مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

یادمان باشد …

پایان نامه
عنوان: تفاوت های جسمی و روحی زن و مرد
استاد راهنما :آقای سیّد حسینعلی محمّدی متکازینی
محقق :خدیجه یعقوبی کُرجایی

سال دفاع:1388

چکیده
این پژوهش با عنوان « تفاوت های جمسی و روحی زن و مرد» در پی دستیابی به شناخت تفاوت های جسمانی و روحانی میان زن و مرد و بررسی ویژگی های زنان و مردان و تأثیر این تفاوت های جسمی و روحی در عملکردهایشان می باشند.
برای رسیدن به این اهداف سه فصل را مطرح کردم، فصل اول، کلیات تحقیق می باشد که به بیان مسأله و تعریف آن پرداختم. ضرورت و اهمّیّت، اهداف، فواید، پیشینه ی موضوع، سؤالات و فرضیه ها، روش تحقیق، ساختار و محدوده ی تحقیق نیز بیان شده است و سپس مفاهیم و اصطلاحات کلیدی را تعریف نمودم و در آخر این فصل به بیان مشکلات و موانع پرداختم.
فصل دوم، با عنوان « زن و مرد در انسانیّت » مطرح شده است که از دو بخش تشکیل شده است، در بخش اول، به بیان دیدگاه متفکّران غربی در اداوار تاریخ نسبت به زنان پرداختم و سپس پاسخ اسلام به انحرافات فکری نسبت به انسانیّت زن را مطرح کردم و در بخش دوم، نظرات و گرایش های مختلف نسبت به زنان را بیان نمودم.
فصل سوم، به تفاوت های موجود بین زن و مرد پرداختم که از دو بخش تفاوت های جسمی و تفاوت های روحی تقسیم شده است. تفاوت های جسمی از قبیل تفاوت هایی در رشد جنین دختر و پسر و نیز ادامه ی این تفاوت ها بعد از متولّد شدن این دو و رشد عضلات زن و مرد از قبیل رشد استخوان ها، رشد مغز، قدرت و نیروی بدنی، نوع استعدادها و … بیان شده است. همچنین خصوص تفاوت های روحی و روانی از قبیل نوع احساسات و عاطفه و وجود علایق موجود در زن و مرد، نحوه برخورد هر یک از این دو با مسایل عاطفی و احساسی و سایر مسایل بیان شده است.
در پایان، مشکلات و راه کارهایی ارائه شده است. و به بیان محدودیّت ها و مشکلات و موانع در پژوهش پرداختم و با توجّه به نتایجی که از این پژوهش حاصل شد می توان گفت زن و مرد دارای تفاوت های جسمی و روحی می باشد که هر کدام از این تغییرات لازمه ی ادامه ی حیات خود فرد، خانواده و جامعه می باشد و براساس تفاوت ها نیز مسئولیّت های متفاوتی به عهده ی زنان و مردان می باشد و وظیفه ای که در خور خصوصیّت جسمی و روحی آنان نباشد نمی توان از آنان انتظار داشت. برای دریافت کامل پایان نامه به کتابخانه مدرسه علمیه قدسیه خواهران بهشهر مراجعه شود.

مرغابی خیال اندیش

مرغابی، در آب برکه ای، روشنایی ستاره را می دید، می پنداشت که ماهی است، هر بار نیت ماهی به طرف آن می رفت. ولی چیزی پیدا نکرد، چون این کار را چندین بار تکرار کرد و نتیجه ای نداشت، ناامیدانه، از کنار برکه عبور کرد. روز دیگر به همان جا آمد، هر گاه ماهی در آب می دید، خیال می کرد، روشنایی است، هیچ تلاشی نمی کرد نتیجه ی این تجربه آن شد که همه روز گرسنه ماند.(کلیله و دمنه)

سخنان مضحک

اگر چه در اسلام، شوخی و مزاح به طور مطلق مذموم و ناپسند نیست و نه ترشرویی و خشونت به طور کلی مجاز، با این وصف، چون سخنان خنده آور، از یک طرف ابهت و وقار گوینده را معرض تزلزل و شکست قرار داده و از طرفی دیگر، احیاناً موجب برخورد و آزرده خاطر شدن افراد خواهد شد. از این رو، امیرمؤمنان علی علیه السلام ضمن سخنان حکیمانه و آموزنده ی خود، مردم را از بیان سخنان خنده آور و مضحک بر حذر داشته ، می فرماید:« ایّاکَ اَن تَذکُرَ مِنَ الکَلامِ ما یَکُونَ مُضحاً وَ ان حَکَیتَ ذالِکَ عَن غَیرِکَ؛ بپرهیز از اینکه به ذکر سخن خنده آوری بپردازی، هر چند آن را از دیگری نقل کنی».( نهج البلاغه اواخر نامه 31). بدین ترتیب، یکی از آفات اخلاقی زبان، سخنان مضحک و کلمات خنده آور است، که حتی الامکان از ارتکاب آن باید خودداری کرد.

