مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

اَبدال
جمع بَدل يا بديل به معناي جانشينان است.اين تعبير را در مورد جمعي از بندگان صالح خدا به كار مي برند كه در ميان اولياء، داراي مرتبتي مخصوص بوده اند، و مي گويند: جهان از وجود آن ها خالي نمي ماند، و چون يكي از آن ها بميرد، خداوند ديگري را جايگزين وي مي سازد.
دهخدا گفته:« ابدال، عده اي معدود از صلحا و نيكان و بندگان خالص خدايند كه شمار آنان هفت يا هفتاد نفر است و گويند: زمين از وجود آن ها خالي نمي شود و جهان بديشان برپا است و چون يكي از آن ها بميرد، خداي تعالي ديگري را به جاي او برانگيزد، اين قوم بدانچه خداي از رازها در حركات و منازل كواكب نهاده، عارفند».
در وصف آنان آمده كه آنان كساني اند كه داراي نيت هاي پاك و طبع سخي و خوي نيك اند و همواره به خيرخواهي مسلمانان بپردازند، و آنان معدن و منشأ بركات و خيرات زمين اند و چون يكي از آنان برود، ديگري جايگزين او گردد.(كنزالعمال ، ج12، ص188)
ابدال در روايات عامه از نظر عدد و نيز از حيث محل و مكان، مختلف امده كه در بعضي احاديث، سي و در برخي چهل و در برخي ديگر شصت ذكر شده، چنان كه در بعضي از آن ها آمده كه آنان در شام اند و در بعضي عراق و شام و در برخي يمن ذكر شده است.( كنزالعمال، ج12، ص 188).
و اما در روايات معتبره شيعه از ابدال ذكري نشده. فقط از خالد بن هيثم فارسي كه از حيث وثاقت مجهول الحال است آمده كه وي از حضرت رضا عليه السلام پرسيد: مردم بر اين عقيده اند كه در زمين، ابدالي وجود دارند، اين ها كيانند؟ حضرت فرمود: راست مي گويند. ابدال اوصيايند كه خداوند چون انبياء را از زمين برداشت، اين ها را بدل آنها قرار داد.( سفينه البحار، ماده بدل.) در مجمع البحرين آمده كه ابدال قومي باشند كه خداوند، زمين را به وجود آن ها استوار دارد و آن ها هفتاد نفرند. چهل نفرند. چهل تن آنها در شام و سي نفر ديگر در جاهاي ديگرند؛ چون يكي از آن ها بميرد، فرد ديگري به جاي او بيايد.( مجمع البحرين، ماده بدل)
در بحارالانوار نيز آمده است كه : از ياران حضرت مهدي عج الله تعالي فرجه الشريف در شام هستند كه هنگام ظهور حضرت، خود را به مكه مي رسانند و با آن حضرت بيعت مي كنند.( بحارالانوار، ج52، ص347.

