مدرسه علمیه قدسیه بهشهر

تفاوت قيام جَمل با نهضت عاشورا
يكي از عجايب نهضت مقدس سيد الشهداعليه السلام آن است كه آن حضرت قيام خود را از مدينه آغاز كرد و سپس به مكه رفت ، چند ماه در مكه مكرمه بود و مردم مكه و مدينه و همه ي آن ها كه براي حج و عمره آمده بودند از قيام حضرت آگاه شدند، حضرت نيز با فرستادن نامه و نماينده به اطراف، مردم را دعوت نمود.
شخصيت والاي سيدالشهدا عليه السلام بر كسي پوشيده نبود و كسي نبود كه ايشان را به طهارت و بزرگي نستايد، زيرا نوه ي پيامبر گرامي اسلام و آخرين از اصحاب كسا كه پيامبر را درك كرده بود و صحابه ي پيامبر و ديگران به صورت مستقيم يا با واسطه ، گفتار پيامبر و رفتار ايشان را با حضرت ديده يا شنيده اند مخصوصاً جمله« الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنه» حسن و حسين دو سرور جوانان بهشت هستند، و اينكه آيه تطهير در شأن او و پيامبر و حضرت فاطمه و علي و امام حسن نازل شده و ايشان را از هر آلودگي پاك و منزه دانسته است.
و از طرفي همگي به فساد و فسق و آلودگي يزيد ين معاويه اذعان داشتند، عبدالله بن حنظله در بازگشت از شام به مردم مدينه گفت ما از نزد مدري مي آييم كه اصلاً دين ندارد، شراب مي خورد، طنبور مي نوازد، سگ بازي مي كند، وي با مادر و دختر و خواهر خود همبستر مي شود، شراب مي خورد و نماز را ترك مي كند، اي قوم ! از خدا بترسيد، بخدا سوگند ما بر يزيد خروج نكرديم مگر اينكه ترسيديم- اگر اقدام نكنيم- از آسمان بر سرما سنگ ببارد…( تاريخ طبري، تاريخ ابن عساگر و … رك : الغديرج 10 ص255)
شگفتا كه مسلمانان مكه و مدينه و عالم اسلام به جز اندكي، از قيام حضرت استقبال نكردند، و امثال ابن عباس و محمد بن حنفيه و عبدالله بن عمر و عبدالله بن جعفر و ديگر خواص به جاي آنكه مردم را به همراهي با حضرت بسيج كنند، سعي در ممانعت حضرت از خروج و منصرف كردن ايشان داشتند و حتي با وجود آنكه حضرت اصرار بر ادامه راه داشت، حضرت را ياري نكردند.
با اينهمه همين مردم مدينه و مكه چند سال قبل يعني در زمان خلافت اميرالمؤمنين ، كه آوازه او و فضائل ايشان مورد توافق همگان و خليفه ي مسلم عالم اسلام بود، وقتي دختر ابوبكر يعني عايشه همسر پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به همراهي طلحه و زبير، بر عليه حضرت قيام كردند، ده ها هزار نفر به ياري آن ها شتافتند ، بيعت را شكستند و اولين نبرد داخلي مسلمانان را به راه انداختند و ده ها هزار نفر را به كشتن دادند، و مي گويند: وي بعداً پشيمان شده و توبه كرده است!
سخن در توبه يا عدم توبه نيست، سخن در اين است كه وي و اصحاب وي قطعاً خطاكار بودند و اهل سنت نيز به اين معترفند، چه شد كه عايشه وقتي عليه امام بر حق ، قيام مي كند در جامعه ي آن روز ده ها هزار نفر استقبال مي كنند؟ آما در زمان سيد الشهدا ء وقتي آن حضرت با همه ي طهارت و عظمت و بزرگي كه داشت، وقتي بر عليه يزيد فاسق فاجر ظالم قيام كرد، جامعه آن روز با بي تفاوتي او را رها كردند تا خود و خاندان و يارانش به دست بني اميه به شهادت برسند!!

نماز عاشورا
چه ضرورتي داشت امام حسين عليه السلام در ميان سپاه دشمن، روز عاشورا نماز ظهر بخواند تا عده ايي از يارانش به اين خاطر شهيد شوند؟
نماد عمود خيمه دين1 و استوارترين رشته پيود ميان بنده و مولا است. مؤمن با نماز شناخته مي گردد و با نردبان آن تا عرش خدا بالا مي رود و قدم بر بساط قرب مي گذارد .2
نماز راه انس با خدا و روشني بخش چشمان پيامبر صلي الله عليه و اله و سلم است.3 نماز اولين و آخرين سفارش پيامبران صلي است.4 نماز بازدارنده از آلودگي و زشتي 5است و حتي بي روح ترين و ناقص ترين نماز، سدي ميان انسان و گناهان است.6
«معاويه بن وهب» از ياران حضرت صادق عليه السلام از ايشان مي پرسد : برترين چيزي كه بندگان را به خدا نزديك مي سازد و محبوب ترين كار در نزد خداوند چيست؟ حضرت فرمود :« ما اعلم شيئا بعد المعرفه افضل من هذه الصلاه؛ بعد از شناخت خداوند، چيزي را با فضيلت تر از نماز نمي دانم»7
اگر نهضت جاويد حسين بن علي عليه السلام براي اقامه حق و زنده كردن دين خدا و رها ساختن آن از چنگال خرافات و هواپرستان ستمگر است و عمود دين خدا، نماز است؛ چرا نبايد نگهبان دين و شريعت محمدي صلي الله عليه و‌آله و سلم عمود دين را در عرصه خونين كربلا و در برابر هجوم بي ا مان و ناجوانمردانه دشمن با خواندن نماز عشق ، محكم و استوار سازد ؟ « ابو ثمامه ي صيداوي » كه در محبت مولايش حسين عليه السلام سر از پا نمي شناسد – در ظهر عاشورا، در ميان حلقه تنگ محاصره دشمن، خدمت امام عليه السلام مي رسد و فرا رسيدن وقت نماز ظهر را به ياد امام عليه السلام مي آورد و آرزو مي كند بعد از خواندن نماز به امامت مولايش، به ديدار معبودش بشتابد. امام حسين عليه السلام در پاسخ او مي فرمايد:« نماز رابه ياد من آوردي، خداوند تو را از نماز گزاران قرار دهد».8
حسين بن علي عليه السلام و تني از يارانش در برابر تيرهايي كه از سوي دشمن مي آمد. نماز ظهر را به جا آورد و عده اي از يارانش به هنگام نماز به خاك و خون افتادند و بر بال شهادت به ديدار دوست شتافتند.