آلودگی زبان بشر

پیامبران الهی که شریف ترین انسان های روی زمین بودند، از نسبت های دروغ و تعرض های ظالمانه ی قوم خود مصونیت نداشتند و همواره مورد اهانت و اسائه ادب بودند. امام صادق علیه السلام فرموده حضرت موسی عرض کرد:« یا رَبَ اَساَلُکَ اَن لا یَذکُرَنی اَحَدٌ اِلاّ بِخَیرٍ، قالَ ما فَعَلتُ ذالکَ لِنَفسی؛ پرودگارا! از تو می خواهم موجباتی را فراهم آوری که هیچ کس از من یاد نکند، مگر به خیر و خوبی. خداوند به وی فرمود: من درباره ی خودم چنین کاری نکرده ام تا در مورد تو انجام دهم».( اعیان الشیعه، ج1، ص665). یعنی موسی : نه فقط تو را در مواقعی به بدی یاد می کنند، بلکه رفتار مردم درباره ی آفریدگار خود نیز چنین است و گاه مورد مذمتش قرار می دهند.

لقمان حکیم برای این که فرزند خود را از توقع مدح و تمجید مردم رهایی بخشدد و ضمیر او را از این اندیشه ی ناشدنی خالی کند در وصیت خود به وی فرمود:« لا تَعلَق قَلبَک بِرِضا النّاسِ وَ مَدحِهِم وَ ذَمَهِم فَاِنَّ ذالِکَ لا یحصُلُ وَ لَو بالَغَ الانسانُ فی تحصیلهِ بِغایهَ قُدرتِهِ؛ دلبسته به رضای مردم و مدح و ذم آنان مباش که این نتیجه حاصل نمی شود، هر قدر هم آدمی در تحصیل آن بکوشد و نهایت درجه ی قدرت خویش را در تحقق بخشیدن به آن اعمال نماید». فرزند به لقمان گفت: معنای کلام شما چیست؟ دوست دارم برای آن مثالی یا عملی را به من ارائه نمایی. پدر و پسر از منزل خارج شدند و درازگوشی را با خود آوردند. لقمان سوار شد و پسر پیاده پشت سرش حرکت کرد. چند نفر در رهگذر به لقمان و فرزندش برخورد نمودند. گفتند : این مرد قسی القلب و کم عاطفه را ببین که خود سوار شده و بچه خویش را پیاده از پی خود می برد. لقمان به فرزند خود گفت: سخن اینان را شنیدی که سواری من و پیاده بودن تو را بد تلقی نمودند؟

به فرزند گفت: تو سوار شو و من ای پی ات پیاده می آیم. پسر سوار شد و لقمان پیاده به راه افتاد. طولی نکشید عده ای رهگذر رسیدند. گفتند : این چه پدر بدی است و این چه پسر بد، اما بدی پدر از این جهت است که فرزند را خوب تربیت نکرده، او سوار است و پدر پیاده از پی اش می رود با آن که پدر شایسته تر است به احترام و سواری، پدر این پسر را عاق نموده و هر دو در کار خود بد کرده اند. لقمان گفت: سخن اینان را شنیدی؟ گفت: بلی.فرمود: اینک هر دو نفر سوار می شویم، سوار شدند، گروه دیگری رسیدند، گفتند: در طول این دو رحمت و مودت نیست؛ هر دو سوار شده اند، پشت حیوان را قطع می کنند و فوق طاقتش بر حیوان تحمیل نموده اند.لقمان به فرزند خود فرمود: شنیدی؟ عرض کرد: بلی. فرمود: اینک مرکب را خالی می بریم و خودمان پیاده راه را طی می کنیم. عده ای گذر کردند و گفتند: این عجیب است که خودشان پیاده می روند و مرکب را خالی رها کرده اندو هر دو را در این کار مذمت نمودند.

فَقالَ لِوَلَدِه اَتَری فی تَحصیلِ رِضاهُم حیلَهً لِمُحتالٍ؛ در این موقع لقمان به فرزند فرمود: آیا برای انسان با تدبیر به منظور جلب رضای مردم، محلی برای اعمال حیله و تدبیر باقی است، پس توجه خود را از آنان قطع نما و در اندیشه ی رضای خداوند باشد.( بحارالانوار، ج13، ص433).