مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

بیانیه طلاب مدرسه علمیه قدسیه بهشهر در محکومیت اهانت به حضرت رسول اکرم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم

نفرین و عذاب خداوند متعال بر آن کافران و منافقانی باد که در زمان رسول گرامی صلی الله علیه و آله و سلم با انواع مخالفت ها و کارشکنی ها از پیشرفت اسلام جلوگیری کردند تا آنجا که با پرتاپد سنگ پیشانی و دندان هایشان را شکستند و او را از وطن آواره ساختند و درصدد قتل او بر آمدند و بعد از رحلت حضرتش با بستن درب خانه وحی و به آتش کشیدن بیت الهی و هتک حرمت ناموس خدا و شکستن پهلوی فاطمه زهرا سلام الله علیها و اسائه ادب به اهل بیت و منزوی ساختن معلم و مربی معصوم الهی ، خواستند برای همیشه مردم را از اسلام حقیقی محروم ساخته و آنان را در ظلمت و تاریکی قرار دهند. ولی اراده ی پرودگار منان بر آن تعلق گرفته که روزی اسلام نبوی و ولایت علوی و شریعت فاطمی و فقه جعفری را بدست پر قدرت فرزند برومند رسول معظم صلی الله علیه و آله و سلم و امیر المؤمنین علیه السلام و برخاسته از دامن پربرکت فاطمه مبارکه سلام الله علیها حضرت حجه بن الحسن العسکری روح و ارواح العالمین له الفداء گسترش دهد، و آن را بر جهان حکم فرما سازد تا آنجا که از همه ی نقاط زمین شهادت به توحید و رسالت و ولایت و ولایت یعنی « أَشهَدُ اَن لا إِلهَ إلَّا اللهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ وَ اَنَّ عَلِیّاً وَ اَولادَهُ المَعصُومِینَ حُجَجُ اللهِ» بگوش برسد.

ما طلاب مدرسه علمیه قدسیه به همراه اساتید این مدرسه اهانت به ساحت مقدس حضرت رسول خاتم النبیین صلی الله علیه و آله و سلم را محکوم و انزجار و نفرت خود را  اعلام می نماییم.

بسم الله الرحمن الرحيم
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1) وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2) وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3) وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4) وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا (5) وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6) وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7) فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8) قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا (9) وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا (10) كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11) إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا (12) فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13) فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14) وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15)

 به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

به خورشيد و گسترش نور آن سوگند، (1)

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد، (2)

و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد، (3)

و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند، (4)

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده، (5)

و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده، (6)

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته، (7)

سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است، (8)

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده (9)

و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است! (10)

قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند، (11)

آنگاه كه شقى‏ترين آنها بپاخاست، (12)

و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى كه معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!» (13)

ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند); از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد

و با خاك يكسان و صاف كرد! (14)

و او هرگز از فرجام اين كار ( مجازات ستمگران) بيم ندارد! (15)

راوی می گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم که مراد خداوند از « سوگند به شمس و نور آن» چیست؟ فرمود: مقصود خورشید رسالت خاتم النبین صلی الله علیه و آله و سلم است که به سبب او خداوند متعال آئین و روش صحیح زندگی را به مردم آموخت. سپس پرسیدم مراد از« سوگند به قمر که به دنبال خورشید در آید » چیست؟ فرمود: مقصود ماه ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام است که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم عهده دار  منصب هدایت خلق می باشد و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم علم و دانش را به او آموخت.( نورالثقلین، ج5، ص585، و البرهان، ج4، ص466).

کرامات معصومیه

زدودن زنگار گناه

حجه الاسلام و المسلمین جناب آقای حاج شیخ اسماعیل حسین زاده ی سرابی ، که از فضلای برجسته و مورد وثوق می باشند، از مرحوم حجه الاسلام و المسلمین حاج میرزا تقی زرگر، که از شخصیت های بارز حوزه ی علمیه ی قم بودند و در سال 1398 هـ. فوت کردند مکاشفه ای را به شرح زیر نقل فرمودند: روزی در صحن مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها در خدمت مرحوم آقای زرگر نشسته بودیم، فرمود:

« یک روز درهمینجا نشسته بودم یک مرتبه حالت مکاشفه به من دست داد، دیدم که در ایوان طلا دوش های فراوان است که از آنها آب می ریزد، هر یک از زروار که از حرم مطهر خارج می شود زیر این دوش ها می ایستد کاملاً شستشو می کند و سپس راه می افتد و هرگز احدی از زائران حضرت معصومه ازاین معنی مستثنی نبود و همه آنجا شستشو می کردند و می رفتند». این حالت در حدود 5-10 دقیقه ادامه یافت، سپس چشم عوض شد و همه چیز را به صورت عادی دیدم.( کرامت های کریمه ی اهل بیت علیها السلام، ص123)

فاطمه بنت موسی بن جعفر علیه السلام

شیخ مفید، اعلی الله مقامه، می نویسد: برای حضرت ابوالحسن موسی علیه السلام سی و هفت فرزند پسر و دختر بود و ضمن بر شمردن آنان می فرماید: و فاطمه الکبری و فاطمه الصغری…( محمد مفید، ارشاد، ج2، ص244). و ظاهر این است که حضرت فاطمه معصومه، همان فاطمه کبری باشد. هر چند شیخ مفید قدس سره راجع به این موضوع سخنی نفرموده است.

