
چرا دل هايمان را به «إنّ الارض يرثها عبادي الصالحون» خوش نمي كنيم ؟
چرا منتظر« الساعه» كه قريب است نيستيم؟
چرا براي يوم الخروج روز شماري نمي كنيم ؟
چرا به «والله متم نوره » يقين نداريم؟
جماعت!
باور بياوريد به وعده خداوند؛«ليستخلفنّهم في الارض» دروغ نيست.
«ليظهره علي الدين كله» جدّي است، اگر چه مشركان را خوش نيايد.
جماعت!
« انشق القمر» در پيش است.
« اقترب الساعه » چشم بر هم زدني طول نمي كشد.
« يوم الفتح» از راه مي رسد و خدا نكند در آن روز از كساني باشيم كه ايمان به دردمان نخورد.
جماعت!
نمازهايتان را با «أمن يجيب المضطر» ختم كنيد.
و به ياد داشته باشيد منت خدا را « الذين استضعفوا في الارض»
او همه تشنگان را «ماء معين» سيراب مي كند.
جماعت!
خداوند اراده كرده است كه ما قوي باشيم كه او را دوست بداريم و او دوستمان بدارد.
خداوند به «اقاموالصلوه» ما افتخار مي كند.
«اتوالزكوه» ما را به رخ دنيا طلبان مي كشد.
از « امروا به معروف و نهوا عن المنكر» ما حظ مي كند.
جماعت!
ما تنها نيستيم.
«أينما تكونوا يأت بكم الله جميعاً » دست به سر كردن ما نيست.
چرا نويد« بقيه الله خير لكم» را به يكديگر نمي دهيم؟
به خدا قسم، زمين مرده نمي ماند؟
به خدا قسم« جاء الحق » آمدني است!
«زهق الباطل» شدني است!
و واي به حال ما اگر از مفلحون « حزب الله » نباشيم.

راه ناتمام (قيصر امين پور)

آن روز

بگشوده بال و پر

با سر بسوي وادي خون رفتي

گفتي

ديگر به خانه باز نمي گردم

امروز من به پاي خودم رفتم

فردا

شايد مرا به شهر بيارند

برروي دست ها

ام

حتي ترا به شهر نياوردند

گفتند

چيزي از او به جاي نمانده است

جز راه ناتمام

 نيمه شعبان بود و شلوغ اما سكوتي دلگير در پس اين جمعيت شاد، نيمه شعبان بود و غروبش دلگير، راستي اين چندمين نميه شعبان عمرم بود كه به پايان مي رسيد و اين چندمين بهار زندگي من است؟ ثانيه ها و دقيقه ها و ساعت ها گذشت و تمام شد ديروز اما من همچنان منتظرم، منتظرم تا بيايي .كي مي آيي؟ كي مي آيي اي عزيز زهرا؟

اولين دیدار خضرا به همراه آخرین دیدار کعبه
نفس ها در سینه حبس، اشک مجال دیدن نمی داد جایی قدم نهادیم که جایش قدمگاه رسول الله است. به ناگه چشم ها پس از دیدار گنبد خضرا به سوی غربتی سوزناک که از جانب بقیع به گوش می رسید سوق داده شد. آری مدینه ای که شب ها حرم و خیابان هایش نورانی است در مقابل آن تاریکی بقیع به همراه تک چراغ مهتاب خود روح انسان را اندوهگین می ساخت. شاید بتوان غربت را در وجود دو اختر آسمانی معنا کرد هنگام هر اذان دیگر از نام مولایمان یاد نمی شد. این خود غربت شهر را دو چندان می کرد. حس غریبی وجودمان را فرا گرفت . روز وداع با مدینه اشک ها همچون دّر و مروارید بر گونه هایمان جاری شد می خواستیم حتی اگر شد یک ساعت بیشتر بمانیم. عیدی خودمان را از مولایمان که دیدار کعبه بود گرفتیم. آری لبیک گویان به سوی کعبه آمدیم « لبیک اللهم لبیک لبیک لا شریک لک لبیک» خانه ای که صاحب خانه اش خدا و مهمانانش قلب پاک مؤمنان است شاید بتوان با چشم دل موعود را در بین این حلقه های زنجیر که گرد خانه اند پیدا کرد. نماز عشق در این خانه معنای واقعی خود را با حس آشنایی خانه ی معبود پیدا می کرد.
کبوتران حرم ما را به سوی غربت بقیع سوق می دهند شهری که عالم از غریبی آن می گرید. قبرستان ابوطالب خود به تنهایی غربت دیگری در مکه دارد. غار حرا حاکی از عظمت و شکوهی الهی فرا نخواند شاید این آخرین سفر به سوی معبود باشد. بنابراین در این وادی تنهایی، تنها ظهور مولا را می طلبیم.1
———————–
1. گاهنامه قدسیه شماره 1، سمانه پیله کوهی ( طلبه مدرسه علمیه قدسیه بهشهر)