خضر راه
رفتن از هر راهي و به سوي هر مقصدي راهنما مي خواهد؛ راهنماي آگاه كه راه را بشناسد، پيچ و خم آن را بداند ، با منازل ميان راه آشنا باشد و بداند تو را چگونه ، با چه وسيله و با چه سرعتي، به كجا ببرد. اگر امروز تصميم بگيريد مثلاً به جاكارتا- پايتخت اندونزي- برويد چه مي كنيد؟ آيا به اطلاعاتي در اين باره احتياج نداريد؟ به راهنما نياز نداريد؟ جاكارتا كجاست؟ شرق، غرب، شمال يا جنوب؟ چند كيلومتر با شما فاصله دارد؟ آيا دريايي هم در بين راه هست؟ نزديك ترين، بهترين و ارزان ترين راه تا آن جا كدام است؟ مردم آن جا چگونه اند؟ با شما چه برخوردي خواهند داشت؟ و .. راهنما كسي است كه اين ها را به شما مي آموزد.
زندگي فرصت كوتاهي است كه از آن مي بايد براي بندگي حق و رفتن به سوي قرب خدا و رضوان و لقاي او استفاده برد. اين رفتن، راهي مي خواهد كه به آن «طريق الي الله» مي گويند. و اين طريق چون هر راهي ديگر به راهنما نياز دارد. در ادبيات عرفاني، پارسي زبانان اين راهنما را گاه « خضر» مي نامند:
قطع اين مرحله بي همرهي خضر مكن *ظلمات است بترس از خط گمراهي (حافظ)
حضرت خضر از پيامبران الهي است؛ همان بزرگي كه در سوره ي كهف به ايشان اشاره شده است؛ همو كه حضرت موسي به دنبالش رفت و از او خواستار راهنمايي و ارشاد شد.
اگر كودكان از همان كودكي مربيان و راهنمايان آگاهي داشته باشند كه بذر محبت حق را در دل آنان بكارند، خدا را در چشمان آنها بزرگ كنند.( وَ رَبَّكَ فَكَبر؛ و پرودگارت( را در چشم ها)بزرگ كن(مدثر، آيه 3) . امام علي عليه السلام مي فرمايند:« خداوند در جانشان بزرگ است، پس هر آنچه جز او در نگاهشان كوچك و حقير مي نمايد.« نهج البلاغه ، خطبه ي 193) و دنيا را كوچك ، بدانان بياموزند كه دنيا يك راه است براي رفتن به سوي حق،نه جايي براي ماندن ، بياموزند كه دارالقرار جايي دگر است، نه اين جا، آن گاه زندگي معنايي ديگر مي يابد؛ ديگر زندگي به پوچي نمي گذرد:
نوجواني به بازي و غفلت؛
جواني به جهل و خوش باشي و شهوت؛
ميان سالي به طمع و حرص و ثروت و شهرت؛
و پيري به ضعف و ناتواني و نكبت.
اما هيهات از وجود رهنماياني چنين! اطراف ما را كساني پر كرده اند كه خود عمري را به بيهودگي گذرانده اند و از ما نيز مي خواهند كه چون آنان زندگي كنيم. شعري كه در پي مي آيد، حسرت نامه اي است بر زندگي اي كه غافل از خدا و به بطالت گذشته است؛ حسرتي است بر نداشتن معلمي دلسوز و آگاه. سراينده ي اين شعر مهدي سهيلي از شاعران معاصر ايران است كه از پرواز ابدي او به آن سوي اين دنياي تنگ و حقير تنها چند سالي مي گذرد:
طي شد اين عمر تو داني چه سان؟
پوچ و بس تند… چنان باد دمان
همه تقصير من است و خودم مي دانم
كه نكردم فكري
و تأمل ننمودم روزي،
ساعتي يا آني،
كه چه سان مي گذرد عمر گران؟
كودكي رفت به بازي، به فراغت به نشاط
فارغ از نيك و بد و مرگ و حيات
همه گفتند: كنون تا بچه است، بگذاريد بخنند شادان
كه پس از اين دگرش فرصت خنديدن نيست!
بايدش ناليدن…
من نپرسيدم هيچ كه پس از اين ز چه رو… بايدم ناليدن ؟
هيچ كس نيز نگفت: زندگي چيست؟ چرا مي آييم؟
به كجا بايد رفت؟ به چه سان بايد رفت؟
با كدامين توشه… به سفر بايد رفت؟
من نپرسيدم و كس نيز مرا هيچ نگفت!
نوجواني سپري گشت به بازي، به فراغت، به نشاط
فارغ از نيك و بد و مرگ و حيات…
بعد از آن باز نفهميدم من… كه چه سان عمر گذشت؟
ليك گفتند همه… كه جوان است هنوز،
بگذاريد جواني بكند، بهره از عمر برد،
كامروايي بكند
بگذاريد كه خوش باشد و مست،
بعد از اين باز ورا عمري هست…
يك نفر بانگ برآورد: كه او
از هم اكنون بايد فكر آينده كند…
سومي گفت: همان گونه كه ديروزش رفت،
بگذرد امروزش، همچنين فردايش…
با همه اين احوال، من نپرسيدم هيچ كه چه سان دي بگذشت؟
آن همه قدرت و نيروي عظيم به چه ره مصرف گشت؟
نه تفكر ، نه تعمق و نه انديشه دمي،
عمر بگذشت به بي حاصلي و مسخرگي…
چه توانايي ها و كس نيز مرا هيچ نگفت.
قدرت عهد شباب،
مي توانست مرا تا به خدا پيش برد،
ليك بيهوده تلف گشت جواني، هيهات…
آن كساني كه نمي دانستند «زندگي يعني چه؟
رهنمايم بودند،
عمرشان طي مي گشت بي خود و بيهوده،
و مرا مي گفتند كه چو آنان باشم ،
كه چو آنها دائم، فكر خوردن باشم،
فكر تأمين معاش ، فكر گشتن باشم،
فكر ثروت باشم، فكر يك زندگي بي جنجال، فكر همسر باشم
كس مرا هيچ نگفت: زندگي ثروت نيست،
زندگي داشتن همسر نيست،
زندگاني كردن فكر خود بودن و غافل ز جهان بودن نيست،
من نفهميدم و كس مرا نيز مرا هيچ نگفت…
اي صد افسوس كه چون عمر گذشت ، معني اش فهميدم…
حال مي پندارم هدف از زيستن اين است رفيق:
من شدم خلق كه با عزمي جزم، پاي از بند هواها گسلم…
گام در راه حقايق بنهم…
با دلي آسوده ، فارغ از شهوت و آز و حسد و كينه و بخل،
مملو از عشق و جوانمردي و زهد…
در ره كشف حقايق كوشم،
شربت جرأت و اميد و شهامت نوشم،
زره جنگ براي بد و ناحق پوشم،
ره حق پويم و حق جويم و بس حق گويم…
آنچه آموخته ام بر دگران نيز نكو آموزم…
شمع راه دگران گردم و با شعله ي خويش،
ره نمايم به همه گر چه سراپا سوزم…
من شدم خلق كه مثمر باشم،
نه چنين زايد و بي جوش و خروش،
عمر بر باد و به حسرت خاموش…
اي صد افسوس كه چون عمر گذشت، معني اش مي فهمم..
كاين سه روز از عمرم به چه ترتيب گذشت…
كودكي بي حاصل، نوجواني باطل، وقت پيري غافل
به زباني ديگر:
كودكي در غفلت، نوجواني شهوت، در كهولت حسرت…