ادامه »

كربلا و عاشورا، منظومه ي ايمان، پاكي و پاكبازي است. در اين منظومه ستارگاني درخشيدند كه تا ابديت به مسافران جاده ي حقيقت، گرمي و روشني مي بخشند و مي آموزند.

اي ياوران نستوه و عاشق، در عطش و شماتت و شقاوت ايستادند و بي نشان از ترس، تزلزل، ترديد و توجيه، خون رگ هايشان را به آبياري درخت فضيلت و عدالت گشودند.

اين ياوران به امام خويش گفتند: انا علي نيّاتنا و بصائرنا، ما با انگيزه هاي پاك و بصيرت هاي تابناك، جان به رزمگاه آورده ايم و امام عاشورا در توصيفشان فرمود: به خدا سوگند آنان را از خود راندم و آزمودم و آنان را صخره هاي ستبر و نفوذناپذير كوهستان و شيفتگان به شهادت يافتم، آن سان كه كودك شيرخوار شيفته و دل بسته ي آغوش مادر و نوشيدن شير اوست( فرهنگ جامع سخنان امام حسين، ترجمه علي مؤيدي ، صص 456-457).

پاداش ترك يك وعده غذا براي خدا
مهماني، مهماني سبك و ساده اي نيست . آن وقت در اين مهماني دعوت كرده كه يك وعده غذاي مادي نخوريد، به جاي اين، من از غذاي عنايات، رحمت، مغفرت، كرم، رضايت، غفاريت و دودّيت خود به شما خواهم چشاند.
اگر دلتان مي خواهد كه در دنيا به شما بچشانم، چشم و گوش و زبانتان را هم وادار به روزه كنيد. و اگر دلتان مي خواهد در آخرت به شما بچشانم، كه آخرت به شما قطعاً مي چشانم.
من از هشت در بهشت اسم يك درش را « ريّان» گذاشته ام، براي كساني است كه ماه رمضان تشنه شدند، و مي توانستندآب بخورند و نخوردند(اعلام الدين:278؛ مستدرك الوسائل: 7/502، باب 1، حديث 8745) اين جزاي آب خالي است، حالا مزد غذا نخوردن ها چيست ؟نمي دانيم. مزد باطن روزه چيست؟ نمي دانيم. اين قدر هست كه به جهنم مي گويد: هر كس آمد رد شود، تو حمله ات را بكن، روزه دارها هم از جهنم رد مي شوند، ولي آتش جهنم به روزه دارها احترام مي كند اصلا خودش را كنار مي كشد؛
« الصوم ُجُنةٌ من النار» ( من لا يحضره الفقيه:2/74، حديث 1871)
روزه، بين بنده ي من و آتش مانع و حاجب و سپر است. چون روزه داران مهمان ناخوانده كه نبوده، و مثل آن زن، بي ادب هم نبوده است.

دعوت به ضيافت خدا و لطف پذيرايي او
حالا، يك دعوت كننده اي مانند وجود مقدس پرودگار، مقايسه كنيد، اولاً مهمان پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم ناخوانده بود، برخورد اين مهمان ناخوانده هم با عبد خدا بود ، نه با خود خدا، با عبدالله بود. حالا، يك صاحب خانه اي ، يك سفره داري، مثل وجود مقدس پرودگار كه سفره ي ظاهرش اين آسمانها و زمين است، و سفره ي باطنش صفات خودش است؛ كريم، رحيم، غفور، رحمان، ودود، عزيز، مقتدر و باسط اليدين بالرحمه، صاحب مواهب السنيه ، غفار، صبور، شكور، و بهتر اين كه مفاتيح الجنان را برداريم و اين گنجينه ي عالي دعاها و جوشن كبير را نگاه كنيم.
هزار اسم در آنجا ذكر شده كه صفات حضرت حق است، اين سفره ي باطن است كه براي تمام موجودات پهن كرده است. اگر پهن نكرده بود به و رحيم نمي گفتند . اين كه ما در شبانه روز در ركعات نمازمان وجود مقدسش را به عنوان رحيم مي خوانيم، يعني آن حقيقتي كه سفره ي معنوي اش عالي ترين و بهترين و بادوام ترين غذاها را – صفات خودش- براي موجودات پهن كرده است.

حلول ماه مبارک رمضان، ماه رحمت و برکت و غفران مبارک باد.