بالاخره این بانوی گرانقدر، دارای مقامی بس شامخ و رفیع می باشد و ائمه طاهرین، صلوات الله علیهم از این بانوی با جلالت با تمام تجلیل و تکریم یاد کرده اند و حتی پیش از ولادت آن حضرت، بلکه پیش از ولادت پدر بزرگوارش، نام او بر لسان بعضی از ائمه طاهرین صلوات الله علیهم اجمعین آمده و از مقام شامخش سخن گفته اند. و بر اثر همین تجلیلات خاصه ای که امامان معصوم از او کرده و به اقتضای فضایل ذاتی و منقبت های فراوانی که در وجود پاک او متبلور است، شهر قم از عظمت و جلال خاصی برخوردار گردیده، مرکزیت برای جهان تشیع پیدا کرده و امروز، قم، شهرت جهانی دارد و اولین چیزی که از لفظ و واژه (قم) به اذهان مردمان جهان، تداعی می شود حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها و قبر منور آن حضر ت است که به عنوان یک زیارت گاه بسیار مهم در همه جا تلقی می شود و شهرستان قم از دیر زمان به عنوان یک شهر زیارتی قلمداد می شده است که صرفاً برای زیارت قبر منور حضرت معصومه، از راه های دور و نزدیک بدانجا آمده، این ضریح مطهر و بقعه و بارگاه با شکوه را زیارت می کرده اند.  نام آن بانوی معظمه، فاطمه است که گاهی هم به عنوان فاطمه کبری از او نام برده شده است، زیرا حضرت موسی بن جعفر علیه السلام دختر دیگری به نام فاطمه داشتهاند که برای تمایز آن دو از یکدیگر، فاطمه مدفون در قم را فاطمه کبری نامیده اند و در فقره ای از فقرات زیارت آن معظمه به همین نام از آن حضرت یاد شده است؛ آنجا که می خوانیم: یا فاطمه اشفعی لی فی الجنه.

و در عین حال شهرت کامل و گسترده ای به ( معصومه) پیدا کرده اند به گونه ای که گاهی اسم مبارکشان برای بسیاری ناآشناست و لیکن واژه ی معصومه برای همگان آشنا بوده ، یادآور همین بانوی با عظمت و وقار و یادگار حضرت موسی بن جعفر علیه السلام می باشد و معرف و امتیاز روشن قم به شمار می رود. بلکه در قسمتی از بلاد جنوبی و احیاناً منطق دیگر، قم را همراه با نام مقدس معصومه یاد می کنند و به عنوان معصومه ی قم نام می برند. و این خود مسأله ای قابل توجه و تعمق است که این لقب ا ز کجا نشأت یافته است، آیا لقبی است که از ناحیه قدس پدر بزرگوار یا برادر عالیقدرش حضرت رضا علیه السلام یا از امامان بعد صلوات الله علیهم سرچشمه گرفته یا اینکه این لقب، لقبی مردمی و خود جوش است که بر اثر شدت پاکی و طهارت نفسی که از آن حضرت سراغ داشتند، به وجود آمده و تحقق یافته است و مردم مسلمان و دلدادگان اهل بیت عصمت و خاندان پیغمبر اکرم صلوات الله علیهم اجمعین او را بدین لقب مقدس و افتخار آمیز خوانده و یاد کرده اند؟

احتمال اول: ضعیف است، زیرا اگر این لقب امری قرار دادی از ناحیه امام معصومی ازامامان بود، به طور طبیعی نقل می شد و در کلمات مورخین و محدثین می آمد، در حالی که تاکنون بدین موضوع برخود نکردیم. چنانکه شیخ مفید، که همه فرزندان حضرت موسی بن جعفر از پسر و دختر را نام می برد و حتی اینکه هر کدام از کدام مادر بوده اند را نیز یادآوری می نماید، از ذکر معصومه در کلامشان اثری نیست، با آنکه نام مقدسش را که فاطمه است ذکر کرده اند.

بنابراین، احتمال مردمی بودن این لقب پر افتخار برای آن بانوی مکرمه، بسیار قریب به نظر می رسد، چنانکه می دانیم بعضی از شخصیت های بزرگ بر اثر عظمت و جلالت قدر و پایگاه رفیع و موقعیت عظیمی که در جامعه دارند، به لقب افتخار آمیزی در میان مردم، اشتهار پیدا می کنند. درمورد حضرت فاطمه ی معصومه علیها السلام به لحاظ اینکه به روایت صحیح مستندی درجوامع شیعی برخورد نکردیم، بلکه حتی روایت مرسلی را هم در این باب نیافتیم که امام علیه السلام آن حضرت را به این عنوان خوانده و یا این لقب را برای او قرار داده باشند، بنابراین بعید نیست که مردم و علاقمندان خاندان پیغمبر آنقدر عظمت و جلالت و رفعت شأن آن بانوی مکرمه را دریافت کرده  واحساس نموده و یا از لسان ائمه طاهرین شنیده بودند که آن معظمه را تالی و ثانی امامان و معصومان پاک، دانسته و این لقب برای وی بر زبانشان جاری شده است و به مرور زمان، بدان، اشتهار پیدا کرده باشند.