ضرورت محاسبه نفس و سنجش دينداري
شناخت ميزان دينداري هر كس توسط خود فرد، مقدمه اي براي رفع كاستي ها و پيمودن مراحل كمال است. در آموزه هاي ديني تأكيد شده است كه هر فرد مسلمان مي بايست بصورت مستمر، ابعاد شناختي، انگيزشي و رفتاري خويش را با ملاك هاي ديني، بررسي كرده و ميزان انطباق آن را مورد سنجش قرار دهد. از اين اقدام در توصيه هاي ديني به «مراقبه» و «محاسبه ي نفس»تعيبر شده است.
در همين زمينه ، امام كاظم عليه السلام مي فرمايند:« از ما نيست هر كس كه هر روز به حساب خويش رسيدگي نكند. اگر كار نيكي انجام داده، از خداوند درخواست افزايش آن را بنمايد و او را به خاطر آن عمل ستايش نمايد و اگر كار بدي از او صادر شده، از خداوند آمرزش بطلبد و به سوي او توبه نمايد».1
امام رضا عليه السلام نيز مي فرمايند :« انسان از پرهيزكاران به شمار نمي رود تا اينكه خود را حسابرسي كند. شديدتر از حسابرسي شريك نسبت به شريك خود».2
علاوه بر بيان ضرورت محاسبه و حسابرسي، در خصوص نحوه ي انجام آن نيز در آموزه هاي ديني، توصيه هاي ارائه شده است. بطور نمونه، شخصي از حضرت علي عليه السلام پرسيد:« اي اميرالمؤمنان عليه السلام چگونه انسان به حساب خويش رسيدگي كند؟» امام فرمود:« چون كه يك روز را سپري كرد، در پايان روز به نفس خويش مراجعه كند و بگويد: اي نفس! اين روزي بود كه بر تو گذشت و هرگز به سوي تو باز نخواهد گشت و خداوند در آنچه در اين روز از دست دادي، از تو سؤال خواهد نمود. حال در اين روز چه كردي؟ آيا اندوهش را برطرف ساختي ؟ آيا در غياب او، از خانواده و فرزندش نگهداري كردي؟ آيا پس از مرگش بازماندگان را سرپرستي نمودي؟ آيا با آبروي خويش، از غيبت برادر مؤمن خود جلوگيري نمودي؟ آيا به مسلماني ياري رساندي؟ در اين روز چه كردي؟ آنگاه كارهاي خود را بازگو كند. اگر كار خيري انجام داده بود، خداي را به خاطر توفيقي كه به او عنايت فرموده ستايش كند و او را بزرگ بدارد و اگر گناه معصيت و يا كوتاهي به يادش آمد، از خداوند طلب آمرزش كند و تصميم به ترك آن در آينده بگيرد.3.
1. بحارالانوار،ج67، ص 72، ح 24.
2. بحارالانوار، ج74، ص86
3. بحارالانوار ، ج67، ص70