باری این لقب مبارک از همان دست القاب خودجوش و الهام مانند است که بدون تشریفات و تبانی اشخاص به ذهن خود مردم آمده و به فکرشان القا شده است واین نوع پیدایش لقب برای انسان، از ارزش و اعتبار فوق العاده برخوردار می باشد که نشأت گرفته از الهام درون و ضمیر بیدار جامعه است و بالاخره مستند به ملکات فاضله و مقامات عالی و جایگاه رفیع آن شخص می شود که موجب شده مردم آن لقب را برای او قرار داده اند.

شهر قم و نام افتخار آفرین آن

قاضی نورالله شوشتری نقل می کند: که حموی و دیگران گفته اند:« قم ازمداین مستحدثه اسلامی است و اهالی آن، همیشه امامیه بوده اند و ابتدای بنای آن در سال 83 هجری قمری و در زمان عبدالملک مروان بوده است. قاضی خود می گوید: بلده ی قم، شهری عظیم و بلده ای کریم است واز جمله بلادی است که همیشه ی دارالمؤمنین بوده و بسیاری ازاکابر و افاظل و مجتهدان شیعه ی امامیه، از آنجا برخاسته اند و انتساب به چنین بلدی، اقوی ادله ی صحت عقیده  ی منسوب الیه است.( قاضی نورالله شوشتری؛ مجالس المؤمنین، ج1، ص82)

ظاهراً اسم قم اسمی است که عرب بر آن شهر، اطلاق کرده است. و از روایات استفاده می شود که این اسم، منشأ دینی دارد و با مناسبات ایمانی و عقیدتی بدین نام مرسوم شده است و اینک به این چند روایت توجه کنید:

علامه مجلسی می فرماید:« در روایات شیعه آمده که چون رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به معراج برده شد، ابلیس را دید که در این بقعه و سرزمین، جایگزین شده رسول خدا به او فرمود: قُم یا ملعُون؛ ای ملعون! برخیز. پس آن سرزمین به قم موسوم گردید».( مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج57، ص217، ح42)

از حضرت هادی علیه السلام نقل شده که فرمودند:« قم را قم نامیدند، چون کشتی نوح ، در داستان توفان، بدانجا رسید ایستاد و متوقف شد.(محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج57، ص213، ح24.

حضرت صادق علیه السلام به عفان بصری فرمودند: می دانی که چرا قم، بدین نام، موسوم شده است؟ او عرض کرد : خدا و رسول او و شما بهتر می دانید. حضرت فرموده اند: زیرا اهل قم قائم آل محمد با قائم آل محمد، صلوات الله علیه اجتماع کرده و با او قیام می نمایند و بر این امر، استقامت ورزیده او را یاری می کنند.(بحارالانوار، ج57، ص216،ح38).

البته این وجوه و مناسبات، قابل جمع نیز می باشد؛ یعنی می تواند تمام این وجوه، وجه مناسب نام گذاری این شهر، به قم باشد. کما اینکه روایت سوم، خود، متضمن سه وجه مناسبت است که هر یک برای نام گذاری کافی بوده؛ یکی حضور مردم قم با حضرت قائم علیه السلام دیگری قیام آنان با آن حضرت، وسوم استقامت آنان در این راه.

ماهی و آب

مثل معروفی است که ماهیی که هیچوقت ازآب بیرون نیامده بود غیر آب چیزی ندیده بود، بفکر افتاد که این آب که اینقدر از او تعریف می کنند و می گویند مایه ی حیات است چیست و کجاست؟ چرا من او را نمی بینم؟ دنبال کسی می رفت که آب را به او نشان بدهد. تا اینکه روزی از آب بیرون افتاد و در تب و تاب قرار گرفت آن وقت فهمید که آب چیست و چه اثری برای او داشته و زندگی اش وابسته به او بوده. یکی از شعرا این مثل را به نظم آورده می گوید:

بدریای، شناور، ماهیی بود

                   که فکرش را چو من کوتاهیی بود

نه از صیاد تشویشی کشیده

                       نه رنجی از شکنج دام دیده

نه جان از تشنگی در اضطرابش

                  نه دل سوزان ز داغ آفتابش

در این اندیشه روزی گشت بیتاب

                      که می گویند مردم: آب، کو آب؟

کدامست آخر آن اکسیر جان بخش

              که باشد مرغ و ماهی را روان بخش؟

 گر آن گوهر متاع این جهان است

                 چرا یا رب ز چشم من نهان است؟

جز آبش در نظر شام و سحر، نه

           در آب آسوده، از آبش خبر، نه

مگر از شکر نعمت گشت غافل

                 که موج افکندش از دریا به ساحل

بر او تابید خورشید جهان تاب

               فکند آتش به جانش دوری آب

زبان از تشنگی بر لب فتادش

           به خاک افتاد و آب آمد بیادش( بیست گفتار، ص307)