با نهايت تأسف درگذشت آيت الله جباري نماينده محترم مجلس خبرگان رهبري و امام جمعه شهرستان بهشهر و موسس حوزه علميه خواهران شهرستان بهشهر ،این ضایعه مولمه را به پیشگاه مقدس حضرت ولی عصر ارواحنا فداه ، محضر مبارک مقام معظم رهبری حضرت آیت‌الله خامنه‌ای مدظله العالی، نمایندگان محترم مجلس خبرگان رهبری، طلاب علوم دینی، خصوصا مردم شریف، متدین و قدرشناس بهشهر، بیت مکرم و فرزندان محترم آن مرحوم تسلیت عرض می نماییم.

از درگاه خداوند تبارک و تعالی برای آن عالم ربانی و جلیل القدر رحمت و مغفرت و برای بازماندگان معزز آن سفر کرده صبر جمیل و اجر جزیل را مسألت می‌نمائیم.

مديريت، اساتيد، كادر و طلاب مدرسه علميه قدسيه شهرستان بهشهر.

زمان و مكان تشييع جنازه آيت الله"سيدصابرجباري"‌امام جمعه بهشهر و نماينده مردم مازندران در مجلس خبرگان

زمان و مكان تشييع جنازه نماينده مردم مازندران در مجلس خبرگان رهبري اعلام شد

در پايان جلسه ستاد ارتحال ، زمان و مكان تشييع جنازه آيت الله"سيدصابرجباري"‌امام جمعه بهشهر و نماينده مردم مازندران در مجلس خبرگان رهبري اعلام شد .
مراسم تشيع جنازه اين عالم رباني ساعت 9 صبح روز چهارشنبه از گلزار شهداي بهشت فاطمه آغاز و در كنار شهداي گمنام مدفون شده در مصلي نماز جمعه به خاك سپرده خواهد شد .
همچنين مراسم وداع با پيكر اين عالم ديني شامگاه سه شنبه در مصلي جمعه و در جوار شهداي گمنام و با حضور آحاد مردم و مسوولان و دوستداران علم و ديانت برگزار مي شود .
آيت الله “سيدصابرجباري"‌امام جمعه بهشهر و نماينده مردم مازندران در مجلس خبرگان رهبري بامداد روز دوشنبه در سن 76 سالگي دعوت حق را لبيك گفت .
ايشان از ابتداي پيروزي انقلاب اسلامي تاكنون مسووليت امامت جمعه مردم بهشهر را بر عهده داشت .